Μαζί

Κεφάλαιο 35

Σε λίγες μέρες φεύγει και ο Νοέμβριος κι εγώ μπαίνω στον ένατο, στον "μήνα μου" που λένε. Η αλήθεια είναι πως έχουμε πάρει πολλά πράγματα για το μωρό, που θα χρειαστούν τον πρώτο καιρό. Σήμερα έχουμε ραντεβού με τον γιατρό. Το τελευταίο μήνα τα ραντεβού γίνονται όλο και πιο συχνά. Απόψε το ραντεβού το έχουμε στις 9 γιατί τότε τελειώνουμε και οι δύο από τις Σχολές μας.

"Λοιπόν παιδιά, μπήκαμε στην τελική ευθεία." Είπε ο γιατρός κατά την διάρκεια της εξέτασης
"Δηλαδή;" ρώτησα
"Η μικρή μας είναι έτοιμη να έρθει στον κόσμο. Αυτό όμως θα γίνει όταν η ίδια το αποφασίσει και έρθει στην κατάλληλη θέση." Είπε
"Και ποια είναι η κατάλληλη θέση;" ρώτησε ο Χάρης
"Με το κεφάλι προς τα κάτω. Έτσι μόνο θα είναι σε θέση να βγει." Είπε ο γιατρός
"Και πόσο καιρό θα πάρει αυτό;" ρώτησα
"Από μερικές μέρες έως μερικές εβδομάδες." Απάντησε
"Άρα τώρα πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ." Είπε ο Χάρης ενώ με κοίταζε
"Εννοείται. Αλλά θα συνεχίσετε κανονικά ό,τι κάνετε. Ιδιαίτερα το περπάτημα κάνει πολύ καλό." Είπε
"Στην σχολή μπορώ να πηγαίνω;" ρώτησα
"Φυσικά. Εκτός κι αν νιώσεις κάποια αδιαθεσία. Αλλά μετά την επόμενη εβδομάδα, καλό θα ήταν να σταματήσεις." Είπε
"Εντάξει. Έτσι κι αλλιώς αύριο σταματούν τα μαθήματα υποχρεωτικής παρακολουθησης." Είπα
"Θέλω να σας ρωτήσω κάτι άλλο... ο τοκετός θα γίνει φυσιολογικά ή με καισαρική τομή;" ρώτησε
"Φυσιολογικά." Είπα ταυτόχρονα με τον Χάρη
"Την φοβάμαι την καισαρική." Εξομολογηθηκα
"Η αλήθεια είναι πως είναι πιο επικίνδυνη. Οπότε απλά περιμένουμε πότε θα αποφασίσει μόνη της η μικρούλα να έρθει." Είπε
"Πότε περίπου υπολογίζουμε;" ρώτησα
"Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ακρίβεια. Υποθέτω σε καμιά εβδομάδα τουλάχιστον." Είπε
"Όπως είχαμε πει εξαρχής." Είπε ο Χάρης
"Στην επόμενη εξέταση μάλλον θα είναι μαζί μας και ο Νικόλας. Έρχεται απόψε για ένα συνέδριο και θα καθίσει μια εβδομάδα." Είπε
"Θα είναι χαρά μας." Είπε ο Χάρης
"Θα τα πούμε τότε λοιπόν. Για οτιδήποτε χρειαστείτε, μου τηλεφωνείτε." Είπε
"Ευχαριστούμε πολύ. Καλό βράδυ."

Σύντομα επιστρέψαμε στο σπίτι. Έκανε πολύ κρύο και είχαμε παγώσει. Αμέσως πήγα και φόρεσα πυτζάμες. Πήγα στην κουζίνα να πιω τα βραδινά χαπάκια που μου έχει δώσει ο γιατρός.

"Δεν θα φας τίποτα;" ρώτησε ο Χάρης που καθόταν στο τραπέζι
"Δεν πεινάω." Είπα χωρίς καν να τον κοιταξω
"Πρέπει να τρως." Είπε
"Έφαγα νωρίτερα ένα σάντουιτς που είχα μαζί μου." Είπα
"Ωραίο φαΐ." Είπε ειρωνικά
"Δεν έχω όρεξη." Είπα κι έκανα να φύγω
"Τι έχεις πάθει το τελευταίο καιρό;" ρώτησε
"Απλά είμαι κουρασμένη." Είπα και πήγα στο υπνοδωμάτιο. Ξάπλωσα και σύντομα με πήρε ο ύπνος.

