Μαζί

Κεφάλαιο 56

Χάρης

Πήγα στην καφετέρια και παρήγγειλα τους καφέδες μας. Σε πολύ λίγη ώρα εμφανίστηκε η Αγγελίνα. Κάθισε μαζί μου.
"Είχες καλό ταξίδι;" ρώτησε
"Καλό ήταν." Απάντησα
"Χαίρομαι που είσαι εδώ." Είπε
"Πόσο καιρό έχουμε να βγούμε για έναν καφέ οι δυο μας;" ρώτησα
"Αρκετό." Απάντησε
"Συγγνώμη που σου μίλησα έτσι χθές. Και γενικά συγγνώμη που σας παραμέλησα τον τελευταίο καιρό και ήμουν απότομος." Είπα
"Χάρη μου, καταλαβαίνω. Πιέζεσαι κι εσύ. Όμως θέλω να ξέρεις πως αν σου είμαστε βάρος ή αν θέλεις την ησυχία σου μπορούμε να σε αφήσουμε για λίγο να αφοσιωθείς με την δουλειά σου." Είπε
"Αγγελίνα, όχι. Θέλω να σας έχω κοντά μου. Είμαστε οικογένεια. Χωρίς εσάς δεν αντέχω." εξομολογήθηκα
"Δεν θα με αφήσεις ξανά να κοιμηθώ μόνη μου." Είπε με παράπονο
"Όχι μωρό μου." Είπα και της χάρισε ένα φιλί στα χείλη.
"Συγγνώμη κι εγώ αν σε πιεσα αυτές τις μέρες απλά ανησύχησα." Είπε
"Το ξέρω. Ξέρω ότι με νοιάζεσαι κι αυτό μου αρέσει. Αυτή η βλακεία που έχω αναλάβει φταίει." Γκρίνιαξα
"Αλήθεια, τι είναι αυτό;" ρώτησε
"Θέλεις πράγματι να μάθεις;" Την ρώτησα όλο χαρά
"Δεν νομίζω να καταλάβω αλλά θέλω πολύ να μου εξηγήσεις." Απάντησε
"Προσπαθώ να δημιουργήσω με τις κατάλληλες δοσολογίες και τα κατάλληλα υλικά, ένα θεωρητικό φαρμακευτικό προϊόν, ας πούμε σαν υποκατάστατο της πενικιλίνης, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί σαν υποκατάστατο φαρμάκων που έχουν παρουσιάσει βλαβερές συνέπειες." Εξηγώ
"Όταν λες θεωρητικό;" ρώτησε
"Εγώ θα ασχοληθώ με τον σχεδιασμό και την σύστασή του αλλά όχι με την κατασκευή του." Είπα
"Πρέπει να είναι αρκετά δύσκολο αυτό." Είπε
"Είναι. Και θέλει πολύ διάβασμα και συγκέντρωση." Είπα
"Ξέρεις κάτι όμως; Κάτι μέσα μου λέει πως θα τα καταφέρεις." Είπε
"Εγώ δεν το νομίζω πια. Το παλεύουν για δεκαετίες αλλά μάταια." Είπα
"Μπορεί να μην γίνει τώρα αλλά αν πραγματικά το θες, θα τα καταφέρεις. Κι εγώ θα είμαι περήφανη για εσένα." Είπε
"Αν έχω εσάς κοντά μου, μπορώ να καταφέρω τα πάντα." Είπα

Αγγελίνα

Όταν γυρίσαμε σπίτι, βρήκα την μικρή να κάθεται στο κρεβάτι. Ακόμη δεν μου μιλούσε πολύ.
"Αθηνά μου, τι έπαθες;" Ρώτησα
"Τίποτα. Μου λείπει ο μπαμπάς και το σπίτι μας." Απάντησε
"Για κοίτα εκεί." Είπα και κοίταξε στην πόρτα. Ο Χάρης μπήκε στο δωμάτιο.
"Μπαμπά..." Είπε και την αγκάλιασε
"Σε αγαπάω πριγκιπέσσα μου." Είπε και την φίλησε στα καστανά μαλλάκια της.
"Τι ζωγράφισες σήμερα;" ρώτησα
"Δεν το έχω τελειώσει." είπε και συνέχισε να ζωγραφίζει
"Τι φτιάχνεις; Θα μας πεις;" ρώτησε γλυκά ο Χάρης
"Μαμά, Μπαμπάς, Αθηνά. Κι ένα ουράνιο τόξο." Είπε
"Μετά από κάθε βροχή, έρχεται ο ήλιος." Είπα
"Και τοτε βγαίνει το ουράνιο τόξο." Πρόσθεσε ο Χάρης.

Άλλη μια δυσκολία που ξεπεράστηκε.