Μαζί

Κεφάλαιο 6

Μέσα στον ύπνο μου ακούω έναν θόρυβο σαν να χτυπάει κάτι. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου τα οποία δεν μπορούν να μείνουν ανοιχτά και κλείνουν ξανά. Προσπαθώ να στριψω αλλά ένα χέρι με εμποδίζει. Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου. Αντικρίζω τον Χάρη δίπλα μου ξαπλωμένο. Γουρλωνουμε και οι δύο τα νυσταγμενα μας μάτια.

"Πόσο ήπιαμε χθες το βράδυ και κυρίως τι κάναμε και καταλήξαμε έτσι;" αναρωτιέμαι
"Ηρέμησε και μην φωνάζεις. Φοράμε ρούχα άρα δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο." Εξηγεί.
"Εγώ γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι στο δωμάτιό μου;" απορώ καθώς τρίβω για λίγο το κεφάλι μου
"Αυτό είναι μια πολύ καλή ερώτηση." Απορεί μαζί μου
"Λες να παίχτηκε κάτι με Διονύση Ηλιάνα;" αναρωτήθηκα
"Εύχομαι μόνο να μην ήταν στην ίδια κατάσταση με εμάς." Λέει. Ενώ εγώ προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά τα πόδια μου δεν με κρατάνε.
"Μπόμπα πρέπει να ήταν χθες το κρασί" παρατήρησα
"Ίσως φταίει ότι πίναμε συνέχεια." Προσθέτει στη σκέψη μου

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα ξεβαφτει αλλά παρόλα αυτά το πρόσωπό μου δεν είχε μουτζουρωθει. Στο λαιμό μου όμως και λίγο πιο κάτω υπάρχουν τρία έντονα κόκκινα σημάδια.

"Χάρη τι κάναμε χθες το βράδυ;" ρωτάω για μια ακόμη φορά.
"Μα καλά τι σε έπιασε;" ρωτάει και με πλησιάζει
"Κοίτα εδώ." Του λέω δείχνοντας του τα σημάδια μου
"Θα είναι κακό πάντως να περάσαμε τόσο καλά και να μην το θυμόμαστε." Είπε γελώντας
"Μην κοροϊδεύεις ρε." Παραπονιέμαι και παρατηρώ ένα αντίστοιχο σημάδι στον δικό του λαιμό
"Να τα μας. Σίγουρα περάσαμε καλά χθες βράδυ." Επιβεβαιώνει
"Ότι έγινε έγινε και θα μείνει μεταξύ μας. Εντάξει;" ρωτάω
"Θα είναι το μυστικό μας." Μου λέει στο αυτί. Βγαίνω από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Ευτυχώς ο Διονύσης έχει ήδη βγει από το δωμάτιό μας και πριν προλάβει να κλειδώσει η πόρτα προλαβαίνω και την ανοίγω.

"Πώς περάσατε;" ρωτάω τον Διονύση
"Μια χαρά. Ήρεμα. Ασ' την να κοιμηθεί λίγο ακόμη." Προτείνει και κουνώ καταφατικα το κεφάλι.

Παίρνω τα ρούχα που είχα αφήσει πάνω στη βαλίτσα. Κάνω ένα δροσερό ντουζάκι και Ντύνομαι. Η μπλούζα σκοπίμως είναι ζιβάγκο για να κρύψει τα σημάδια. Μέχρι να θυμηθούμε τι έχει γίνει, αλλά ακόμη κι αν θυμηθούμε, κανείς δεν πρέπει να το μάθει.

Βγαίνω από το μπάνιο και είμαι πλέον έτοιμη. Η Ηλιάνα μόλις ξυπνησε αλλά δεν έχει σηκωθει ακόμη.

"Τι ώρα είναι;" την ακούω να φωνάζει μέσα από το πάπλωμα
"Πήγε 9. Αν θες να πας για πρωινό σηκω να ετοιμαστείς." Προτείνω
"Δεν νιώθω το στομάχι μου. Δεν θέλω να φάω τίποτα." Εξηγεί
"Οι περισσότεροι έτσι χάλια είμαστε."Αναφέρω
"Πόσο ήπιαμε χθες;" αναρωτιέται
"Άσε, κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήπιαμε πολύ." Απαντώ
"Το μόνο που θυμάμαι από χθες βράδυ είναι ότι ήταν γλυκός μαζί μου." Αρχίζει να εξομολογειται
"Αλήθεια;" ρωτάω δίνοντας ώθηση να μου πει
"Με έπιασε από την μέση, μου χάιδεψε τα μαλλιά, μου κράτησε το χέρι. Ξαπλωσαμε και κοιμηθηκαμε αγκαλιά. Έδειξε ότι κάτι νιώθει κι αυτός. Το ένιωσα." Εξηγεί
"Επιτέλους εκδηλώθηκε." Λέω με ανακούφιση
"Το θέμα φιλενάδα είναι από δω και πέρα. Πάει και η εκδρομή. Τώρα γυρίζουμε στην πραγματικότητα. Από αυτή εξαρτώνται όλα." Αναφέρει

Σε μια ώρα ήμασταν όλοι έτοιμοι να αναχωρησουμε. Μαζί με τις αποσκευές μας πήραμε εμπειρίες και αναμνήσεις. Ο αγώνας που μας περίμενε ήταν μεγάλος. Από όσα ζήσαμε, ακόμη κι αυτά που δεν θυμόμασταν, ήταν όλα όσα μας έδιναν δύναμη να προχωράμε χωρίς να τρελαινόμαστε. Σε δύσκολες εποχές ζούμε και περνάμε δύσκολη εφηβεία. Μαθαίνουμε όμως να μην το βάζουμε κάτω αλλά πάντα να προσπαθούμε και να κρατάμε το κεφάλι ψηλά. Ανεπηρέαστοι και αληθινοί. Ή μήπως όλα αυτά επηρεαστούν όταν θα αρχίσουν τα γεγονότα να γίνονται από δύναμη στα χέρια μας όπλο εναντίον του εαυτού μας;