[[ เครื่องบรรณาการกุกมิน ]] tribute tears kookmin

ดั่งผีเสื้อแสนสวย

ท้องฟ้าสีดำสนิทถูกแต่งแต้มด้วยหมู่ดาวนับพัน วันนี้ไร้ซึ่งแสงแห่งจันทราจึงเป็นโอกาสให้หมู่ดาวดวงน้อยได้เปร่งแสงระยิบระยับอวดความสวยงามของมัน แต่ถึงแม้นหมู่ดาวจะสวยสุขสกาวอยู่เต็มท้องฟ้าก็หามีคนมาเชยชมมันไม่

เพราะเวลานี้ดึกสงัด ผู้คนส่วนใหญ่ต่างพากันหลับใหลภายใต้ชายคาบ้านเรือน

ภายนอกปราสาทของพระราชวังแห่งทานาซิเอเนียนั้นเงียบสนิทไม่ต่างอะไรกับข้างในห้องบรรทมขององค์ราชันผู้เป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้เลย

เงียบสงัด แม้กระทั้งเสียงลมหายใจเข้าออกยังมิได้ยิน

นัยน์ตาสีฟ้าครามเปิดขึ้นมาในความมืดมิด มองลอดผ่านม่านกั้นโปรงบางไปยังตำแหน่งโซฟา ก่อนหน้าไม่มีผู้ใดอยู่ตรงนั้นแต่บัดนี้มีร่างกายสูงใหญ่ขององค์ราชันบรรทมอยู่

ไม่ห่างกันเพียงช่วงแขน แต่เหมือนห่างใกล้คนละฟากฟ้า

เช่นเดียวกันกับนัยน์ตาสีรัตติกาลที่ทอดมองผ่านความมืดมิดไปที่ร่างบางนอนอยู่บนเตียง ไม่ต่างกัน

ทั้งที่อยากจะอยู่ใกล้ แต่รู้สึกเหมือนยิ่งเอื้อมมือไปยิ่งถอยห่าง... ตอนนี้จีมินช่างบอบบางเหมือนดั่งผีเสื้อแสนสวยที่ไม่อาจสัมผัสได้

ทั้งที่รักมากแต่ทำไมถึงทำอย่างใจต้องการไม่ได้

ใจที่ปรารถนาจนเกินจะหักห้ามสั่งให้ก้าวผ่านม่านกั้นนี้ไป

องค์ราชันขึ้นมาบนเตียงที่มีจีมินนอนอยู่ พระวรกายทิ้งลงข้างกายบาง ตวัดพระกรณ์ขึ้นกอดรัดร่างแน่งน้อยอย่างแผ่วเบา

เขาทำสิ่งนี้เกินที่จะสนใจความรู้สึกของจีมินไม่ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าจีมินโกรธเกลียดเขา ในความเงียบผ่านที่มาทำให้เขาเหมือนขาดใจ ความรู้สึกที่ใกล้จะตายแต่ก็ไม่ตายมันทรมานมากแค่ไหน การเมินเฉยจากคนที่เป็นดั่งดวงใจยิ่งทรมานยิ่งกว่าถูกดาบอาบยาพิษมาทิ่มแทง