Μαζί

Κεφάλαιο 41

Αγγελίνα

Το σπίτι στο οποίο μείναμε, το σπίτι του Χάρη, ήταν πολύ όμορφο και ζεστό. Μου θύμισε το σπίτι της δικής μου γιαγιάς. Το γεγονός ότι βρίσκεται έξω από την πόλη, το κάνει πολύ ήσυχο. Είναι επίσης πολύ φωτεινό και χαρούμενο και πιστεύω πως αρέσει ακόμη και στην μικρή γιατί εδώ κοιμάται πολύ πιο εύκολα από ότι στα Γιάννενα.
Ένα πρωί ήρθε η μητέρα μου να μας δει. Η μικρή κοιμόταν και ήμασταν μόνες μας στο σπίτι αφού οι υπόλοιποι είχαν βγει για ψώνια.

"Καλημέρα μαμά." Της είπα καθώς έμπαινε στο σπίτι
"Καλημέρα." Είπε
"Κάθισε." Της είπα
"Μόνη σου είσαι;" ρώτησε
"Ναι. Οι υπόλοιποι βγήκαν για ψώνια αλλά εγώ δεν ήθελα να πάω." Είπα
"Καλά έκανες. Πήγαν οικογενειακως." Είπε και τόνισε την τελευταία λέξη
"Θα ερχόμουν κι εγώ από το σπίτι ή από το μαγαζί. Συγγνώμη που δεν ήρθα να μείνω σπίτι απλά εδώ είμαστε πιο ήσυχα και άνετα." Είπα
"Καλύτερα που δεν ήρθες σπίτι." Ειπε και Παραξενεύτηκα
"Τι εννοείς;" ρώτησα
"Απλά θα το καταλάβουν οι γείτονες και θα μας πιάσουν στο στόμα τους. Και ξέρεις τι γλώσσες που έχουν." Είπε
"Μα μαμά όλοι θα το καταλάβουν αργά ή γρήγορα. Παιδί είναι θα μεγαλώσει." Είπα
"Ε εντάξει στο λίγο, αν δηλαδή το δουν καμιά φορά, βρίσκουμε μια δικαιολογία." Είπε
"Μα δεν τους πέφτει λόγος." Είπα
"Αχ αγάπη μου εγώ για εσένα τα λέω. Εδώ η πόλη είναι μικρή. Και θα σε σχολιάσουν και θα σου δημιουργησουν πρόβλημα στο μέλλον." Είπε
"Αυτό δεν είναι δίκαιο." Είπα
"Σίγουρα δεν είναι. Αλλά έτσι λειτουργεί η επαρχία. Οι άνθρωποι εδώ είναι κακοί. Δεν είναι παντού έτσι, αλλά εδώ, δυστυχώς έτσι λειτουργούν." Είπε
"Και δεν θα σας δω καθόλου;" ρώτησα
"Μα πως; Θα ερχόμαστε εμείς εδώ. Την Νάντια και τον Μιχάλη δεν τους πειράζει που μένετε εδώ το χαίρονται πολύ το εγγονι τους. Αλλά εμείς ανησυχούμε για την φήμη σου. Άλλο ο γιος κι άλλο η κόρη με παιδί από τα 18." Είπε
"Μάλιστα μάλιστα." Είπα
"Εξάλλου τα Χριστούγεννα θα φάμε όλοι μαζί εδώ. Πέρασε η Νάντια από το μαγαζί και μου το είπε." Εξήγησε
"Κάτι μου ανέφερε σχετικά με αυτό." Είπα
"Να την βοηθήσεις την γυναίκα. Μην τα κάνει όλα μόνη της. Έτσι κι αλλιώς τόσα πράγματα ξέρεις να φτιάχνεις." Είπε
"Ναι ρε μαμά μην ανησυχείς." Είπα
"Αχ βρε μικρούλι μου, μου λείπεις ακόμη κι ας ήρθαν έτσι τα πράγματα." Είπε
"Βρε μαμά συγγνώμη. Αλήθεια. Ξέρω ότι δεν είχες αυτά τα σχέδια για εμένα." Είπα
"Γιατί εσύ αυτά τα σχέδια είχες;" ρώτησε
"Όχι. Και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ούτε που σκέφτηκα να το κρατήσω. Δεν το ήθελα καθόλου. Όμως.... όταν πήγα να το... σκοτώσω... ένιωσα τόσο άσχημα, σαν το ίδιο από μέσα μου, ζητούσε την ζωή. Δεν μπόρεσα να το κάνω. Και να μαστε τώρα." Είπα
"Λάθος σου. Μεγάλο λάθος σου που μας άφησες στην απέξω." Είπε
"Ρε μαμά αυτά τα έχουμε ξαναπεί." Είπα
"Μα βρε Αγγελίνα θα μπορούσες έστω να μας μιλήσεις" Είπε
"Δεν θα το δεχοσασταν." Είπα
"Νομίζεις. Θα δεχομασταν οποιαδήποτε  απόφαση σου. Απλά θα σου μιλούσαμε. Θα σε προετοιμαζαμε για το 'μετά'. Το είχα φανταστεί. Ιδιαίτερα μες το καλοκαίρι, όταν έβλεπα την κοιλιά να μεγαλώνει αλλά είπαμε το παιδί μας είναι πολύ αθώο για να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν έχει προχωρήσει ακόμη. Που να ξέραμε." Είπε
"Σας απογοήτευσα." Είπα
"Μην σκέφτεσαι εμάς. Αργά ή γρήγορα θα το συνηθίσουμε. Σκέψου τι θα κάνεις με εσένα και την μικρή. Τώρα τα πράγματα είναι δύσκολα. Εμείς πολλά λεφτά δεν έχουμε και θα συνεχίσουμε να στέλνουμε το ίδιο ποσό." Είπε
"Δεν θέλουμε λεφτά μαμά. Μην το συζητάς. Ξέρω πόσο πιεσμένοι είστε." Είπα
"Και πως θα ζήσετε; Με τα λεφτά του Παινέση;" ρώτησε
"Θα βρούμε άκρη. Εξάλλου δεν είμαι μόνη μου. Έχω και τον Χάρη." Είπα
"Τι να κάνει κι αυτός; Οι άντρες βαριούνται εύκολα και φεύγουν." Είπε
"Ο Χάρης δεν είναι έτσι. Αν ήταν θα είχε φύγει ήδη. Δεν θα επέμενε και γενικά δεν θα έμενε αν ήταν τέτοιος." Είπα
"Μακάρι." Είπε η μητέρα μου. Άκουσα το κλάμα της μικρής και πήγα να την σηκώσω. Αφού την τάισα, την έφερα λίγο να την δει η γιαγιά της.

"Πάντως όμορφη είσαι κι εσύ, όμορφος κι ο Χάρης άρα και η μικρή θα γίνει ακόμη πιο όμορφη μεγαλώνοντας." Είπε κοιτάζοντάς την. Ήξερα πως δεν ήταν σύμφωνη με όλο αυτό όμως παρόλα αυτά μέσα της, είχε αρχίσει να αγαπάει την μικρή.

"Φεύγω σιγά σιγά. Πάω στο μαγαζί γιατί θα μου το κλείσει η αδερφή σου." Είπε και γέλασα
"Εντάξει. Χάρηκα που σε είδα." Είπα
"Θα περάσει και η αδερφή σου με τον πατέρα σου το απόγευμα." Είπε
"Εντάξει. Θα τους περιμένω." Είπα καθώς την πήγα ως την πόρτα. Την αποχαιρετησα και γύρισα στην μικρή μου.