Μαζί

Κεφάλαιο 61

Αγγελίνα

Έχουν περάσει δέκα μήνες από τότε που ο Χάρης έφυγε για Ελβετία. Μέσα σε αυτό το διάστημα άλλαξαν πολλά. Η Αθηνά ξεκίνησε σχολείο και πηγαίνει πια στην πρώτη δημοτικού, το σπίτι μας είναι σχεδόν έτοιμο, θα γίνονταν νωρίτερα αλλά εξαιτίας κάποιων απωλειών έπρεπε να παγώσουν για ένα διάστημα οι εργασίες. Ο Χάρης έρχονταν όσο πιο συχνά μπορούσε. Δούλευε σκληρά στην Ζυρίχη για να καταφέρει να φύγει νωρίτερα και να μην καθίσει ολόκληρο τον δεύτερο χρόνο αλλά να ολοκληρώσει τις σπουδές του εκεί εξ αποστάσεως. Εγώ έπιασα δουλειά σε κλινική παιδοψυχιατρικης αλλά ασχολούμαι και με την ιστοσελίδα υποστήριξης που τελικά δημιουργήσαμε.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, πήρα άδεια και βρήκα την ευκαιρία να κάνω ένα ταξίδι έκπληξη στον άντρα μου που ξέρω πως δεν ήταν πολύ πιεσμένος καθώς οι γιορτές είχαν έρθει.
Από το αεροδρόμιο πήρα ταξί μέχρι την διεύθυνση που μου είχε δώσει. Ο θυρωρός με οδήγησε στο διαμέρισμα. Χτύπησα την πόρτα και σε λίγο ο Χάρης άνοιξε την πόρτα. Με είδε και γούρλωσε τα μάτια. Τα έτριψε για να δει αν όντως συμβαίνει.

"Αγγελίνα; Είσαι όντως εδώ;" ρώτησε με ένα τεράστιο χαμόγελο και με βάλε στο σπίτι.
"Έκπληξη!" Του είπα και από την χαρά του με σήκωσε στον αέρα
"Η πιο ευχάριστη έκπληξη. Και να φανταστείς πως στην αρχή είπα, θα φταίει το διάβασμα." Είπε και καθίσαμε στο σαλονάκι.
"Σε διέκοψα ε;" ρώτησα
"Όχι. Έχω λίγη ώρα που τελείωσα. Τώρα θα ετοίμαζα κάτι να φάω. Πεινάς; Θα ετοιμάσω και για τους δυο." Είπε και πήγε στην μικρή κουζίνα. Τον ακολούθησα.
"Πολύ ωραίο το σπίτι και πολύ σύγχρονο." Είπα
"Είναι μικρό αλλά όμορφο. Σαν το δικό μας βέβαια δεν είναι." Είπε
"Το δικό μας είναι τεράστιο και μου φαίνεται άδειο." Είπα. Έβγαλε το φαγητό που είχε στον φούρνο και καθίσαμε να φάμε
"Λοιπόν, μέχρι το τέλος του μήνα θα έχει τελειώσει. Τον Γενάρη θα μπουν τα έπιπλα και έπειτα μπορούμε να μπούμε." Είπε
"Μέχρι να έρθεις κι εσύ, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε μόνες μας. Θα μπούμε όλοι μαζί σαν οικογένεια." Δήλωσα
"Όπως νομίζεις. Εγώ αν όλα πάνε καλά, τον Απρίλιο θα τελειώσω από εδώ. Άρα τον Μάιο επιστρέφω." Δήλωσε
"Υπέροχα. Μέσα στην άνοιξη. Θα χαρεί και η Αθηνά." Είπα
"Τι κάνει η Αθηνούλα μου; Περισσότερο από όλους αυτή μου έχει λείψει. Να γυρίζω από το σπίτι και να αρχίζει τις ερωτήσεις. Θυμάσαι; Από όταν άρχισε να μιλάει, ήθελε να μαθαίνει τα πάντα. Κι εγώ γυρνούσα πτώμα από την δουλειά και την σχολή κι όμως αγαπούσα αυτές τις ερωτήσεις." Είπε
"Τώρα με το σχολείο να δεις απορίες. Μαθαίναμε την Αλφαβήτα και ακόμη και για τα γράμματα έχει απορίες." Είπα
"Είναι παιδί φαινόμενο." Γέλασε

