Μαζί

Κεφάλαιο 10

Η αλήθεια είναι ότι ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα και ανησυχούμε για το αν θα τα καταφέρουμε με τις εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Η ύλη και το διάβασμα έχουν τελειώσει  και ξεκινούν οι επαναλήψεις. Νιώθω σαν να έχω γίνει χίλια κομμάτια. Σχολείο, δύο διαφορετικά φροντιστήρια, ιδιαίτερα, κοινωνική  και προσωπική ζωή, ύπνος και ξεκούραση. Τα δύο τελευταία είναι σχεδόν ανύπαρκτα τον τελευταίο καιρό. Κρατάμε όμως δυνάμεις.

Είπα δύο διαφορετικά φροντιστήρια γιατί οι ώρες που κάναμε στο φροντιστήριο μειώθηκαν κατά δύο, οι οποίες τώρα γίνονται σε ένα άλλο φροντιστήριο, το οποίο συστεγάζεται με το φροντιστήριο του Παινέση, δηλαδή του πατέρα του Χάρη. Σε αυτά τα δύο φροντιστήρια πηγαίνουν πάρα πολλά παιδιά αφού, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι από τα πιο γνωστά και πιο παλιά σε όλη την πόλη. Όταν το φροντιστήριο μου ανακοίνωσε ότι θα χρειαστεί να αλλάζουμε φροντιστήριο για κάποιες ώρες εξαιτίας κάποιου ατυχήματος του καθηγητή, με περιέβαλε μια άρνηση. Δεν ήθελα και πολύ να πάω όμως με τον καιρό συνήθισα.

Αρχές Φλεβάρη πήραμε τους βαθμούς του Α τετραμήνου. Φάνηκε ότι οι καθηγητές εκτιμούν έστω την προσπάθεια και την ελάχιστη προσοχή μας. Τα λέω αυτά γιατί κατάφερα να βγάλω 19. Βέβαια σε κανένα διαγώνισμα δεν έπεσα κάτω από τη βάση. Ψυχαναγκάζομαι με κάτι τέτοια και δεν θέλω να δίνω το παραμικρό δικαίωμα.

Η Ηλιάνα έχει ηρεμήσει αρκετά χωρίς ωστόσο να χαίρεται. Πλέον με τον Διονύση λένε έστω ένα γεια όταν βρίσκονται. Ακόμη όμως, μπροστά σε κόσμο, αποφεύγει να της μιλά. Εκείνη κρατά ουδετεροτητα και δεν του δείχνει πλέον τι νιώθει.

Οι επαφές μου με τον Χάρη ίσως έχουν γίνει πιο στενές, ειδικά τώρα με το φροντιστήριο. Είχα παραλείψει να του το αναφέρω και με είδε ξαφνικά μπροστά του. Απορησε στην αρχή και μετά του Εξήγησα. Όσο τον γνωρίζω καταλαβαίνω ότι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Τον θεωρώ βέβαια λίγο χαζουλη και κοντούλη.

"Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτό το αστείο." Είπε θιγμένος ένα απόγευμα που πηγαίναμε για μάθημα
"Μα βρε καλό μου δεν είσαι και πρώτο μπόι." Του είπα όσο πιο γλυκά μπορούσα
"Έχεις παρατηρήσει ότι είμαι ψηλότερος από εσένα;" ρώτησε
"Ούτε εγώ είμαι ψηλή." Απάντησα
"Άρα μην λες μόνο για εμένα." Είπε
"Ξέρεις όμως τι γίνεται με εμένα; Μεθαύριο στο πάρτι που θα φορέσω γόβα θα είμαι ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ ένα κεφάλι ψηλότερη." Του είπα παίρνοντας ύφος σκύλας
"Δεν παίζεις δίκαια." Είπε θυμωμένα κοιτάζοντας με με σουφρωμενα φρύδια
"Δικαιοτατα παίζω." Του Ψιθύρισα καθώς είχαμε έρθει αρκετά κοντά
"Ναι ε;" λεει και φιλάει το ειρωνικό μου χαμόγελο.
Ξεκολλάω γρήγορα και Κοιτάζω γύρω μας.
"Τι έχουμε πει; Θα μας δει κανένα μάτι" Λέω αν και έχω βεβαιωθεί ότι ο δρόμος είναι άδειος
"Τέτοια ώρα κανείς δεν περνάει από εδώ. Επίσης είναι σκοτάδι κανείς δεν μας βλέπει." Είπε με σιγουριά
"Πάλι καλά που τελειώσαμε την ίδια ώρα σήμερα." Είπα
"Εγώ πάντα τέτοια ώρα τελειώνω. Εσάς τι άλλαξε;" ρώτησε
"Κάναμε την τελευταία ώρα νωρίτερα." Απάντησα
"Δεν πιστεύω να σε περιμένει ο πατέρας σου; " ρώτησε
"Όχι. Βρήκα καλή δικαιολογία. Ήθελα να σε δω." Είπα χαϊδεύοντάς του το μάγουλο
"Σε θέλω." Είπε κοιτάζοντας μέσα στα μάτια μου
"Κάθε φορά που είμαι μαζί σου ξεφεύγω από την ρουτίνα. Όλα φαίνονται λίγο καλύτερα." Είπα
"Θέλω να σε βλέπω πιο συχνά. Να σε Αγκαλιάζω, να σε κάνω δικιά μου. Νιώθω σαν να είσαι όλος ο κόσμος μου." Είπε με πάθος. Έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του
"Ξέρουμε όμως και οι δύο καλά πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Ήδη κάνουμε μια υπέρβαση." Είπα σκεπτομενη την κατάσταση που επικρατεί
"Ώρες ώρες λέω να δώσω μια κι ας χαθούν όλα, να σε πάρω και να φύγουμε. Και να αφήσουμε τους άλλους εδώ να καταστρεφονται. Όλοι τους!" Λέει φανερώνοντας την οργή του
"Σσσσσς μη λες έτσι. Μέσα σε όλους αυτούς υπάρχουν κι άτομα δικά μας που μας αγαπάνε. Ηρέμησε και λίγο έμεινε. Σε μια εβδομάδα σχεδόν θα έρθει ο Μάρτιος. Είναι κοντά το καλοκαίρι ψυχή μου." Του είπα ενώ κρατούσα το κεφάλι του με τα δυο μου χέρια.
"Μέχρι τότε;" αναρωτήθηκε
"Μέχρι τότε όταν προλαβαίνουμε και όσο προλαβαίνουμε. Έτσι στα κλεφτά αν προκύψει κανένα κενό." Εξήγησα
"Πάντως μες τις απόκριες ίσως μείνω μόνος. Οι δικοί μου ετοιμάζουν ταξιδάκι. Θα σε δω τουλάχιστον τότε;" ρώτησε
"Κάπως θα τα βολεψουμε και πάλι. Δεν χάνουμε ευκαιρία και το ξέρεις." Είπα
"Το ξερω και ελπίζω για το καλύτερο." Είπε
"Πέρασε η ώρα. Πρέπει να πηγαίνουμε σιγά σιγά." Είπα
"Έστω ένα τελευταίο φιλί;" ρώτησε και του χάρισα ένα πεταχτο φιλάκι. Χαμογέλασε και βαδισαμε προς τα σπίτια μας.