[[ เครื่องบรรณาการกุกมิน ]] tribute tears kookmin

และ ...สิ้นใจ

•
•
•
•
•

นกน้อยสองตัวเกาะอยู่บนกิ่งไม้ใกล้กับหน้าต่าง บ้างก็ว่านกนี้คือนกไนติงเกลผู้ส่งเสียงร้องดั่งทวงทำนองของเสียงเพลง

นกตัวน้อยหนึ่งตัวส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วเจี๊ยบๆ เป็นบทเพลงเพื่อเกี้ยวพาราสีตัวเมียอีกตัวที่อยู่ข้างกัน บทเพลงอันไพเราะที่มอบให้กับคนรักเมื่อเข้าสู่ฤดูผสมพันธุ์ เสียงของมันดังปลุกเปลือกตาสีมุกให้ค่อยๆ เปิดขึ้น

จีมินลืมตาตื่นขึ้นมา แววตาแสนเศร้าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างจับจ้องมองที่นกคู่นั้นที่มันส่งเสียงเจื้อยแจ้วเกาะเกี่ยวกันไปมา แนบชิดสนิทกายเหมือนคนรักที่ปรารถนาซึ่งกันและกัน

ชีวิตพวกมันช่างน่าอิจฉาเสียจริง โบยบินไปไกลแสนไกล เมื่อยามถึงฤดูใบไม้ผลิที่แสนสวยงามพวกมันจะกลับมาหากัน ต่อไปก็คงจะมีลูกนกน้อยๆ ร้องเจี๊ยบๆ อยู่บนรังรอพ่อกับแม่มาป้อนอาหารสินะ

เมื่อนึกถึงน้ำตาก็รินไหลจากหางตา ...ตกลง ...และซึมหายไปบนหมอนอย่างรวดเร็ว

เช้าแล้วถึงเวลาที่ควรต้องไป จีมินยันกายตนเองขึ้นอย่างคนไร้ซึ่งวิญญาณ แต่เพียงได้ลุกนั่งความวินเวียนก็เข้ามาอาการพะอืดพะอมก็ตามมาเช่นกัน

เสียงโอ้กอ้ากดังออกมาแต่ได้ยินเพียงแค่ตนเอง จีมินโกงคออาเจียนแต่สิ่งที่ออกมามีเพียงน้ำใสๆ เพราะไม่ได้ทานอะไรมาตั้งเมื่อตอนเย็นของเมื่อวาน เอนหลังพิงฝนังด้วยหมดกำลังเรี่ยวแรง หน้าซีดเซียวแต่ไร้ซึ่งคนสนใจ

"อดทนอีกนิดนะหนูน้อย อดทนอีกนิด" จีมินบอกกับลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์เพียงหวังว่าลูกจะได้ยิน เท้าแขนกับพื้นพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน เขาคงอยู่ที่นี่นานไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนและคงจะกลับธานาสบ้านเกิดเมืองนอนของตนเองไม่ได้อีกเช่นกัน

แต่จะให้ไปอยู่ที่ใดเล่าตอนนี้เขาคิดไม่ออกเลย จีมินร้องไห้ออกมาอีกครั้งความอัดอั้นที่หาทางออกไม่ได้ทุกอย่างมันสุมอยู่ในทรวงจนแทบจะระเบิด ใยองค์ท่านไม่เห็นใจกันบ้าง