AGORAFOBİ🍓 |Jikook <tamamlandı>

<9>

Nothing Like Us~cover by Jungkook  

    Şuana kadar hep aklımla hareket etmeyi istemiştim. Çevrem bana duygularla hareket etmenin kötü olduğunu hissettirmişti.

    Ama şuan farklıydı.

    Şuan kimsenin etkisi olmadan hareket ediyordum. İlk defa duygularımla hareket etmek istemiştim.

    Çevremdekilere rağmen hislerimi kullanmanın kötü bir şey olmadığına kendimi inandırmak istedim...

    Banktan kalktım ve Jungkook'un yürüdüğü yerlerden geçerek arka bahçeye ilk defa girdim.

    Geldiğimden beri hiç arka bahçeye gelmemiştim ama arka bahçenin tenha ve sakin olmasını severek gelişimin son olmayacağına emin oldum.

    Yanımdan geçen kahverengi saçlı çocuk beni kolumdan tutarak durdurdu. Yüzüne baktığımda onun sınıf arkadaşım olan Taehyung olduğunu hatırladım.

  "Yerinde olsam burda olmazdım dostum."

  "Anlamadım. Neden?"

    Bana saf olduğumu anlatmaya çalışan bir bakışla baktı.

  "Jeon Jungkook'u tanımıyorsun herhalde. Onu tanıyan herkes ona yaklaşmaması gerektiğini bilir."

  "Yoo Jungkook'u tanıyorum. Ve şimdi onun yanına gideceğim. Bir sorun mu var?"

  "Sen bilirsin. Ben uyarımı yaptım Jimin. Jungkook çok güvenilir biri değildir."

  "Neden? Ne oldu ki?"

  "Bilmem. Bu benim düşüncem. Sürekli kötü bakıyor ve şuana kadar kimse onun güldüğünü görmedi. Sen yinede dikkat et."

    Herkes ne kadar da önyargılıydı. Sadece dış görünüşünden tanıdığı ve daha konuşmadığı birisi hakkında nasıl böyle düşünebiliyordu?

    Tamam dışarıdan korkunç görünebilirdi ama sonuçta kimse onun içini göremezdi.

    Ben ona önyargıyla yaklaşmayacaktım. İçini görmeye çalışmak için ilk adımı hep ben atacaktım...

    Oturduğu banka yaklaştığımda yavaşça öksürdüm varlığımı belli etmek istercesine. Kafasını kaldırmadı sanki burada olduğumu biliyor gibiydi. Defterine bir şeyler yazıyordu yine.

  "Dikilmeye devam mı edeceksin?"

    Bir anda dediği şeyle elim ayağıma dolaşmıştı ve irkilmiştim.

  "Ah ş-şey t-tabi y-yani tamam o-oturabilir miyim? Yani izin vermezsin biliyorum a-ama yi-yinede sorm-"

    Bir anda ağzıma kapanan ellerle sustum. Bir eliyle ağzımı kapatıyor.

  "Sadece sessiz ol ve otur."

    Boşta kalan eliyle kolumdan tutarak yavaşça yanına oturttu. Bu çocuğun sessizlikle ne alıp veremediği vardı tanrı aşkına?

  "Taehyung'un uyarmasına rağmen neden buradasın?"

    Ani gelen soru ile kafamı yerden kaldırıp yüzüne baktım ancak bu sefer de defterine bir şeyler çizmeye başlamıştı.

"Uyarısına kulak asmadığım için. Yoksa gelmememi mi isterdin?"

    Son cümlemde ifademi biraz muzipleştirmiştim. Ses ifademden imayı anlayıp boş ifadesini yüzüme çıkardı ancak çok geçmeden tekrar defterine döndü. Şaşırmıştım. Onu etkileyemiyordum ki ben.