Μαζί

Κεφάλαιο 38

Αγγελίνα

Όταν ανοίγω τα μάτια μου βλέπω το Χάρη να κάθεται δίπλα μου. Προσπαθώ να κουνηθώ λίγο αλλά πονάω ακόμα.

"Καλημέρα. Άσε με να σε βοηθήσω." Λέει και ανασηκώνομαι. Πλέον κάθομαι στο κρεβάτι με την πλάτη σχεδόν να ακουμπά στα μαξιλάρια.
"Ευχαριστώ πολύ." Λέω
"Πώς νιώθεις;' με ρωτάει
"Είμαι καλύτερα αλλά ακόμη πονάω." Είπα
"Θα περάσει. Μην ανησυχείς." Είπε
"Η μικρή που είναι;" ρώτησα και τράβηξε το μικρό κουνακι που είχε δίπλα του. Την πήρε προσεκτικά και την έφερε κοντά μου.
"Να και η μαμά." Είπε
"Δεν είναι υπέροχη;" ρώτησε ενώ μου την έδωσε
"Είναι..." είπα και τα μάτια μου είχαν βουρκωσει
"Η νοσοκόμα είπε να την θηλάσεις άμα έχεις το κουράγιο." Είπε κι εγώ έκανα την προσπάθειά μου. Μάλλον τα κατάφερα γιατί την ένιωσα να πίνει από το στήθος μου.
Σε λίγο ο γιατρός με την μαία μπήκαν στο δωμάτιο.

"Τα πηγαίνεις πολύ καλά για πρώτη φορά." Είπαν
"Ευχαριστώ." Απάντησα

Αφού έκαναν τον έλεγχο τους κι εξέτασαν κι εμένα και το μωρό, έφυγαν μιας και όλα ήταν καλά.
Όταν η μικρή έφαγε, την πήρε ο Χάρης και την κοιμησε. Την έβαλε ξανά στο κουνακι. Βλέποντας αυτά εγώ ξέσπασα σε κλάματα. Ένιωθα τόσο άσχημα. Το μέλλον μας ήταν αμφίβολο. Με τι μυαλό το έφερα στον κόσμο αυτό το μωρό;

"Τι έπαθες ψυχή μου;" ρώτησε
"Τι κάναμε Χάρη; Τι κάναμε;" ρώτησα μέσα από τους λυγμούς μου
"Απλά κοιμήθηκε. Μην ανησυχείς." Είπε και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Δεν καταλαβαίνει. Δεν με νιώθει!

"Αγγελίνα μου, έχουν έρθει οι γονείς μας." Είπε και σκουπισα τα μάτια μου
"Ωχ...τους είδες;" ρώτησα
"Όχι. Περίμεναν να ξυπνήσεις για να έρθουν στο δωμάτιο." Είπε
"Οπότε τώρα θα έρθουν;" ρώτησα
"Από στιγμή σε στιγμή." Είπε και με αγκάλιασε

Η πόρτα άνοιξε και μπήκαν οι τέσσερις γονείς μας. Τέσσερις άνθρωποι. Δύο γυναίκες και δύο άνδρες. Δύο μανάδες και δύο πατεράδες που τα παιδιά τους δεν τους είπαν την αλήθεια. Νιώθω τόσο ντροπή. Το ίδιο και ο Χάρης. Κρατάμε και οι δύο σκυμμένα τα κεφάλια αφού δεν μπορούμε ούτε να τους κοιτάξουμε.

"Τι έγινε παιδιά;" ρώτησε πρώτος ο μπαμπάς του Χάρη
"Αγγελίνα πώς είσαι;" ρώτησε η μαμά μου
"Καλά." Απάντησα
"Δόξα τω Θεω πήγα όλα καλά." Είπε η κυρία Ναντια
"Ευτυχώς είστε όλοι καλά." Είπε ο μπαμπάς μου
"Χάρη, Αγγελίνα, γιατί δεν μας είπατε τίποτα;" ρώτησε ο κύριος Παινέσης
"Ξέρετε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο αυτό που κάνατε;" ρώτησε η κυρία Νάντια
"Θα μπορούσατε να έχετε πάθει κάτι και οι δύο." Είπε η μαμά μου
"Κι εκτός αυτού, δεν είστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Έχετε οικογένειες." Είπε ο μπαμπάς μου
"Τι νομίζατε δηλαδή ότι θα γίνονταν αν μας το λέγατε;" ρώτησε ο πατέρας του Χάρη
"Φοβομασταν να το πούμε ρε μπαμπά. Δεν έχουμε και τις πιο προχωρημένες οικογένειες." Είπε ο Χάρης
"Κι αυτό τι σημαίνει; Μας άξιζε η άγνοια;" ρώτησε η μαμά μου. Πιστεύω πως απλά τους έχουμε σοκάρει
"Ποτέ δεν θα σας κάναμε κακό. Ούτε σε εσάς ούτε στο παιδί." Είπε η κυρία Νάντια
"Εμείς απλά θέλουμε το καλό σας." Είπε αυστηρά ο μπαμπάς του Χάρη
"Τόσα χρόνια για αυτό παλεύουμε." Είπε ο μπαμπάς μου στον ίδιο τόνο

