Het geheim

37. Fynn

In het vorige hoofdstuk:

Fynns ouders zijn geïnformeerd dat hij ongehoorzaam is geweest, en nu gaan zij het verder zelf met hem afhandelen, terwijl Nestor weer naar huis gaat.

" 'Jammer,' zei mijn vader. 'Maar bedankt dat je hem een kans wilde geven, Nestor. Wij zullen het overnemen vanaf hier.' Hij stond op uit zijn stoel."

----------

Ik bleef alleen met mijn moeder achter in de woonkamer. Er hing een ongemakkelijke stilte die geen van ons leek te willen doorbreken. Pas toen mijn vader weer terugkwam, keek mijn moeder me aan. In haar ogen waren een mengeling van verdriet, teleurstelling en medeleven te zien. Geen woede.

Mijn vaders uitstraling was harder. De teleurstelling kwam er duidelijker in naar voren en in plaats van verdriet zag ik wel woede. Maar ook bij hem: medeleven.

'Mara en ik gaan eerst even overleggen voor we je willen spreken,' zei hij.

Ik begreep de hint en ging op mijn kamer zitten. Voor het eerst sinds ik afgelopen nacht stiekem naar de boomhut was gegaan, had ik even tijd voor mezelf zonder vastgebonden te zijn. Met behulp van mediteren probeerde ik tot rust te komen. Het lukte enigszins, maar bij lange na niet genoeg. Een aantal overweldigende gedachten bleven alsnog door mijn hoofd spoken.

Het teleurstellen van mijn ouders was nog wel de kleinste zorg die ik had op dit moment. Ik vond het vervelend dat ze niet blij met me waren vanwege mijn ongehoorzaamheid en zou er veel voor over hebben om het goed te maken met ze, maar voor nu had ik echt andere zaken die belangrijker waren.

Zoals dat we het kistje niet hadden meegekregen. Ik had het nog wel buiten het raam kunnen zetten, waarschijnlijk had Miranda dat niet gezien. Maar daarna was ik gesnapt en was ze natuurlijk achterdochtig geworden. Tegen de tijd dat Nestor mij kwam zoeken, had ze sowieso al ontdekt dat haar kistje weg was, en waarschijnlijk had ze hem zelfs ook al teruggevonden. Vanaf nu zou ze er extra voorzichtig mee zijn, dus de kans dat we die nog konden stelen, was bijzonder klein.

Daarnaast kon ik niet meer beter worden in magie dan ik nu was. Nadat ik hem tweemaal niet had gehoorzaamd—eerst door tegen Miranda in te gaan tijdens ons eerste bezoek, daarna door midden in de nacht naar het weeshuis te gaan—en was ontslagen als zijn leerling, zou Nestor me natuurlijk nooit meer dingen leren over magie, dingen die ik wel hard nodig had om überhaupt een kans te maken tegen een heks die duidelijk sterke krachten had. Zelfs met Lena's onzichtbaarheidskracht, iets dat voor zo ver ik wist toch best sterk was, was het ons niet gelukt om ongezien het weeshuis binnen te dringen. De volgende keer moesten we met iets nieuws komen, maar dat was nou net het probleem: ik kon niets nieuws meer leren van Nestor.

En toen schoot het me te binnen. De Verborgen Verdieping. Alle boeken over magie die daar lagen, waren nooit nuttig voor me geweest omdat ik niet wist hoe ik magie moest bedrijven, maar nu wist ik dat wel. Misschien kon ik nu van de schat aan kennis op de Verborgen Verdieping gebruik maken om dingen te leren waar zelfs Miranda niet vanaf wist.

Maar dat nam nog steeds niet de andere problemen weg. Zelfs als ik sterke nieuwe magie zou leren, bleef Miranda ook een gevaarlijke heks, die nu natuurlijk op haar hoede was. Toen Lena de eerste keer van haar was weggelopen, had ze haar waarschijnlijk alleen gezien als een mug die wel irritant zoemde, maar geen echt probleem vormde. Na mijn bezoek aan het weeshuis samen met Nestor zag ze misschien twee wespen in plaats van een kleine mug en werd ze al wat agressiever. Maar na vannacht waren we geen kleine insecten meer. Vannacht was haar duidelijk geworden dat we roofdieren—jonkies weliswaar, we stelden helemaal niks voor—waren. Ze wist dat we naar haar kistje op zoek waren en wist dus dat we bezig waren om haar geheim te ontrafelen en tentoon te stellen aan heel Karthes. Dat maakte ons voor haar een echte bedreiging, hoe zwak we ook waren. Het was niet meer genoeg om ons alleen af te weren, het was niet veilig meer voor haar. Door mijn stomme acties van vannacht, zou Miranda nu ook naar ons op jacht gaan. Bij het idee alleen al kromp ik in elkaar.