W czasie apokalipsy nie ma miejsca na miłość, ale czy na pewno?
Dwoje zakochanych nastolatków zostaje rozdzielona. Jemu odbierają wszystkie wspomnienia, oprócz imienia i wysyłają do mrocznego labiryntu, gdzie codziennie musi walczyć o życie. Ona pam...
Na moment wszystko ustało, lecz to tylko po to by mogli zwiększyć moc urządzenia. Gdy już mieli ponownie włączyć urządzenie drzwi do sali otworzyły się z hukiem.
Do środka wpadła Veronica. Kobieta z przerażeniem patrzyła na to, co tu się dzieję, po czym utkwiła wzrok we mnie. Posłałam jej błagalne spojrzenie kręcąc przy tym głową by zrozumiała, że nie chce by cokolwiek mówiła.
- Czy pani siebie słyszy!? Jak śmiesz nam mówić, co mamy robić!? Kto panią tu w ogóle wpuścił? - Krzyczała wyprowadzona z równowagi Paige.
- Te badania zabiją...
- Nie zabiją jej. - Przerwał jej znudzonym głosem Jansona.
Spojrzałam ostatnich raz z nadzieją na kobietę. Jednak szybko zrozumiałam, że nie mam, na co liczyć. Ona już dawno zdecydowała. Wiem, że powie im prawdę, a ja jestem skończona.
Odwróciłam od nich wzrok patrząc tępym wzrokiem przed siebie.
Dlaczego teraz boli mnie jeszcze bardziej niż jeszcze chwile temu? Z tą różnicą, że teraz boli mnie serce, a nie... Wszystko.
- Nie ją.- Powiedziała powoli. - Dziecko. Ta dziewczyna jest w ciąży. - Dokończyła ciszej.
- Co?
Poczułam jak po moim policzku popłynęła jedna samotna łza, którą szybko starłam.
- Wiedziałaś o tym? - Zwróciła się do mnie doktor Crawford, co postanowiłam zignorować.
- Oczywiście, że wiedziała. - Stwierdził Szczurowaty. - To właśnie, dlatego nie protestowała przed naszym małym testem. Wiedziała, co to oznacza i chciała żebyśmy je zabili.
- Odpiąć ją i natychmiast sprawdzić, co z dzieckiem. - Zarządziła Paige. - Macie mnie poinformować natychmiast, gdy tylko będziecie coś wiedzieć. - Dodała, po czym opuściła pomieszczenie.
Od razu po tym niczym wierny piesek Teresa podeszła do mnie by wykonać rozkaz swojej szefowej. Zaczęła odpinać wszystkie kable, które łączyły mnie z tą potworną maszyną.
- Dlaczego nic nie mówiłaś? – Zapytała cicho, na co mimowolnie prychnęłam nie wierząc w to, że dziewczyna jest aż tak głupia. - To dziecko twoje i Newta, prawda?
Okej... Naprawdę nie wiem jak ona na to wpadła.
- Nie... Moje i Thomasa. – Rzuciłam sarkastycznie nie obdarzając jej nawet jednym spojrzeniem.
Na szczęście dziewczyna już w milczeniu dokończyła to, co miała zrobić.
- Idziemy. - Podszedł do mnie strażnik.
Mężczyzna szarpnął mnie za rękę bym wstała. Z wysoko uniesioną głową skierowałam się do wyjścia starając się ignorować ból, który odczuwałam jeszcze po rażeniu tym prądem.
- Pozbędę się tego dziecka czy wam się to podoba czy nie. – Warknęłam mijając Jansona.
Nie słyszałam czy mężczyzna coś mi odpowiedział, bo wyszłam z tego pomieszczenia.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
