[[ เครื่องบรรณาการกุกมิน ]] tribute tears kookmin

ฝาก

ข้าหลวงจินลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันทีเมื่อเห็นทหารคุมตัวจีมิน ไม่ต่างอะไรกับหมอหลวงมินที่รีบรุดไปหาจีมินแล้ว

"เดี๋ยวก่อน! เขาบาดเจ็บอยู่พวกท่านอย่าทำรุนแรงนักสิ" ทหารตัวใหญ่จับจีมินให้ลุกขึ้นยืนพวกเขานำเชือดเส้นใหญ่มามัดข้อมือของจีมินไว้

เชือกเส้นใหญ่ที่ขนาดเกือบเท่าแขนมัดข้อมือเล็กๆ พวกเขาคิดบ้าอะไรกันอยู่ คิดว่าคนตัวเล็กแค่นี้จะสามารถหลบหนีได้อย่างงั้นรึ!?

"จะพาตัวไปวันนี้เลยรึ!" ข้าหลวงจินถามขึ้นสายตางงงวยอย่างไม่เข้าใจที่สุด พยายามจะเข้าไปใกล้จีมินแต่ก็ถูกกันตัวไว้ แต่เขาไม่ละเลิกความพยายามยังคงอยากรู้ให้ได้ว่าพวกเขาจะพาจีมินไปวันนี้เลยจริงๆ หรือ

"ไม่ๆ ข้าขอถามหน่อย จะพาเขาไปวันนี้เลยรึ"

"ใช่" เมื่อทหารตอบกลับหัวใจก็หล่นตุบลงพื้น ทำไม? ทำไมถึงได้รวดเร็วอย่างนี้ ตั้งตัวไม่ทัน บอกเลยว่าเขาตั้งตัวไม่ทัน

ข้าหลวงจินรู้สึกจุก ก้อนใหญ่ๆ มันย้อนขึ้นมาจากช่องท้องจุกแล้วมาหยุดอยู่ที่ลำคอ แทบจะพูดไม่ออก เพราะมันตั้งรับไม่ทันแต่ก็พยายามเอ่ยประโยคนี้กับทหารเพราะพวกเขากำลังจะพาจีมินออกไปแล้ว

"ดะ เดี๋ยวก่อนสิ เดี๋ยวก่อน ให้ข้า... ขอให้ข้าคุยกับเขาก่อน" ทหารที่รู้ว่าบุคคลนี้เป็นใครจึงเปิดทางให้โดยไม่ได้สงสัยถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาเลย

"จีมิน... " เสียงสั่นเครือเมื่อเอ่ยชื่อคนตรงหน้า จีมินเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของข้าหลวงจินที่สั่นเครือนั้นไม่ต่างอะไรกับน้ำเสียง มือทั้งสองที่ถูกมัดอยู่เลื่อนไปสัมผัสบนใบหน้าแล้วน้ำตาของผู้เป็นข้าหลวงก็หล่น... ไหลลงบนฝ่ามือของจีมิน

"ร้องไห้ทำไม ไม่ร้องนะ" น้ำเสียงนิ่งเรียบและหวานหูกำลังปลอบประโลมท่านข้าหลวงผู้รู้สึกอ่อนไหว

"ไม่ต้องร้องนะท่านข้าหลวง" จีมินปลอบข้าหลวงพร้อมที่ค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกให้