Μαζί

Κεφάλαιο 24

Αγγελίνα

Μετά από την βόλτα μας με τον Χάρη, βρήκαμε τους δύο φίλους μας. Μέχρι τα μισά του δρόμου πήγαμε μαζί. Έπειτα οι δρόμοι μας χώρισαν. Στην αρχή, δεν μιλούσαμε πολύ, στην γειτονιά επικρατούσε απόλυτη ησυχία και δεν θέλαμε να το χαλάσουμε αυτό, αλλά μπορούσα να καταλάβω την χαρά της φίλης μου. Όταν μπήκαμε στο σπίτι, αρχίσαμε να μιλάμε. Η μαμά είχε βάλει στο δωμάτιό μου και το ρατζο για να κοιμηθεί η Ηλιάνα και να μην στριμωχτουμε στο μονό.

"Αγγελίνα, ήταν πολύ ωραία μαζί του" Είπε χαμογελώντας ενώ φορούσα τις πυτζάμες μας
"Για πες..." είπα
"Με φίλησε." Είπε και κάθισε στο κρεβάτι
"Ωραίο το φιλί;" ρώτησα
"Υπέροχο. Αν και δεν έχει φιλήσει πολλές και φαίνεται, έδειχνε σαν να το ήθελε τόσο πολύ που ήταν φανταστικό." Είπε
"Θα ξαναβρεθειτε;" ρώτησα
"Θα ξαναβρεθούμε." Απάντησε
"Άντε και μόνοι σας αυτή την φορά. Εμάς δεν μας χρειάζεστε." Είπα
"Τελικά εσείς όντως έχετε τόσο στενές σχέσεις;" ρώτησε γελώντας
"Ξεκάθαρα. Εσείς δεν μας πιστεύετε." Είπα
"Ακόμη σας αμφισβητουμε." Είπε
"Γιατί ρε;Τι του λείπει; Έξυπνος είναι, όμορφος είναι. Δεν πειράζει που είναι λίγο κοντός. Και οι κοντοί έχουν ψυχή."Είπα
"Εν τω μεταξύ, είναι πιο ψηλός από εσένα." Γέλασε
"Εγώ έχω μια χαρά ύψος" Δήλωσα ενώ ξαπλωσαμε. Σβησαμε το φως

"Αγγελίνα." Είπε
"Τι νιώθεις;" ρώτησα
"Ότι όλο αυτό θα τελειώσει νωρίς." Είπε
"Δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε θα τελειώσει. Για αυτό ζήσε το τώρα που ακόμη υπάρχει." Είπα
"Ξέρεις τι θα ήθελα να κάνω;" ρώτησε
"Τι;" ρώτησα
"Να πάω μαζί του ένα ταξίδι. Έστω εδώ κοντά. Κι ας του δωθω μετά. Θα ξεφύγω αν φύγω για λίγο από εδώ και θα είναι όλα πολύ καλύτερα." Είπε
"Τόσα χρόνια φίλες, τόσες στιγμές, τόσα κλάματα, τόσες συζητήσεις και πραγματικά τώρα πιστεύω πως αυτό χρειάζεσαι. Ξέρω τι πέρασες για αυτό τον άνθρωπο για αυτό και θέλω να περάσεις καλά μαζί του και να μην μετανιώνεις." Είπα
"Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια. Πραγματικά, θέλω κι εσύ να με νιώθεις κοντά σου." Είπε
"Σε νιώθω ρε χαζό." Είπα
"Για πες μου τότε, πως ξεκίνησε το ειδύλλιο με τον Χάρη;" ρώτησε και γέλασα
"Είναι μεγάλη ιστορία." Είπα
"Περιμένω να ακούσω." Είπε υπομονετικά
"Εσείς φταίτε." Είπα και γέλασε
"Εμείς;" ρώτησε
"Ναι γιατί προσπαθούσαμε να σας φέρουμε πιο κοντά και στο τέλος ήρθαμε εμείς." Είπα
"Πότε;" ρώτησε ενώ συνέχιζε να γελά
"Από την εκδρομή ακόμη." Είπα
"Είστε τόσο καιρό μαζί;" ρώτησε έκπληκτη
"Όχι από την εκδρομή. Από τον Γενάρη. Αν και στην εκδρομή έγινε κάτι το οποίο ποτέ δεν θυμηθήκαμε ακριβώς." Είπα
"Δηλαδή δεν μας δουλεύετε;" ρώτησε
"Όχι παιδί μου. Είμαστε μαζί από... 25 Γενάρη νομίζω." Είπα
"Ο Χριστός και η Παναγία. Είστε μαζί σχεδόν 5 μήνες;" ρώτησε
"Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν." Είπα
"Σου φέρεται τουλάχιστον όμορφα;" ρώτησε από ενδιαφέρον
"Πάρα πολύ όμορφα. Μπορεί να προέκυψε τυχαία όλο αυτό αλλά ρε φίλε είναι υπέροχο να έχεις έναν άνθρωπο να σε κοιτάζει στα μάτια και τα δικά του να λάμπουν από χαρά. Κι όλο αυτό με τον καιρό να γίνεται όλο και πιο έντονο." Είπα
"Βρε τον Χάρη. Και δεν του το χα." Είπε
"Τον αδικεί το ύψος." Είπα και γελάσαμε
"Πάντως τώρα που τα είπες θεωρώ ότι νιώθεις πολύ καλύτερα." Είπε
"Όντως. Σαν ψυχανάλυση." Είπα
"Για αυτό να μου τα λες όλα αυτά. Τόσα χρόνια αυτό κάνουμε. Όταν τα λέγαμε η μία στην άλλη, όλα πήγαιναν καλά." Είπε
"Καληνύχτα." Είπα και γύρισα πλευρό
"Καληνύχτα." Είπε με χαρά κι έκλεισε τα μάτια της

Έσφιξα τα δικά μου. Ήταν τόσο μα τόσο πολύ δύσκολο που δεν μπορούσα καν να το ξεστομισω. Λυπομουν τόσο πολύ που το έκρυβα αλλά δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Ήταν ένα μυστικό καλά κρυμμένο που όταν θα έβγαινε στην επιφάνεια θα προκαλέσει σίγουρα έντονες αντιδράσεις.