Μαζί

Κεφάλαιο 42

Χάρης

Παραμονές Χριστουγεννων και η Αγγελίνα πήγε στο μαγαζί της μαμάς της για να την βοηθήσει λίγο.

"Θα είστε σίγουρα εντάξει εσείς εδώ;" ρώτησε
"Εννοείται. Μην ανησυχείς βρε Αγγελίνα. Θα τα καταφέρω." Είπα
"Δεν αμφιβάλλω αλλά μήπως θα έπρεπε να μην πάω;" ρώτησε
"Πήγαινε. Σε χρειάζεται. Εμείς θα είμαστε μια χαρά εδώ. Έχω και την μαμά μου εξάλλου." Είπα
"Εντάξει. Οτιδήποτε χρειαστείτε πάρτε με τηλέφωνο. Δεν θα αργήσω πολύ." Είπε και επιτέλους έφυγε.

Αφού η μικρή κοιμόταν, βρήκα λίγο χρόνο να ανέβω για λίγο στους δικούς μου. Ήθελα να τους δω, να μιλήσουμε λίγο. Ήξερα πως ήταν δύσκολο και για αυτούς να δεχτούν τα νέα δεδομένα. Εκεί λοιπόν άκουσα άθελά μου μια συζήτηση που γίνονταν χωρίς να με καταλάβουν.

"Μιχάλη, πρέπει επιτέλους να το καταλάβεις, ο γιος μας έγινε μπαμπάς και αυτό δεν αλλάζει." Έλεγε η μάνα μου
"Αυτά τα όνειρα είχα εγώ για το παιδί μας; Εγώ είχα άλλα σχέδια για αυτόν. Τον προοριζα για μεγάλα πράγματα εγώ." Επέμενε ο μπαμπάς
"ΕΣΎ. Όχι ο ίδιος. Επιτέλους Μιχάλη, μην παρεμβαινεις στην ζωή των παιδιών. Ζωή του είναι και πρέπει ο ίδιος να κάνει επιλογές." Είπε
"Και είδαμε τι επιλογές κάνει. Επιπόλαιες και λάθος."
"Πάψε μην σε ακούσει κανένας και μην το ξαναπείς αυτό. Το ότι έκανε παιδί και θέλει να κάνει οικογένεια ενώ είναι ακόμη δεκαοκτώ και σπουδάζει, δείχνει την ωριμότητά και την εντιμότητά του. Τι ήθελες να κάνει; Να σκοτώσει το ίδιο του το παιδί;" είπε άγρια η μητέρα
"Νάντια, αυτό το παιδί έγινε πριν της Πανελλήνιες, πράγμα που σημαίνει πως δεν το είχαν πάρει και πολύ στα σοβαρά και είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους." Είπε ο πατέρας
"Τα αποτελέσματα δεν δείχνουν ότι δεν το είδαν σοβαρά ή ότι δεν διάβαζαν. Και τέλος πάντων τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Έτσι κι αλλιώς δεν μας ζήτησαν τίποτα τα καημένα τα παιδιά. Για όλα μόνα τους τρέχουν." Είπε κι εγώ έφυγα.

Κάθισα πάνω από την κούνια της μικρής. Την κοίταζα που κοιμόταν. Αχ βρε κοριτσάκι μου τι τραβάς κι εσύ. Όλοι έχουν ένα θέμα μέχρι να σε συνηθίσουν. Κι όμως πιστεύω πως με τον καιρό όλοι θα σε αγαπήσουν και θα γίνεις αξιαγάπητο κοριτσάκι.

Τις σκέψεις μου διακόπτει η φωνή του πατέρα μου που με ψάχνει μες το σπίτι. Σηκώνομαι και τον πλησιάζω.

"Μην μιλάς πολύ δυνατά γιατί κοιμάται η μικρή." Είπα
"Εντάξει" Είπε
"Τι ήθελες;" ρώτησα και καθίσαμε στο τραπέζι
"Ήθελα να μιλήσουμε μικρέ." Απάντησε
"Πες μου" Είπα
"Απλά ήθελα να σου πω ότι δεν μπορώ να σου στέλνω πολλά περισσότερα λεφτά. Ξέρω ότι τώρα με το μωρό έχετε έξοδα αλλά..."
"Πατέρα, μην ανησυχείς για αυτό. Θα τα καταφέρουμε. Εδώ τα καταφέραμε μέχρι τώρα. Δεν σου ζήτησα ποτέ κάτι παραπάνω." Είπα
"Απλά ήθελα να στο αναφέρω." Είπε
"Κοίτα μπαμπά, ξέρω ότι είναι δύσκολο για εσένα γιατί ξέρω ότι έκανες μεγάλο αγώνα να μας μεγαλώσεις και να μας μορφωσεις όμως θέλω να καταλάβεις κάτι, σε αυτή την θέση βρίσκομαι κι εγώ τώρα. Την βλέπεις την μικρή που κοιμάται μέσα; Είναι η κόρη μου. Από την πρώτη στιγμή την αγάπησα και ορκίστηκα ότι θα κάνω τα πάντα για να την μεγαλώσω σωστά κι όπως της αξίζει. Τι κι αν είμαι νέος; Θα μεγαλώνω κάθε μέρα μαζί της. Τι κι αν είμαι φτωχός; Θα κάνω κάθε μέρα οικονομία, θα κάνω σκληρή προσπάθεια για να μην της λείψει τίποτα, για να της δώσω το καλύτερο που μπορώ να της προσφέρω. Ξέρω δεν είχες αυτά τα όνειρα για εμένα. Όμως να ξέρεις πως δεν θα χαθώ μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Δεν ξέχασα τους στόχους μου. Απλά απέκτησα ένα επιπλέον κίνητρο." Είπα κι απλά με αγκάλιασε. Δεν είπε τίποτα. Άκουσα το κλάμα της μικρής και πήγα κοντά της. Ήρθε κι αυτός μαζί μου.

"Σε παρακαλώ, μπορώ να την πάρω;" ρώτησε και του την έδωσα. Την πήρε στην αγκαλιά του. Έδειχνε τόσο μικροσκοπική αλλά και τόσο ήρεμη μέσα στην αγκαλιά του παππού της ο οποίος πλέον της χαμογελουσε. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που την κρατούσε στα χέρια του. Σίγουρα ήταν όμως η πρώτη φορά που την κρατούσε στην ψυχή του.