Μαζί

Κεφάλαιο 36

Το μεσημέρι φάγαμε στην σχολή. Δεν είχα πολύ όρεξη για αυτό απλά τσίμπησα κάτι. Ίσως φταίει και το στομάχι μου που ακόμη το νιώθω πολύ περίεργο από χθες.

Ευτυχώς ο καθηγητής μας άφησε μισή ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο. Μαζί με την Δάφνη μαζέψαμε τα πράγματά μας να φύγουμε από το αμφιθέατρο. Όπως έκανα να σηκωθώ ένας δυνατός πόνος χαμηλά στην κοιλιά με ανάγκασε να ξανακαθισω.

"Αγγελίνα, τι έγινε; Έχεις ασπρισει." Είπε ανήσυχη η Δάφνη
"Δεν νομίζω να είναι κάτι απλά ένιωσα ένα πόνο." Εξήγησα κάπως αμήχανα
"Λες να..."
"Όχι οχι. Ο γιατρός είπε την άλλη εβδομάδα." Είπα και σηκωθηκα ήρεμα. Αυτή την φορά δεν πόνεσα.
"Εντάξει." Είπε και προχωρουσαμε σιγά σιγά.

Όσο ήμασταν στον διάδρομο και μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο της σχολής με έπιασε ο ίδιος πόνος άλλες τρεις φορές. Η Δάφνη που με κρατούσε από το χέρι, με βοήθησε να καθίσω.

"Πες μου σε παρακαλώ τι να κάνω;" ρώτησε
"Απλά πάρε τηλέφωνο τον Χάρη να έρθει." Είπα μες την ταραχή μου και της έδωσα το κινητό μου. Στη συνέχεια κάθισε δίπλα μου και προσπάθησε να με κάνει να ξεχαστω.

"Μου είπε ότι είναι ήδη στον δρόμο κι έρχεται." Είπε
"Ελπίζω να μην αργήσει." Είπα
"Και για πες μου, όνομα έχετε σκεφτεί;" ρώτησε προσπαθώντας να βοηθήσει κι εμένα αλλά καταλάβαινα τον φόβο της
"Όχι. Αλλά δεν νομίζω με τίποτα να δώσουμε από γονιό. Ένα όνομα που μας αρέσει είναι το Αθηνά." Είπα
"Υπέροχο όνομα. Κι όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο." Είπε
"Ισχύει αλλά θα το δούμε αυτό." Είπα
"Νονό έχετε βρει;" ρώτησε
"Υποθέτω κάποιος από τους κολλητούς και παιδικούς μας φίλους. Μάλλον ο Διονύσης με την Ηλιάνα." Είπα
"Έτσι πρέπει. Οι νονοί να είναι άνθρωποι αγαπημένοι των γονιών." Είπε

Χάρης

Είχα αρχίσει να πηγαίνω προς την σχολή όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Παρόλο που ήταν ο αριθμός της Αγγελίνας μίλησα με την Δάφνη. Μου είπε ότι η Αγγελίνα είχε κάποιους πόνους και να πάω γρήγορα από εκεί. Θα την πάρω λοιπόν και θα πάμε κατευθείαν στο Μαιευτήριο. Ευτυχώς η τσάντα του νοσοκομείου είναι έτοιμη στο αυτοκίνητο γιατί ξέραμε την ταραχή της τελευταίας στιγμής.
Έχω αρχίσει να αγχώνομαι λίγο γιατί το περιμέναμε την επόμενη εβδομάδα. Αν και από όταν μπήκαμε στον 9ο εγώ είχα κάνει τα κουμαντα μου.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι η Αγγελίνα και οδηγώ γρήγορα, αλλά προσεκτικά μέχρι να την βρω.
Σύντομα φτάνω στο πανεπιστήμιο. Τις βρίσκω και βοηθάω την Αγγελίνα να σηκωθεί. Η ίδια παρακαλεί την Δάφνη να έρθει μαζί μας. Εκείνη δεν μπορεί να της το αρνηθεί.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και η Αγγελίνα πλέον έχει σπαράξει από τον πόνο. Τα έχω χάσει και δεν ξέρω τι να κάνω. Πάμε αμέσως στο νοσοκομείο.
Πριν ακόμη φτάσουμε, παίρνω τηλέφωνο την Σία, η οποία έτσι κι αλλιώς δουλεύει εκεί. Είχαμε γνωριστεί τον πρώτο καιρό που ήρθαμε εδώ κι από τότε την είχα δει κάποιες φορές. Της λέω απλά ότι πάμε στο νοσοκομείο γιατί η Αγγελίνα δεν είναι καλά. Ανησύχησε πολύ και μου είπε "Ντύνομαι κι έρχομαι"

