Het geheim

29. Fynn

Het kleine houten hutje waar ik naartoe liep, bevond zich op een plek net buiten de stadsmuren, enkele kilometers ten zuiden van Nestors huis. Het stond al jaren leeg en voor zo ver ik wist, kwam er nooit iemand. De perfecte plek om twee uur lang ongezien te kunnen zitten dus.

Dat was namelijk wat ik ging doen. In plaats van Lena te zoeken om terug te brengen naar het weeshuis, ging ik een paar uurtjes slapen. Daarna ging ik terug naar huis om Nestor te vertellen dat Lena helaas verdwenen was. Wat jammer dat ik haar niet terug kon brengen. Miranda zou zich vast zorgen maken. Het arme schaap.

En ik ging hier niet alleen zitten omdat niemand me hier zou vinden, maar ook omdat het niemand naar Lena zou leiden. Zelfs als iemand me hier tegen zou komen en wist dat ik haar verborgen probeerde te houden, zouden ze nog niet kunnen bedenken waar ze dan eigenlijk verstopt zat. Dat was wat anders dan als ik op de open plek vlakbij de boomhut zou gaan zitten.

Ik legde mijn jas tegen de wand van het hutje en ging erop zitten, waarna ik achterover leunde en mijn ogen sloot. Tijd om wat uit te rusten.

Net toen ik weg begon te sukkelen voelde ik iets op mijn schouder. Ik deed mijn ogen open en keek opzij.

Naast me zat iemand met een olijfgroene mantel. In de schaduwen van de opgetrokken kap ontwaarde ik het gezicht van een meisje met groene ogen. Nog voor ze de kap naar beneden deed, wist ik al met wie ik te maken had. Mantelmeisje.

De kalmte die net over me neer was gedaald door het bijna slapen, was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik voelde hoe mijn ademhaling zwaarder werd en het bloed naar mijn gezicht stroomde. Ergens in mijn achterhoofd vroeg ik me af hoe toevallig het nou was dat precies nu iemand hier langskwam, en dat precies zij het was, maar andere gedachten hadden de overhand. Zoals: Wat moet ik in vredesnaam tegen haar zeggen? Vindt ze me gek als ik haar begroet? Is het raar als ik met haar praat?

'Goeiemiddag, jongen die ik vaak ben tegengekomen maar waarvan ik de naam niet weet,' zei ze. 'Wat doe jij op deze mooie dag op deze mooie plek?' Ze sloeg de kap van haar mantel af.

Ik was me akelig bewust van haar aanwezigheid. Ze was zo dichtbij gekomen dat ik haar schouder tegen mijn schouder en haar been tegen mijn been voelde. Mijn maag veranderde in pap en ik voelde overal tintelingen. Snel wierp ik een blik opzij. Ze had donkerbruin, schouderlang haar dat over haar mantel heen viel en een bleke huid met een paar sproetjes rondom haar neus.

Toen ze terugkeek, richtte ik mijn blik meteen weer op de bladeren op het gras voor me. Die ogen konden dwars door mijn ziel heen kijken, ik wist het zeker.

Pas na een paar tellen drong het tot me door dat ze iets aan me gevraagd had en dat ik geen antwoord had gegeven. Goed bezig, Fynn, geweldige eerste indruk.

'Ik vroeg me af wat je hier doet,' zei ze opnieuw.

Ik waagde nog een blik opzij en zag dat ze voorzichtig glimlachte. 'Pauze houden,' stamelde ik. Gelukkig had ik nog genoeg controle om te bedenken dat ik niets moest weggeven over Lena.

'Nou, wat kortaf,' zei ze lachend. 'Ik bijt niet hoor. Ik wilde gewoon graag een praatje maken, omdat we elkaar al zo vaak gezien hebben zonder ook maar een woord tegen elkaar te zeggen.'

Op haar gezicht was een mengeling van verbazing, onbegrip en amusement te lezen.

