◇♡ Kördüğüm ♧♤

• Final •

Selam canlarım okursanız çok sevinirim.
Öncelikle baştan beri yanımda olan sonradan dahil olup ve kocaman bir ailemiz olmasına vesile olan sizlere sonsuz teşekkürler. 🥰❤️
Sabırla beklediniz şikayet ettiniz ama hep burdaydınız. Usanmadan beklediniz. Kördüğümün sonuna geldik. İlk hikayem.. bana inandığınız için hepinize çok teşekkürler. Hepinizi çok seviyorum. Yeni bir hikayede tekrar görüşmek üzere.
Allaha emanet olun.. iyiki varsiniz ❤️❤️❤️❤️❤️

Hatırlatma :

Zine gözlerini açmıştı. Lanet olsun. Rüya görmüştü. Ne kadar gerçekti oysa...
Ona dokunmuş öpmüş hatta itiraf etmişti.
Evet osmana aşık olmuştu..

Göz yaşları usul usul akarken nizar odaya girmişti.
Tebessümden uzak yüzü ile konuştu

" kalbi durdu "...

Günler, haftalar ve aylar birbirini kovalamıştı. Kimse doğru düzgün gülmüyor hatta konuşmuyordu bile. Eski günleri mumla arar olmuşlardı.

Hayatta tek bir şeyin çağresi yoktu oda ölümdü.
Osman o gün ölmemişti ama yaşamıyorduda.
3 aydır yoğun bakımda bir put gibi yatıyordu.
Osmanın agit ağanın oğlu olduğu gerçeği herkesi sarsmıştı. Kimse bu konuyu açmıyor fakat kendi içlerinde bin birtürlü savaşa giriyorlardı.
Eşi bile suçlamamıştı agit ağayı . Ne diyebilirdi ki onca sene sonra ?
Neden sorusu çok klişe olmazmıydı?
Sormadı.. tek bir göz yaşı dahi dökmedi.

Osmanı çok severdi ve halada sevmeye devam ediyordu. Ne olursa olsun o yine onun yengesi olmayı seçmişti ve öylede devam edecekti.

Miran ve dilber hergün hastahane gidiyorlardı. Dilberin anlam verilemeyen ağrıları baş göstermiş doktorlar bir çok tetkik yapmıştı. Sonuçlar alıncak ona göre bir tedavi uygulanacaktı.

Miran arabayı hastahanenin önüne çekmişti. Dilberin elini tutmuş doktorlarının odasına doğru yürüyorlardı.

" kurtulur mu ?" Diye sormuştu dilber çekinerek

Miran derin bir nefes çekip bırakmıştı.
Eli ile alnını ovuşturup
" bilmiyorum ama umarım uyanır", dilbet başını sallamış miran o an dilberi durdurmuş baş parmağı ile dilberin yanağını okşamıştı.

" sen bunca acıyı çekerken seni bu acılara iten insan benim abim dilber, belki haksızlık ediyorum onuda bilmiyorum ama ölmesin istiyorum. Bencilce belki bununda farkındayım fakat artık hepimiz mutlu olalım istiyorum."

Dilber mirhanın yüzündeki elini tutmuş ve şöyle devam etmişti
" bende istiyorum miran. Herkes mutlu olsun artık gölgelenmesin mutluluğumuz"
Derin bir nefes alıp devam etmişti

" zi zine onu şey işte biliyorsun ve bu durum hiç kolay değil"
Miranın kaşaları çatılmış tam bir söz söylecekken dilber engel olmuştu

" evet o senin karın ama o bizim gibi sevmedi miran. Severek evlenmedi seninle, bizim yaşadığımız duyguların hiç birini tadamadı bunu sende biliyorsun.
Ve ve şimdi o duyguyu taddı ama imkansiza düştü. Ona kızmaya hakkımız yok. Ne olursa olsun evli bir kadın başka birine hiç bir duygu beslememeli ama o önüne geçemedi.

Ona en büyük ceza zaten çağresizliği miran daha fazla üstüne gitme. Onu bizden uzaklaştırma. Görmüyormusun ne halde olduğunu ? "

Diye sormuştu dilber gözleri yaşlı. Haksızlıktı. Bunca çekilen acılar.. onun zine nin miranin ve osmanın yaşadıkları haksızlıktı ama yapabilecek hiçbirşey yoktu. Hayat kime adil davranmıştı ki onlara acısın.

Doktorun yardımcısının çağırması üzerine İlber ve Mirren doktorun muayenehanesine girmişti. Doktorun masasının önündeki iki sandalye oturmuşlardı.