[[ เครื่องบรรณาการกุกมิน ]] tribute tears kookmin

จดหมายจากหญิงอันเป็นที่รัก 100%

เมื่อมองเห็นว่าพระองค์อยู่ที่ใดจีมินก็รีบเดินก้มหน้าเข้าไปหาทันที ถึงแม้จะหวาดกลัวสายตาผู้คนพวกนี้มากแน่ไหนยังมีสิ่งที่เขากลัวมากกว่า

จีมินเดินมาถึงองค์กษัตริย์ก่อนมืออันสั่นเทาจะยื่นจดหมายนี้ไปให้

"องค์ท่าน จดหมายจากท่านหญิงลลิซมาถึงแล้วพะยะค่ะ"

ผู้เป็นกษัตริย์ที่กำลังซ้อมดาบอยู่หันมา สายพระเนตรจ้องมองจดหมายที่อยู่ในมือก่อนจะเลื่อนมาหยุดอยู่ที่โอเมก้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"จดหมายจากท่านหญิงลลิซพะยะค่ะองค์ท่าน" โอเมก้าคนเดียวที่อยู่ท่ามกลางเหล่าทหารหารบอกย้ำอีกครั้งหนึ่งด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปรอยยิ้ม เขาได้ทำตามที่องค์ท่านสั่งแล้วท่านหญิงก็ได้ตอบกลับมาจริงๆ เหมือนเป็นความภูมิใจของเขาจีมินจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกและแสดงออกมาทางสีหน้า

ใบหน้าหวานที่เปื้อนรอยยิ้มแต่ผู้เป็นกษัตริย์กลับมองมาด้วยพระพักตร์เรียบเฉยไม่สื่อสิ่งใดมีเพียงคำสั่งตรัสเท่านั้นที่ทำให้โอเมก้าตัวน้อยหน้าถอดสี

"ทหาร... พาตัวออกไป"

สิ้นคำสองแขนเล็กก็ถูกทหารล็อกตัวไว้หัวใจดวงน้อยชาวาบไปทั้งดวง รอยยิ้มนั้นหุบลงทันทีเหมือนดอกไม้ที่ถูกน้ำร้อนสาด

จีมินถูกลากออกไป คนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนอะไรเพียงแค่เอี่ยวหลังหันมามองที่องค์กษัตริย์ด้วยแววตาที่รู้สึกน้อยใจ แต่ตนนั้นก็ทำอะไรมิได้อยู่แล้วได้แต่หันกลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตนเองจะได้รับทั้งที่ไม่รู้เหตุผลของมัน

ผลัก!!

ร่างเล็กถูกสองทหารผลักลงบนพื้น ดีที่ยังเอามือยันไว้ไม่เช่นนั้นศอกคงกระแทกกับพื้นถลอกเป็นแน่ แต่ถึงกระนั้นที่ฝ่ามือก็มีรอยถลอกเลือดซึมออกมาอยู่ดี

"ที่หลังอย่าทะเล่อทะล่าเข้ามา รู้ไหมที่นั้นมิใช่ที่ๆ เจ้าจะเข้าไปได้" สิ้นคำพูดทหารสองนายก็กลับเข้าไปทิ้งให้จีมินมองตามหลังไปอย่างไม่รู้คำตอบในชีวิตของตัวเอง โอเมก้าตัวน้อยลุกขึ้นยืน มือเล็กปัดป้ายเสื้อผ้าที่เปื้อนดินก่อนจะเดินกลับไปยังที่ๆ เขาควรจะอยู่ หรือต่อไปนี้อาจจะไม่มีที่จะอยู่แล้วก็ได้ เพราะจดหมายท่านหญิงถึงมือขององค์ท่านแล้ว อีกไม่นานเขาก็อาจถูกฆ่าทิ้งเหมือนอย่างที่องค์ท่านเคยพูดไว้