Het geheim

52. Fynn

Voor een paar tellen kalmeerde de energie die door mijn lichaam heen stroomde. De insecten kwamen even tot rust, waarschijnlijk terwijl ze aan het bedenken waren of Morgan inderdaad de waarheid sprak of niet. Als bij wijze van antwoord voelde ik mijn hele lichaam gloeien. Het was een comfortabele warmte die alleen maar bij iets goeds kon horen. De boodschap was duidelijk: alles wat zojuist tegen mij gezegd was, was de waarheid. Ik hoefde alleen maar de ring te geven en dan konden Lena en ik de rest van ons leven veilig leven, samen. Dan had ik eindelijk het zusje waar ik al zo lang op hoopte, en hoefde ik niet nogmaals het schuldgevoel te voelen dat ik had gehad toen mijn eerste jongere vriend overleed. Het was de perfecte kans, en hij zou me niet eens veel moeite kosten.

'Als het je helpt om je keuze sneller te maken; ik ben niet helemaal zo duister als jij denkt dat ik ben. Je hebt alle reden om mij te zien als een zwarte heks, dat begrijp ik. Maar je beeld is overdreven, ik heb niet alleen maar slechte bedoelingen. Wat ik doe en wie ik help is duister, maar ik doe het met een reden, één die jij waarschijnlijk zou begrijpen. Ik doe het voor de mensen om me heen. En als het even kan, spaar ik daarbij zoveel levens als mogelijk is. Lena en jij hoeven niet dood, maar dan moet je wel nu de Eed afleggen. Ik geef je nog een halve minuut om na te denken, als er binnen die tijd geen antwoord komt, ga ik er vanuit dat je niet met mij en zee wilt gaan. Dan zal ik een einde moeten maken aan jullie levens, aangezien jullie je neus te veel in mijn zaken hebben gestoken en waarschijnlijk niet van plan zijn om ooit op te houden. Je hebt de kans om dat te voorkomen, Fynn Deval. Doe er iets mee.'

Hoe wist ze mijn achternaam?

Ik voelde de ogen van Morgan, de Cochara, en het meest van iedereen Lena, op me gericht, terwijl ik in gedachten verzonk.

Na twee tellen voelde ik weer een warm gevoel.

Op het paard op weg naar de open plek had ik me voorgenomen om mezelf geen seconde van de wijs te laten brengen door Morgan. Ik had geweten dat ze zou proberen me te verleiden, maar ik had mezelf ervan overtuigd dat alles wat ze zou zeggen een leugen zou zijn. Dat ze eerlijk tegen me zou zijn en ook nog eens zou opbiechten dat ze eigenlijk helemaal niet zo'n slechte bedoelingen had als het geval leek te zijn, had ik in mijn vreemdste dromen niet kunnen bedenken. Ze zei dat ze zo min mogelijk doden wilde hebben bij wat er ging gebeuren, en het was de waarheid geweest. En erger nog; dat ze het deed voor een reden die ik goed zou kunnen begrijpen.

Ineens was de totaal duistere, compleet verachtelijke heks in mijn hoofd veranderd in een redelijke vrouw die stomme dingen deed voor mogelijk minder stomme redenen. En dat was vervelend, want het maakte mijn keuze er niet makkelijker op.

Want het klonk zeker aanlokkelijk om niet de strijd aan te gaan en waarschijnlijk te verliezen, maar gegarandeerd een veilige toekomst te krijgen. Dan kon ik naar hartelust schrijven en een bekende mysterieschrijver worden. Misschien zou ik zelfs, samen met tekeningen van Lena, een echt boek kunnen uitgeven. Dat was alles waar ik al van droomde nog voor ik wist dat het er een beroep genaamd Patronus bestond.

Echter moest ik er misschien nog veel meer voor opgeven dan ik ervoor terug zou krijgen. Door me nu over te geven en de Eed af te leggen, gaf ik in feite de levens van alle mensen om me heen in Karthes op. Mijn ouders, Nestor, Jonathan—oh nee wacht, hij was een verrader—, Kiara, ze zouden allemaal overgeleverd zijn aan de genade van de gevaarlijkste vrouw in onze stad. Niemand van hen wist van het geheim dat ze verborg, hoe dicht ze ook bij haar stonden.

Ik wist hoe een Eed werkte. Je gaf je woord, een bepaalde belofte, aan iemand, en verzegelde het daarna met een gebaar dat veel leek op de polsgroet. Vanaf dat moment kon je onmogelijk nog iets doen dat tegen de Eed in ging. Het zou geen pijn doen om het alsnog te proberen, nee, het was gewoon simpelweg niet mogelijk. Als ik Morgan zou beloven haar geen strobreed in de weg te leggen, dan zou mijn lichaam niet meewerken op het moment dat ik ook maar iets probeerde dat haar tegen zou werken.

Dan zou ze dus zonder enige tegenwerking mijn hele stad in de as kunnen leggen, al mijn dierbaren kunnen vermoorden als ze wilde, en vervolgens dat duistere plan—wat dat ook was—ten uitvoer kunnen brengen zonder dat iemand haar tegenwerkte. Ik wist niet of ik bereid was dat te laten gebeuren.

Toch vond ik Lena ook belangrijk, misschien op dit wel het meest belangrijke van alle mensen in mijn leven. We hadden zoveel meegemaakt samen, en we hadden lief en leed met elkaar gedeeld. Het voelde niet goed om de kans op een veilig leven voor haar weg te gooien.

Natuurlijk kon ik meer mensen redden als ik niet met Morgans aanbod akkoord ging, maar de waarschijnlijkere uitkomst van die keuze was dat alsnog iedereen aan zijn einde zou komen, inclusief Lena en ik.

Een garantie op een goede toekomst voor mij en één van de mensen die mij het meest dierbaar was, of een onmogelijk kleine kans op een betere toekomst voor heel Karthes? Het was een moeilijkere keuze dan ik durfde toe te geven. Een veel moeilijkere keuze dan ik eigenlijk wilde maken. Helaas had ik geen tijd meer om langer te twijfelen, te horen aan Miranda die op de achtergrond begon met aftellen.

Langzaam liep ik naar voren toe, tot ik binnen armlengte van Morgan stond. Daarna haalde ik de ring van de ringvinger van mijn linkerhand af en legde hem in de palm van mijn linkerhand. 'Ik ga akkoord,' zei ik.

'Goed, er zit toch nog een grijntje verstand in je. Je gaat in eerste instantie spijt krijgen van deze keuze, maar uiteindelijk is het de juiste. Slimme jongen.'

Warmte, ze meende het.

'Bij deze zweer ik dat, wanneer Fynn mij de ring geeft, ik alles in mijn macht zal doen om te zorgen dat hij en Lena een veilige toekomst hebben.' Ze stak haar rechterarm uit.

'Bij deze zweer ik dat, wanneer ik Morgan de ring heb gegeven en deze Eed is afgelegd, ik Morgan niet meer lastig zal vallen.' Tergend langzaam stak ik mijn rechterarm ook naar haar uit. Dit was het moment, hiermee ging ik de toekomst van heel Karthes verzegelen.