Μέσα στην νύχτα ξύπνησα πολλές φορές. Όλους αυτούς τους μήνες σηκώνομαι και πηγαίνω στην τουαλέτα. Μπορεί να φταίει το υπερβολικό νερό που πίνω. Αλλά απόψε δεν έφταιγε μόνο αυτό. Ένιωθα κάτι περίεργο σαν κράμπα. Και η μικρή κουνιόταν συνέχεια και δεν με άφηνε να ησυχάσω. Νιώθω τόσο εξάντληση και κουρασμένη με τα πάντα. Νιώθω σαν να έχω μετανιώσει και σαν να μην θέλω τίποτα πια. Δεν νιώθω τίποτα. Κανένα δυνατό συναίσθημα, σαν να έχει σβήσει κάθε φωτιά μέσα μου.

Ανοίγω τα μάτια μου και Κοιτάζω το ρολόι. Η ώρα είναι 7:00 και νιώθω το στομάχι μου να γυρίζει. Τρέχω γρήγορα στο μπάνιο και αδειάζω ό,τι έχει μέσα. Ξεπλένω το στόμα μου και πλένω το πρόσωπό μου. Χτενίζω τα μαλλιά μου που είναι καλύτερα από ποτέ και στη συνέχεια πλένω τα δόντια μου. Παρατηρώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τόσο όμορφη, τόσο νέα και τόσο.... έγκυος. Γιατί; Γιατί να χάσω έτσι την ζωή μου; Εγώ που πάντα ήμουν ελεύθερη και αγαπούσα την κάθε περιπέτεια στη ζωή, γιατί να δεσμευτω με αυτόν τον τρόπο πριν γίνω 19 χρονών;

"Αγγελίνα, είσαι καλά;" ακούω την φωνή του Χάρη που χτυπάει την πόρτα. Δεν απαντώ. Απλά ανοίγω την πόρτα και πάω στην κουζίνα.
"Φάε καμία φρυγανιά και θα σου ετοιμάσω ένα χαμομήλι." Είπε και άρχισε να το ετοιμάζει. Στο μεταξύ εγώ πήγα να ετοιμαστώ για την Σχολή. Παρασκευή σήμερα κι έχω μάθημα εννιά με εννιά.

"Αν δεν νιώθεις καλά, μπορούμε να μην πάμε σήμερα." Είπε
"Φυσικά και θα πάμε. Έτσι κι αλλιώς το τελευταίο υποχρεωτικό είναι." Είπα
"Θα είσαι σίγουρα εντάξει;" ρώτησε
"Ναι μωρε Χάρη. Ένας εμετός ήταν μόνο. Τόσους έχω κάνει αυτούς τους μήνες." Είπα
"Κακό είναι που ανησυχώ;" ρώτησε
"Ναι. Πάμε τώρα για μάθημα." Είπα και τυλιχτηκα με το κασκόλ. Πήρα την τσάντα και βγήκα από το σπίτι

Φτάνοντας στην Σχολή και μπαίνοντας στο αμφιθέατρο βρήκα την Δάφνη που αμέσως ήρθε κοντά μου.

"Καλημέρα." Είπε
"Καλημέρα." Απάντησα
"Σε βλέπω λίγο κομμένη σήμερα." Παρατήρησε
"Άσε μωρε δεν μπόρεσα να κοιμηθώ χθες το βράδυ." Είπα
"Γιατί; Σας είπε κάτι χθες ο γιατρός;" ρώτησε ανήσυχη
"Ο γιατρός όλα καλά τα βρήκε αλλά είχα ενοχλήσεις όλο το βράδυ." Είπα
"Και ενημέρωσες κάποιον;" ρώτησε
"Όχι. Πάντα είχα τέτοιου είδους ενοχλήσεις και μου είχαν πει ότι είναι φυσιολογικές. Απλώς δεν με έπιαναν βράδυ." Απάντησα
"Εσύ ξέρεις. Πάντως αν νιώσεις κάτι περίεργο, πες το μου αμέσως." Είπε. Με Κοιτούσε με ανησυχία και προστατευτικοτητα. Ένιωσα καλύτερα που είχα κάποιον κοντά μου.