Κάναμε βόλτα στην Ζυρίχη. Υπέροχη πόλη, πολυτελείας. Την επόμενη μέρα, πήγαμε στο σπίτι των Μπενράουγκεν. Δεν μπορούσα να αρνηθώ την πρόταση της κυρίας αφού είχαμε συχνή επαφή μέσω email. Συζητούσαμε πολλά θέματα από πολιτικά έως συνταγές μαγειρικής. Της έφερα για δώρο λίγο μέλι και λάδι, προϊόντα του τόπου μας. Εκείνη ενθουσιάστηκε πολύ και με ευχαρίστησε μέσα από την καρδιά της.
Το σπίτι τους ήταν μεγάλο και δήλωνε την οικονομική ισχύ τους, όπως όλων των Ελβετών βέβαια. Μου έδειξε αρκετά μέρη του σπιτιού και οικογενειακά κειμήλια. Ήμουν πραγματικά έκπληκτη. Ήταν όλα τέλεια.

Την Τρίτη μέρα μείναμε σπίτι ως το απόγευμα. Έκανα ένα μπάνιο και ο Χάρης μου είπε να ετοιμαστώ, να βγούμε μια καλύτερη, πιο επίσημη βόλτα. Ποιος ξέρει άραγε με ποιον έχει σκοπό να με κυκλοφορήσει απόψε; Φτιάχνω τα μαλλιά μου, περιποιούμαι το πρόσωπό μου και φοράω ένα κοστούμι σε μαύρο χρώμα με λευκή μπλούζα. Το στολίζω με αξεσουάρ. Είναι ακόμη απόγευμα και προσπαθώ να πετύχω ένα στυλ που θα ταιριάζει και στο βράδυ αν μείνουμε έως τότε έξω.

"Κουκλίτσα μου εσύ. Έτοιμη να φύγουμε;" ρωτάει
"Μπορούμε να πηγαίνουμε." Είπα και τον έπιασα αγκαζέ.

Περπατούσαμε για πολύ ώρα σε όμορφα μέρη. Απορώ πως και δεν χρησιμοποιήσαμε αυτοκίνητο αφού πάμε σε μεγάλη απόσταση. Κάποια στιγμή σταματάμε πάνω σε ένα γεφυράκι, στις όχθες μιας λίμνης. Ο Χάρης κοιτάζει τα χρώματα της φύσης. Εγώ τον Χάρη.
"Βάλαμε τα κοστούμια για να απολαύσουμε την φύση; Δεν θα συναντήσουμε κάποιον;" ρώτησα
"Αγάπη μου, τώρα είμαστε οι δυο μας και απολαμβάνουμε το τοπίο." Είπε και ερχόμενος από πίσω μου με έστρεψε προς την θέα
"Είναι όντως πολύ όμορφη αλλά μήπως παγώσουμε εδώ πάνω;" ρώτησα
"Σσσσς. Μην μιλάς κι απλά νιώσε το ψυχρό αεράκι." Ψιθύρισε στο αυτί μου. Ένιωθα την ζέστη ανάσα του στο κεφάλι μου. Καθίσαμε για λίγο έτσι και πραγματικά ηρέμησα. Ο Χάρης με είχε στην αγκαλιά του.
"Και τώρα που νιώθω την ηρεμία να σε έχει κυριεύσει, θέλω να μου απαντήσεις σε μια ερώτηση. " Είπε σιγανά
"Μάλιστα." Απάντησα χαλαρά
"Θέλεις να παντρευτούμε;" ρώτησε γλυκά. Γύρισα να τον κοιτάξω. Χαμογελούσε.
"Το εννοείς;" ρώτησα
"Πιστεύω ήρθε ώρα μας. Αν δηλαδή συμφωνείς κι εσύ." Είπε
"Δεν θα έπρεπε να γονατίσεις;" ρώτησα
"Δεν με λυπάσαι ρε;" ρώτησε γελώντας γέλασα κι εγώ
"Λοιπόν;" επέμενε
"Φυσικά και δέχομαι ρε χαζό." Είπα κι εκείνος έβγαλε ένα κουτάκι.
"Μου επιτρέπετε." Είπε και μου πέρασε το δαχτυλίδι στο δάχτυλό μου. Τόσα χρόνια είχαν περάσει και πιστεύω πως τώρα ήταν όντως η κατάλληλη στιγμή για το επόμενο βήμα. Κι όλα αυτά με φόντο την Ζυρίχη.