"Πας καλά; Γιατί πήρες την Σία;" ρώτησε έξαλλη η Αγγελίνα
"Αγγελίνα, μάλλον ήρθε η ώρα. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πλέον." Λέω με όση υπομονή μου έχει μείνει. Δεν λέει τίποτα άλλο γιατί πονάει ενώ σφίγγει το χέρι της Δάφνης η οποία υπενθυμίζει τις ανάσες. Στο μεταξύ κατεβαινουμε στο νοσοκομείο και με ένα καροτσι, οι δύο γιατροί μας, την μεταφέρουν για εξετάσεις. Εγώ μένω για να δώσω τα στοιχεία.
Έχω τόσο πολύ άγχος, τέτοια αγωνία, που τα πόδια και τα χέρια μου τρέμουν. Βρίσκομαι σε υπερένταση και δεν μπορώ ούτε να σταθώ.
Ξαφνικά βλέπω την Σία να έρχεται προς το μέρος μου τρέχοντας.

"Τι έγινε; Τι έπαθε; που την έχουν;" ρώτησε
"Την πήραν για εξετάσεις. Σία θέλω να φανείς ψύχραιμη." Είπα
"Βλέποντας εσένα έτσι δεν μπορώ να είμαι και πολύ ψύχραιμη." Είπε
"Κάθισε καλύτερα." Πρότεινα
"Απλά ΠΕΣ ΜΟΥ." Είπε
"Η Αγγελίνα κι εγώ μάλλον σε λίγες ώρες θα έχουμε παιδάκι." Είπα όσο πιο όμορφα και ήπια μπορούσα. Εκείνη με κοίταξε λίγο μπερδεμένη
"Τι εννοείς;" ρώτησε
"Η Αγγελίνα είναι έγκυος" Είπα
"Από ποτέ;" ρώτησε
"Από τον Μαρτιο." Απάντησα
"Οι δικοί σας το ξέρουν;" ρώτησε
"Κανένας δεν το ξέρει. " Δήλωσα ενώ ξεροκαταπια
"Είστε με τα καλά σας; ξέρετε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που κάνατε; τόσους μήνες και κανείς δεν ήξερε τίποτα;" άρχισε να με μαλώνει
"Συγγνώμη." Είπα ενώ είχα σκύψει το κεφάλι
"Έλα έλα μην κάνεις έτσι." Είπε
"Που είναι τόση ώρα; γιατί αργούν;" ρώτησα και τότε βγήκαν οι γιατροί μας

"Χάρη, ετοιμάσου. Η μικρή θα είναι κοντά μας σύντομα." Είπαν χαμογελώντας
"Δηλαδή; Η Αγγελίνα που είναι;" ρώτησα
"Είναι όλα καλά. Φρόντισε να ηρεμήσεις και πήγαινε μέσα να την βρεις για να ετοιμαστείτε για τον τοκετό." Είπε ο γιατρός και εγώ τα έχασα στο άκουσμα του "τοκετού". Έπρεπε όμως να είμαι δίπλα της. Με χρειάζεται.

"Σία, σε παρακαλώ, ενημέρωσε τους δικούς μας." Είπα
"Πήγαινε κοντά της και αυτό θα το αναλάβω εγώ." Είπε
"Ευχαριστώ" είπα ενώ έτρεχα κοντά στην αγαπημένη μου.