Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Harry'den
Alfa'm...
Saçları elimin altında, yüzü boynuma gömülü ve sıcak nefesi tenimin her bir yanında... Kalp atışını göğüs kafesimin üzerinden hissedebiliyordum. Düzenliydi. Sakindi ve benim yanımda -kollarımın arasında rahat hissediyor olmalıydı. Ve dudakları... Tanrım, dudakları mühür noktamda gezinip beni ruhunun içine karıştırıyordu. İçimdeki omega çığlık çığlığa bağırıp beni mühürlemesini, onun eşi olmamı istiyordu.
Dudaklarını mührümden çekmeden önce bir kez emip o iri mavi gözlerini nihayet bana çevirdi. Beni böylesine değerli görmesine alışamamıştım, yanaklarım birden kızarıvermişti.
"Seni seviyorum," diye fısıldadı. Eğilip dudaklarını göğsümün ortasına bastırınca da titrek bir nefesle yutkundum. Onunlayken çok fazla kendim, ayrıca çok fazla o oluyordum.
"Ben de..."
Bacak arama biraz daha yerleşip iki yanıma koyduğu dirseklerinden destek alarak doğruldu. Bakışları yüzümden ayrılmamıştı ama ben direkt olarak yüzüme dikkat kesilmiş mavilerinde dolanıyordum. Ellerimi yavaşça pürüzsüz ve sert omuzlarında gezdirdim. Üzerindeki ter damlacıkları avuçlarıma karışıyordu ama bunu dert ettiğim falan söylenemezdi. Parmaklarımı ensesine çıkarıp oradan da saçlarını okşadığımda, nihayet gözlerinin hedefi yeşillerim olmuştu.
"Daha önce..."
Benim gibi titrek bir nefesle doldurdu içini. Emindim ki bana bakarken göğüs kafesinde çırpınan kalbi deli gibi atıyordu. Beni gerçekten önemsiyor ve seviyordu. Daha önce bu duyguyu böylesine yoğun hissetmemiştim. Ailemin bana olan sevgisi bir yana, Louis'nin dudaklarından çıkan kelimeler sanki eksik yanımın kapanmasına sebep oluyor gibiydi. Hatta gibi değil, gerçekten öyleydi. Bana her anlamda iyi geliyordu.
"Daha önce alfa olduğum halde beni ben olduğum için seven biriyle hiç karşılaşmamıştım." Cümlesindeki sevmek kelimesinin çiftlerin birbirlerine hissettikleri o hormonsal duygu olduğundan emindim. İtirafıyla birlikte memnuniyetle bir elimi indirip parmak uçlarımla dudaklarını okşadım. Gözlerini benden ayırmadan üzerine öpücük kondurmuştu ve sonra da parmaklarıma doğru konuşmaya devam etti. "Tâ ki seni görene dek."
Başımı kaldırıp dudaklarını öptüm. Sanki ondan ayrı kalmamam gerekliymiş gibi hissediyordum. Ayrı kaldığım her an bedenimde koca bir boşluk dolanıyordu, ve bana kalırsa çıplak olmamla alakası bile yoktu.
"Bundan nasıl emin olabildin?" Diyerek yeniden yere uzandığımda dudakları kıvrıldı. O her zaman çok güzeldi. Sakalları, buz kütlelerini andıran sıcak mavi gözleri, ruhu, her şeyi onunla güzeldi.
"Beni bekledin," diye fısıldadı saçlarımı bir eliyle okşayarak. Dudaklarım titremiş, gözlerim yavaşça kapanmıştı. Dudaklarını dudağımın hemen kenarında olan küçük bene bastırdığını hissettiğimde gülümsedim. Ona karşı hep bir zaafı olduğunu söylerdi. "Beni gerçekten bekledin," diye tekrar etti dudaklarıma doğru. "Bu alfayı daha fazla yalnızlığıyla yalnız bırakmadın." Gözlerimi yeniden araladığımda yüzündeki ifadenin çok farklı olduğunu fark ettim. Benim Alfa'm gerçekten duygulanmış görünüyordu.
