Μαζί

Κεφάλαιο 14

Μπαίνω στο σπίτι μου και πηγαίνω αμέσως στο μπάνιο. Κάνω ένα ντουζάκι  (θα ξεβαστιστω σήμερα). Τυλιγομαι με την πετσέτα και στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Καταλαβαίνω ότι η δεξιά πλευρά του λαιμού μου έχει γεμίσει κόκκινα σημάδια που δηλώνουν την πράξη που προηγήθηκε. Ντύνομαι κι αρχίζω να ισιωνω τα μαλλιά μου.

Κοιτάζω και τον λαιμό μου στον καθρέφτη και μονολογω:
"Πάλι τα ίδια. Πως να το καλύψω αυτό τώρα;"
Προσπαθώ με λίγο μεικ απ και πούδρα. Η Ηλιάνα έχει φτάσει στο σπίτι μου και χτυπάει το κουδούνι. Της ανοίγω.
"Μα καλά ακόμη δεν είσαι έτοιμη;" ρώτησε
"Τελειώνω με το μακιγιάζ, φοράω παπούτσια και φεύγουμε." Της λέω

Πηγαίνουμε στο μπάνιο για να τελειώσω τις ετοιμασίες μου. Έχουμε ντυθεί και οι δύο πιο αποκριάτικα. Ντυθηκαμε Μούσες. Εγώ Ερατώ (του έρωτα) και η Ηλιάνα Τερψιχόρη  (του χορού). Αφού πήρα λεφτά και βγάλαμε την καθιερωμένη φωτογραφία μας στο μεγάλο καθρέφτη που υπήρχε στην είσοδο του σπιτιού μου. Κλείδωσα και φύγαμε από από το σπίτι. Πήγαμε προς το κέντρο. Εκεί βρήκαμε την παρέα μας. Τα τέσσερα κορίτσια και τα τρία αγόρια.

Αφού κάναμε τις αποκριάτικες πλάκες μας στο κέντρο,  αρχίσαμε να κατευθυνομαστε προς το μαγαζί στο οποίο είχαμε κλείσει τραπέζι για την βραδινή μας διασκέδαση. Ήταν το μαγαζί στο οποίο είχαμε κάνει και την χοροεσπεριδα. Ο σερβιτόρος μας οδήγησε σε ένα αρκετά άνετο τραπέζι. Ήταν το ένα από τα δύο τραπέζια ακριβώς μπροστά στην πίστα. Αυτό είναι που λένε "πρώτο τραπέζι πίστα". Δεν έχει πολύ κόσμο. Μόνο τρία τέσσερα τραπέζια είναι γεμάτα. Τα μέλη της ορχήστρας έχουν πάρει θέση. Καθώς παίζουν το πρώτο τραγούδι βλέπω την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνουν μέσα τα παιδιά τα δικά μας. Ο Χάρης, ο Φώτης, ο Διονύσης και οι δύο άλλοι φίλοι που πηγαίνουν σε διαφορετικό σχολείο, ο Στέλιος και ο Θωμάς.

"Ηλιάνα για δες ποιοι ήρθαν" λέω και αλλάζει θέση. Κάθεται πλέον δίπλα μου. Τα παιδιά κάθισαν ακριβώς στο δίπλα τραπέζι. Ο Διονύσης και ο Χάρης κάθισαν ακριβώς απέναντι μας.
Ο Φώτης, με τον οποίο ήμασταν για χρόνια στο ίδιο τμήμα, μας χαιρέτισε. Παρήγγειλαν κι εκείνοι. Ο σερβιτόρος έφερε πρώτα το δικό μας κρασί και μετά το δικό τους. Το μοιρασαμε στα ποτήρια μας. Τσουγκρισαμε κι ευχηθηκαμε για τα καλύτερα.

Η ορχήστρα παίζει ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια, η Ανδρομέδα. Τα βλέμματα ανταλλαζονται συνεχώς με το δίπλα τραπέζι. Την στιγμή που ακούγεται: "άιντε κι είναι μόνα και ψάχνουν για παρέα" ο Χάρης με χαμόγελο σηκώνει το ποτήρι και γνέφει προς εμένα. Ανταποδίδω αυτόν τον χαιρετισμό.

Τόσο η Ηλιάνα όσο και ο Διονύσης, μας κοιτούν με γουρλωμένα μάτια.
"Τι κάνεις παιδάκι μου;" ρώτησε
"Αφού εσείς δεν κάνετε κάτι, ας κάνουμε εμείς τουλάχιστον." Είπα
"Με τον Χάρη;" ρώτησε ειρωνικά
"Γιατί όχι;" απόρησα κι εκείνη γέλασε με την ψυχή της.

Κανα μισάωρο μετά κι αφού τσιμπησαμε και τα φρουτακια που μας έφεραν, σηκωθήκαμε κι αρχίσαμε τον χορό. Όλη η παρέα αλλά και με της άλλες παρέες του μαγαζιού. Σηκώθηκαν και τα καμάρια μας, μετά από πολύ κρασί βέβαια. Αφού χόρεψαν λίγο μόνοι τους, ήρθαν προς το μέρος μας. Ο Χάρης ήρθε να χορέψει μαζί μου. Για πρώτη φορά κάναμε κάτι μαζί μπροστά σε κόσμο ακόμη και εξ αποστάσεως. Χορεύαμε Τσιφτετελια και Καρσιλαμα.

"Κούκλα είσαι απόψε." Μου ψιθύρισε στο αυτί
"Κι εσύ.." του απάντησα με τον ίδιο τρόπο. Το εννοούσα. Αν και δεν είχα καταλάβει τι έχει ντυθεί, είχε βάψει τα μάτια του γύρω γύρω μαύρα κι αυτό τονιζε περισσότερο το χρώμα τους.

Μετά από πολύ χορό και εξάντληση ήρθε η ώρα να φύγουμε. Μέχρι ένα σημείο πήγαμε με την υπόλοιπη παρέα, μετά όμως οι δρόμοι μας άλλαζαν. Ειχε σκοτάδια και υπήρχε κίνδυνος αλλά δεν υπολογιζαμε τίποτα, μάλλον εξαιτίας του κρασιού.

Ξάφνου, φωτιζομαστε από το φως ενός αυτοκινήτου το οποίο σταματά.
"Να σας πάμε;" ακούω την φωνή του Χάρη
"Θα πέσουμε σε κάνα χαντάκι γιατί είσαι τύφλα ή θα φτάσουμε σπίτι σωες και αβλαβείς;" ρώτησα
"Μπες μέσα μωρε. Τίποτα δεν ήπια σήμερα." Είπε και υπακουσαμε. Καθίσαμε στα πίσω καθίσματα. Μετά από αρκετές βλακιες που λέγαμε μας πήγε επιτέλους στο σπίτι.

"Τι ώρα αύριο;" ρώτησε ο  Χάρης
"Κατά τις 6 πάρα." Απάντησα. Καληνυχτιστήκαμε και φύγαμε για τα σπίτια μας ξέροντας πώς δεν θα το θυμούνται οι φίλοι μας το επόμενο πρωί.