Η ένταση που υπήρχε στο δωμάτιο, ξυπνησε την μικρή, η οποία άρχισε να κλαίει. Ο Χάρης πετάχτηκε κοντά της. Την πήρε στην αγκαλιά του να την καθησυχάσει. Όλοι σώπασαν, πάγωσαν. Κι ύστερα χαμογελασαν. Ο Χάρης πήγε το κουνακι κοντά τους.

"Είναι τόσο μικρούλα." Είπε ο κύριος Παινέσης και τα μάτια του ελαμπαν
"Είναι υπέροχη." Είπε η κυρία Νάντια
"Πανέμορφη." Είπε η μαμά μου
"Είναι η εγγονή μας." Είπε ο πατέρας μου κι όλοι έδειξαν τόσο χαρούμενοι. Πραγματικά τέτοια αντίδραση δεν περίμενα.

Χάρης

Νωρίς το απόγευμα ήρθε και η Δάφνη. Αυτή έφερε γλυκά και λουλούδια και στόλισε όλο το δωμάτιο. Έφερε δώρα και στο μωρό και στην Αγγελίνα. Μα η διάθεση της Αγγελίνας δεν έλεγε να φτιάξει. Ήταν μελαγχολική και κοιτούσε συνεχώς το πάτωμα. Ανησυχώ πολύ αλλά καταλαβαίνω ότι είναι κουρασμένη. Η Δάφνη μας έκανε μια ακόμη έκπληξη. Μας έφερε τον Διονύση και την Ηλιάνα, η οποία είχε άδεια από τον στρατό.

"Μα καλά, στους γονείς σας να το καταλάβω, αλλά σε εμάς γιατί να μην πείτε τίποτα;" απορούσε συνεχώς η Ηλιάνα
"Εδώ δεν πιστεύατε ότι είμαστε μαζί, πόσο μάλλον αν σας λέγαμε και για το παιδί." Απάντησε η Αγγελίνα
"Όπως και να έχει, να μας ζήσει. Να ξέρετε πως θα είμαστε κοντά της από εδώ και πέρα. Έτσι δεν είναι Ηλιάνα;" Είπε ο Διονύσης
"Εμ... Ναι" Είπε διστακτικά η Ηλιάνα. Πιστεύω ότι η φιλία των κοριτσιών μας περνάει κρίση
"Αγγελίνα να πάω να πάρω έναν καφέ;" ρώτησα πριν φύγω
"Πήγαινε." Είπε αδιάφορα
"Θα μείνω εγώ μαζί της." Είπε η Ηλιάνα

Πήρα τον κολλητό μου και πήγαμε στο κυλικείο του νοσοκομείου να πάρουμε καφέ.

"Μόλις μας ενημέρωσε η Δάφνη για το τι έγινε, έμεινα άφωνος αλλά πήρα την Ηλιάνα και ήρθαμε αμέσως. Δεν μπορούσα να χάσω τέτοιο γεγονός. Ο Χαρουλης πατέρας." Λέει ενθουσιασμενος και μου πειράζει τα μαλλιά
"Και να ξέρεις ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Έχω την κορακλα μου τώρα." Είπα χαμογελώντας
"Το παιδί δεν έχει μόνο πατέρα. Έχει και νονό. Και τι υπέροχο νονό!" Λέει επιδεικνύοντας τον εαυτό του. Γελάσαμε κι έπειτα γυρίσαμε στο δωμάτιο. Εκεί τα κορίτσια ήταν επίσης σε καλή κατάσταση. Τελικά μας έκανε καλό αυτή η συνάντηση.