Μαζί

Κεφάλαιο 27

Ύστερα από μια υπέροχη βόλτα, σε αυτό το πανέμορφο γραφικό χωριό, επιστρέψαμε στο δωμάτιο.

"Τελικά καλά κάναμε που ήρθαμε. Αξίζει αυτό το μέρος." Είπα
"Κι αύριο, που θα είσαι καλύτερα, θα δούμε και το υπόλοιπο χωριό." Είπε ο Χάρης
"Ανυπομονώ. Η φύση με ηρεμεί." Είπα ενώ αλλαζαμε ρούχα.
"Αγγελίνα, να σε ρωτήσω κάτι;" είπε ενώ κάθισε στο κρεβάτι
"Τι είναι;" ρώτησα
"Γιατί είπες για την εγκυμοσύνη στην κυρία Μαίρη;" ρώτησε παραξενεμένος
"Δεν ξέρω. Απλά την ένιωσα σαν δικό μου άνθρωπο που ταυτόχρονα δεν είναι άρα και δεν μπορεί να με ελέγξει." Είπα και κάθισα δίπλα του. Ξάπλωσα στο κρεβάτι
"Απλά δεν θέλω κανένας να μας λέει τι να κάνουμε και γενικά δεν θέλω κανένας άλλος να ελέγχει τη ζωή μας." Είπε
"Ψυχή μου, δεν το κάνουν. Εμείς έχουμε διαλέξει να τους αφήσουμε όλους έξω από αυτό. Όμως κάποιες συμβουλές δεν κάνουν κακό." Είπα και του έπιασα το χέρι
"Μάλλον έχεις δίκιο." Είπε μετά από λίγο
"Πρέπει να το νιώσεις αυτό." Είπα κι έβαλα το χέρι του στην κοιλιά μου. Το μωράκι από μέσα κινούταν και κλωτσαγε απαλά. Εύκολα όμως μπορούσε να το καταλάβει κανείς.
"Κλωτσάει;" ρώτησε ο Χάρης έκπληκτος
"Ναι." Απάντησα
"Σε πονάει αυτό;" ρώτησε ανήσυχος
"Όχι παιδί μου. Έτσι το νιώθω να κινείται." Είπα
"Λες να μας ακούει;" ρώτησε και ξάπλωσε ακριβώς δίπλα από την κοιλίτσα μου
"Μάλλον." Είπα
"Ει μικρούλι είμαι ο μπαμπάς και σε περιμένω. Αλλά μην βιάζεσαι. Έχουμε καιρό ακόμη." Είπε τόσο γλυκά
"Όσο είσαι εκεί μέσα είσαι μια χαρά." Είπα
"Αλλά και όταν βγεις θα σε αγαπάμε και θα σε έχουμε στα ωπα ωπα." Είπε
"Το έχεις σκεφτεί ποτέ;" ρώτησα
"Πιο πράγμα;" αναρωτήθηκε
"Πώς θα είναι" Αποκρίθηκα
"Θα είναι ένα υπέροχο πλάσμα που θα μας μάθει πολλά πράγματα. Κι εμείς έχουμε να του μάθουμε ένα σωρό. Πιστεύω πως θα γίνω λίγο χαζομπαμπας. Ξέρεις, κάθε φορά που θα το ακούω να κλαίει θα τρέχω πανικόβλητος να φέρω ό,τι ζητήσει. Αλλά θα το καμαρώνω. Θα το καμαρώνουμε. Και θα αλλάζει. Θα μας αλλάζει. Θα μεγαλώνουμε μαζί γιατί κι εμείς παιδιά είμαστε. Αλλά κυρίως θα είμαστε γονείς, τα παραδείγματα και τα στηρίγματα του." Είπε και τα δάκρυα έφευγαν το ένα μετά το άλλο από τα μάτια μου

"Χάρη, πραγματικά αυτά τα λόγια ήταν ο πιο γλυκός λόγος που έχω ακούσει." Είπα και τον φίλησα απαλά
"Κορίτσι μου, μην κλαις. Πραγματικά άλλαξες όλη μου την ζωή και με έκανες να νιώσω ό,τι δεν είχα ξανανιώσει, να κάνω ό,τι δεν είχα ξανακάνει και ούτε είχα φανταστεί." Είπε
"Σε έβγαλα εκτός εαυτού;" ρώτησα
"Όχι. Με έκανες να γνωρίσω έναν υπέροχο άνθρωπο που δεν ήξερα ότι είχα μέσα μου. Αγγελίνα μου, πραγματικά είμαι ερωτευμένος μαζί σου και θέλω να ζήσουμε μαζί πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη έχουμε ζήσει." Είπε
"Για αυτό ήθελες και το παιδί από την πρώτη στιγμή;" ρώτησα
"Το είχες καταλάβει ε;" ρώτησε λίγο αμήχανα
"Φαινόταν." Είπε γελώντας
"Σου λέω άλλαξα εντελώς. Πριν από εσένα ή αν ήταν άλλη στη θέση σου, δεν θα το δεχόμουν. Όμως από την πρώτη στιγμή που μου μπήκε στο μυαλό η ιδέα στο ότι θα έχουμε παιδί εμείς οι δυο,με έπιασε η ανάγκη να σας προστατέψω και τις δύο" Είπε και απόρησα
"Και ΤΙΣ δύο;"
"Ωχ αυτό ήταν αυθόρμητο. Αν είναι κορίτσι, να ξέρεις θα γίνω τέρμα χαζομπαμπας." Είπε και γέλασα πολύ
"Δηλαδή αν είναι αγόρι δεν θα είσαι;" ρώτησα
"Θα είμαι αλλά λιγότερο. Τα κοριτσάκια έχουν άλλες χάρες." Είπε.
"Πάντως να ξέρεις ότι οι ενδοιασμοί για τους γονείς μας δεν μου έχουν φύγει ακόμη." Είπα προβληματισμενη
"Κοίτα, δεν μπορούνε πλέον να μας κάνουν τίποτα γιατί είμαστε ενήλικες και μπορούμε να κανονίσουμε τη ζωή μας. Το πολύ πολύ, όπως έχεις πει κι εσύ, να μας αποκληρώσουν." Είπε
"Ναι ρε Χάρη όμως έτσι το είχαμε φανταστεί το μέλλον; Να μην μιλάμε με τις οικογένειές μας;" ρώτησα
"Ούτε με παιδί το είχαμε φανταστεί αλλά έτυχε. Έτσι είναι η ζωή, γεμάτη αλλαγές κι εμείς υποχρεωμένοι να τις δεχόμαστε." Είπε
"Δεν ξέρω." Είπα σκεπτόμενη
"Μην φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά." Είπε. Με πήρε αγκαλιά κι αποκοιμηθηκαμε οι τρεις μας.

Την επόμενη μέρα πήγαμε βόλτα στο υπόλοιπο χωριό και στο δάσος. Ο Χάρης με πρόσεχε πάρα πολύ, όπως πάντα άλλωστε. Μου προσέφερε κάποια υπέροχα λουλούδια που βρήκαμε στον δρόμο μας. Φάγαμε και περάσαμε όμορφα για μια ακόμη μέρα. Μακριά από όλους και από όλα. Το πρωί της τρίτης μέρας αποχαιρετησαμε την κυρία Μαίρη, η οποία μας ευχήθηκε τα καλύτερα και φύγαμε. Θα βρισκόμασταν στο δρόμο με τα παιδιά για να γυρίσουμε στην πόλη μας. Οι διακοπές είχαν τελειώσει. Το καλοκαίρι όμως όχι.