AGORAFOBİ🍓 |Jikook <tamamlandı>

<49>

5 yıl sonra:

  "Jungkook kemanını başında kırmamı istemiyorsan kıpırdamadan dur. Sürekli kıpırdanıyorsun ve odaklanamıyorum senin yüzünden."

     Jungkook kıkırdayarak başını salladı.

     Tam 2 saattir Jungkook'un resmini çizmeye çalışıyordum. Ama sürekli kıpırdanıyor, kıkırdıyor ve esniyordu.

  "Hala bitmedi mi? O kadar uzun süredir burada bekliyorum ki keman bile omzuma ağır gelmeye başladı."

     Nefesimi sesli bir şekilde odaya bıraktım.

  "Bu şirketin dış yüzü için gerekli Kook. Az kaldı, biraz daha dayan sevgilim."

     Evet bağlı olduğumuz şirket için bu resim önemliydi.

     Şimdilerde Jungkook çok ünlü bir sanatçı olmuş ve kendini her anlamda geliştirmişti.

     Bense Jungkook'un bağlı olduğu şirkette Jungkook'un tasarımcısı ve çizeriydim.

     Aradan geçen yıllar sadece bizi geliştirmekle kalmamış aramızdaki aşkı, sevgiyi arttırmıştı.

     Jungkook'un kalabalık korkusu oldukça azalmış, daha yaşamcı bir insana dönüşmüştü. Tabiki hala sert ve sessiz biriydi ancak bu durum ben onun yanındayken söz konusu bile değildi.

     Jungkook ben yanındayken beni sarıp sarmalıyor, sürekli öpüyor ve sevgisini bana göstermekten asla çekinmiyordu.

  "İşte bitti."

     Bunu söylememle Jungkook'un oturduğu tahta sehpadan kalkıp kemanıyla birlikte yatağa kendini atması bir olmuştu.

     Onun bu haline kıkırdarken resmin altına imzamı atıp fırçalarımı kenara bıraktım.

     Yatapa doğru ilerleyip Jungkook'un elinden kemanı ve yayı alarak odanın içindeki stüdyoya girdim. Kemanı yayıyla birlikte yerine koydum ve stüdyodan çıkıp Jungkook yanına attım kendimi.

     Jungkook yanına yattığımı hissetmesiyle elleri belimi bulmuş ve her zaman yaptığı gibi beni kendine çekmişti.

     Jungkook bunu alışkanlık haline getirmişti. Sürekli bana sarılarak uyur, sarılmadığında kötü rüyalar görürdü. Bunu bir türlü atlatamamıştık ama sorun olmuyordu. Çünkü bana sarılması çok hoşuma gidiyordu.

  "Çok mu yoruldun?"

  "Hm hm"

     Sorduğum soruya karşılık sessiz çıkan mırıltıları beni gülümsetmeye yetmişti.

     Ellerimden birini boynuna koyup diğerini de saçlarına attım.

     Saçlarını okşarken mırıldanıyordu.

     Bu onun bebek olduğunu düşünmeme daha fazla yol açıyordu.

  "Akşam yemeğini annemlerde yiyeceğiz, unutmadın değil mi?"

     Bir anda başını kaldırıp kocaman gözlerle bana bakmasından sonra anlamıştım.

  "Unutmuşsun."

     Jungkook kafasını geri yatağa koyup beni iyice yakınına çekti.

  "O zamana kadar biraz uyuyabiliriz bence."

     Kıkırdayarak ona göre kısa olan kollarımla boynunu sardım.

            °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°