My Endangered Princess [Completed]

EPILOGUE

***

"Vishnu! Where's your brother?!" I ask my son furiously! Shit! Saan nya dinala Si Fill?

"Trip with Fill," halos umusok ang ilong ko sa galit. Mabilis akong nagmartsa patungong Pinto ng biglang magsalita ang anak ko na aking ikinatigil.

"Haru is aware on what he was doing mom. Don't mess up with his business."  Nagkamali ba ako ng pagpapalaki sa anak ko? Napakabata Pa nila para sa ganitong mga problema.

"Don't take your twin's side Vishnu. Kung alam ng kapatid mo ang ginagawa nya ay bakit nya itinakas si Fill sa engagement nito?! Hindi ko na alam kung anong pangaral Pa ang gagawin ko sa inyong dalawa ng kamabal mo?! Kaya please wag kanang makidagdag Pa sa problema ko sa kapatid mo. Dito ka lang at bantayan mo si Cliff at Hakuey." I was about to make another step again ng magsalita ulit ang anak ko.

"Do you ever confronted my twin about his problems? No right?! I'm not taking his side I just want you to know how Haru suffer just to be with Fill! I know how Aunt Frayne hated my brother because of being womanizer but what can she do if Haru really loves Fill?... You and Dad are lucky to have a supportive parents but Fill and Haru are not.....

Masama bang ipaglaban ang pagmamahal na alam mong kaya mo naman.? Mom... Why don't you just be proud of Haru? He's doing his best to be a better man to Fill. Alam Kong mahal din ni Fill ang kapatid ko so... Why would I stop them from loving each other. Let them be Mom." Nanghina ako sa mga sinabi ng anak ko . Hindi ako makapaniwalang masasabi nya lahat ng iyon sa harapan ko. Pagod akong umupo sa tabi nya.

Kung papakinggan ko ulit ang sinabi nya kanina, wala kang mahihitang kahit anong emosyon sa bawat salitang lumalabas sa bibig nya. Pero hindi ko alam kung bakit tumagos lahat ng sinabi nya sa Akin. Yes! Maswerte kami ni Cal for having a supportive parents. Walang pumigil sa pagmamahalan namin.

Napangiti ako ng mapait. Kai and Vishnu is just an 18 years old boy but their minds are more mature than mine.

Hindi ko mapigilang maiyak sa mga pagkakamali Kong ipinakita sa kanila. Sa bawat desisyong ibinibigay ko sa kanila na kapakanan ko lang ang iniisip ko.

"I'm so sorry son... I'm so sorry." I feel his arms hug me and caress my hair which made me calm. Im so lucky to have a child like Vishnu. He's so smart.

"It's okay mom.." Napangiti ako. Minsan ko lang marinig magsalita ang panganay ko. Kung minsan ay hindi mo talaga magugustuhang magsalita sya dahil bawat salitang lumalabas sa bibig nya ay tagus sa buto. I can't say that he's a cold kind of guy dahil kung titingnan mo ay blangko sya kung tumingin. Hindi sya palatawa pero kaya nyang magpakalma ng sistema sa mga haplos lang nya.

"Okay... Hindi kona pakikialaman ang problema ng kapatid mo b---" napatigil ako sa pagsasalita ng biglang tumunog ang Cellphone ko.

"Kai! Where are you please tell me.... your safe." Halos manlumo ako ng marinig Kong umiiyak ang anak ko.

"Mom... Si-si.... Fill... "  hindi ko namalayang tumutulo na ang luha ko sa bawat paghikbi ng anak ko. Please... Sana ligtas sila.

"What ha-h-happened? Huh? Where are you son?" Hindi sya nagsalita bagkus ay umiyak lang sya ng umiyak sa kabilang linya. Gosh! Ano bang nangyayari?!

"Let's go Mom nasa Saint Luke hospital sila! Papunta narin doon sina tita Frayne at Tito Clyde." Hindi na ako nagbihis Pa at mabilis na sumakay sa kotse ng anak ko. Sana... Sana ligatas silang dalawa.

***

"How Dare You!!!" I was shock ng ang sumalubong sa amin ay si Frayne na Sinasampal ang anak ko. No one dares to slap my son!