'Laten we opnieuw beginnen. Hoi. Fijn je te ontmoeten. Mijn naam is Kiara, en ik wil graag met je praten.' Ze gaf me een hand, die ik na even aarzelen aanpakte. Haar handdruk was koel en ferm.

Ik slikte mijn zenuwen weg en gaf antwoord 'Ik heet Fynn.' Nu ik al een halve minuut met haar aan het praten was en mijn ziel nog niet doorboord was door haar ogen, durfde ik wat meer en besloot ik mijn nieuwsgierigheid de kost te geven. 'Mag ik ook een vraag aan jou stellen?'

'Maar natuurlijk!'

'Wat doe je hier? Niet vervelend bedoeld, maar—ben je geen wees? Ik dacht dat jullie niet van het terrein af mochten.'

Daar leek ze even over na te denken. Na een paar tellen klaarde haar gezicht weer op en gaf ze antwoord. 'Dat is een redelijke vraag, en een redelijke vraag verdient een redelijk antwoord. Maar ik wil wel eerst één ding van je weten: ben je goed in het bewaren van geheimen? Kan ik je een geheim vertellen zonder dat je het doorvertelt? De andere weeskinderen mogen er namelijk nooit iets over horen, anders zullen ze nooit meer normaal tegen me doen.'

'Ja, dat kun je. Ik zou nooit iets verraden, aan niemand niet. Zo lang ik van jou niks erover mag zeggen, blijft mijn mond op slot en is het geheim veilig.' Ik deed alsof ik een sleutel die in mijn mond zat ronddraaide, uit mijn mond haalde, en daarna weggooide. Beschaamd bedacht ik me dat dat er kinderachtig uitgezien moest hebben.

Ze beantwoordde mijn suffe gebaar met een glimlach. 'Je hoeft je niet te schamen. Ik vind het leuk dat je het zo uitbeeldt. Het gebeurt niet vaak dat iemand zoiets schattigs doet tegenover mij. De meeste weeskinderen blijven vooral bij me uit de buurt.'

Ik voelde dat ik begon te blozen. Tegelijkertijd werd mijn ongemakkelijke gevoel met het moment minder. Dat kwam waarschijnlijk door Mantelmeisje's open houding. Nee, verbeterde ik mezelf. Niet Mantelmeisje, Kiara. Zij durfde iets over zichzelf prijs te geven, dan was het niet erg als ik me een beetje suf gedroeg. Daarnaast was het een eer dat ze mij een blijkbaar belangrijk geheim durfde toe te vertrouwen.

'Goed,' vervolgde ze. 'Het geheim. Ik heb privileges, ik mag stiekem van de weesmoeder dingen die de andere weeskinderen nooit mogen. Zo mag ik soms van het terrein af om de stad of de omgeving te verkennen, en mag ik een uur later naar bed dan mijn leeftijdsgenoten. In ieder geval, ik mag dus meer. Daarom ben ik hier. Toen ik langsliep, zag ik je zitten, en ik dacht: ik wil graag met hem praten. En nu zijn we hier, gezellig en wel.'

Aan de manier waarop ze over Miranda praatte, kon ik merken dat ze veel om haar gaf. Alsof ze haar echt als haar moeder zag. Dat zorgde voor één belangrijke vraag in mijn hoofd: moest ik haar vertellen dat Miranda niet was als wie ze zich voordeed? Het idee dat Kiara zoveel vertrouwen had in iemand die levensgevaarlijk was, vond ik niet fijn. 

Aan de andere kant, ik had gezien hoe mensen erop reageerden als ik Miranda beschuldigde. Waarom Kiara iets vertellen dat ze niet leuk zou vinden, als ze het toch niet zou geloven?

----------

Aaaaaaaaah, Mantelmeisje heeft eindelijk haar echte entree gemaakt! Wat vinden jullie van haar? Vinden jullie haar op het eerste oog een leuk personage, of juist niet? Laat me vooral weten wat jullie wel / niet kunnen waarderen aan haar :-)