SON İKİ MELEZ

Uçurum

Multi:Bu aralar en çok dinlediğim şarkı:))

Benim tek dayanağım olan Kira'yi kaybetmiştim hem de en feci şekilde ölümünü görerek bu sahneyi yaşamıştım.

Omzuma gelen sert bir cisimle çığlık atarak ağaçtan düştüm bu büyük bir ihtimalle bir oktu.

Aynı şeyin 3-4 kez daha sırtıma atılmasıyla bilimcinin yavaş yavaş gittiğini hissetim.

Arkdan bir sesin "Tamamdır işi bitti"gibi bir şeyin dediğini duydum.

Ve sanırım Kira'nın yanına ufak bir yolculuğa çıktım.

***************************

Bir uçurumun kenarındaydım.Rüzgar hızla esiyor, ağaçların dallarının kıpırdatıp ürkünç sesler çıkartıyordu.Küçüklükten beri bu sesten korkardım,her bu sesten korktuğumda Kira yanıma gelir ve o gece benimle uyurdu. Kollarımı vücuduma sardım, rüzgar çok hızlı esiyordu ve benim üşümeme sebep oluyordu.Gözlerimi kapattım ve içimden eski zamanlarda ki gibi Kira'nın  yanımda olmasını ve beni korumasını diledim.O anda bir şey oldu,her zaman duymaya alışık olduğum ama artık duyamadığım tanıdık bir ses bana sadece kendisinin kullandığı bir ismimle seslendi "Victor?"

Gözlerimi açtım ve onu gördüm.Karşımdaydı,sadece bana bakıyor ve gülümsüyordu.Ama gözlerinde alışık olmadığım bir şey vardı.Endişe...

Bana doğru küçük bir adım attı ve yavaşça elini bana uzattı."Victor hadi çekil ordan yanıma gel de hemen burdan gidelim."Ne demek istediğini anlamamıştım,neden burdan çekilmemi istiyordu?Ya da neden bu kadar endişeliydi?Aklımda bir sürü soru varken yavaşça arkama dönüp beklemediğim bir manzarayla karşılaştım.Uçurumun kıyısında öylece duruyordum.Ne zaman buraya geldiğim ya da burada ne yaptığım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

Eğer bir adım daha atarsam sonsuzluğa kavuşabilir belki de bütün acılarıma son buldurabilirdim.

Ama bunu yapmamalıydım.Kira hep bana küçükken"İntihar etmek güçsüz ve savaşmayı bilmeyen insanlar içindir Victor.Hayatında ne olursa olsun ilerde zayıf ve güçsüz bir insan olarak anılmamalısın"derdi.

Gülümsedim ve elimi uzatarak ona doğru bir adım attım.Birden beni yanına çekti ve vücudumu kollarıyla sardı.Bende ellerimi onun beline sardım ve onu ne kadar çok özlediğimi fark ettim.

"Bir daha ne olursa olsun asla beni terk etme"dedim.Beni dinlemeyeceğini biliyordum ama yine de konuşmuştum.Küçükken bile asla insanların dediklerini yapmaz onlar ne derse tersini yapardı.Ama belki bu sefer beni üzmemek için dikkate alır ve beni terk etmezdi.

Yavaşça konuşarak""Bir daha asla öyle bir şey olmayacak."Dedi ve birden kollarım boşta kaldı hızla kapattığım gözlerimi açtım ve etrafıma bakındım.Simsiyah gözleri ve bembeyaz teni ile karşımda dişlerini çıkarmış bir kurt duruyordu.uzun pençelerini Kira'nın boynundan geçirmiş yerde kanlar içinde yatıp hareket edemeyen Kira ise sadece bana bakıyordu.

Kafasını sağa yatırdı ve hafifçe gülümsedi.Kira'nın boynunda duran pençelerini yavaşça aşağı indirip kalbine doğru bir rota çiziyordu.gözümden yaşlar akarken sadce izliyor hiç bir şey yapamıyordum.Benden güçlü olduğu zaten belliydi ve eğer saldırıya geçersem Kira'nın kalbini parçalayabilirdi.

Hareket etmeden öylece duran Kira gözlerini bana dikti ve yavaşça "Kaç"dedi.Başka bir çarem yoktu,ya sadece o ölecekti ya da ikimiz.Kira'ya doğru bir adım attığımda kulaklarımı tiz bir çığlık doldurdu.Kahkahalar atarken bana bakıyor aynı zamanda Kira'nın kalbini elinde tutuyordu.Elimden hiç bir şey gelmediği için kendimden nefret ediyor aynı zamanda Kira'nın katilini öldürmek için planlar yapıyordum.

Katilin ağzı hareket edince tüm dikkatimi ona verdim ve sessizce "şimdi ise sıra sende"dediğini duyunca sadece tebessüm ettim

"Tekrar görüşeceğiz piç kurusu"dedim ve kollarımı açarak kendimi uçurumdan serbest bıraktım.

****************************

Korkuyla uykumdan uyandım.Nerede olduğuma bakmak için etrafıma göz gezdirdim ve daha önce hiç gelmediğim bir yerde olduğumu fark ettim.Nerdeydim?Buraya nasıl ve niçin gelmiştim hiç bir fikrim yoktu.dün gece neler olduğunu hatırlamaya çalışınca başıma inanılmaz bir ağrı saplanıyordu ve asla hatırlayamıyordum.

Yavaşça yattığım yerden kalktım ve yürümeye başladım.Issız bir sokaktaydım ama etrafımda evler vardı.En azından burasının neresi olduğunu öğrenmek için evlerden birinin kapısını çalıp yeni insanlarla tanışmaya karar verdim.Gözüme kestirdiğim tek katlı ve güzel bir bahçesi olan bir eve doğru yürümeye başladım.

Kapı çaldıktan bir süre sonra açıldı ve beni siyah birer göz karşıladı.Sinirden simsiyah olmuş gözleri ve deli gibi sıktığı çenesi ile beni öldürmemek için zor duruyormuş gibi duran bir çocuk her an dönüşerek üzerime atlayabilirdi.

Tam geriye doğru bir adım atmışken belimi kavrayarak beni evin içine fırlatması resmen donup kalmama sebep olmuştu.Yerden kalkarak üstümü silktim.

Kafamı yavaşça döndürdüm ve rahatlamaya çalıştım. Dört ayak üstünde olduğumu fark edince bıyık altından güldüm ve dövüşe hazır duran çocuğa doğru döndüm.

O zaman dövüş başlasın...

Merhabaaaaa.Umarım beni özlemişsinizdir.Yeni bölüm çok geç geldi biliyorum ama beni affedin.En yakın zamanda başka bir bölüm daha gelecek.Bu arada son kitabım olan Sinsirella'yı okumayı ve bana destek vermeyi unutmayın sizleri çok seviyorum. İyi ki varsınız...