[JIMIN] PLAYFUL HEARTS {under hiatus}

Chapter 22

AFTER the scene, sa cafeteria napansin kong hindi na kumukuha ng atensyon si Hana. I can feel her that she wants to leave the cafeteria.

I overheard some gossips na nakikitira nalang raw si Hana sa bahay nila.

What's the big deal?

Well, that's it.

Gusto ko siyang tulungan.

But the thing is I can do it, protect her.

Ngayong papalakad ako papuntang locker ko kung saan dapat kunin ang libro ko para sa susunod pang class na pupuntahan ko. Nakita kong may kausap si Hana.

Nilapitan ko at nakita kong hinaharangan siya ng kga alipores ni Miles. Ayan na naman, kailan ba titigil tong mga babaeng to?

Napatigil ako ng sampalin niya si Hana. What the freaking did I just saw?

Bakit niya sinampal?

"I told you to stay away!" Miles shouted.

Hana stayed silent. Tumungin siya pababa hanggang pataas. She smiled.

"Sino ka ba? Sino ka ba na para layuin ko ang pinakamamahal mo? Kilala ba kita? Or you just want a scene that can distract students here? Or you wanted to be a famous one? Look, Hindi ko kasalanan kung lagi niya akong nilalapitan. So, if you lay a finger on me again, let me tell you that I'll make you feel worse than you did to me. I know its just a slap, but really? Hayan lang ba ang magagawa mo? Nagsama kapa ng mga alagad mo." Tumingin siya sa paligid at nagtama ang mga mata namin. Umiwas siya ng tingin at naglakad nalang siya papalayo.

" Hoy! Hindi pa tayo tapos! "Sumigaw si Miles.

KASALUKUYAN akong nasa labas ng silid namin ay papaalis ako para pumunta ako ulit ng hospital para bisitahin ang aking ina ngunit itong si Miles ay humarang sa harap ko. Ano naman kayang kailangan nito?

Matapos ko siyang pinagsabihan, pinalibot ko ang aking mata at nagtama ang mata ko kay... kay... Jimin. Oh God.

Not now.

Lumakad ako papalayo, mabuti nakang hindi na ako hinabol ng Miles na yun. Masyado siyang papansin sa buhay ko!

Habang naglalakad ako papalabas ng building, naramdaman kong may nakahawak ng kamay ko. Napatigil ako at humarap sa kanya.

It's HIM.

"Anong ginagawa mo?" Iritang tanong ko.

"You okay?" Tanong niya.

Iritang napabuntong hininga ako at umiwas ng tingin. Ano naman sa kanya kung hindi ako mabuti diba?

Tumango lang ako at binitawan ang kamay ko.

"Saan ka pupunta? Sasamahan kita kapag--" Pinutol ko ang salita niya.

"Hindi, hindi pwede. Dito ka lang. Ayoko."

Hangga't hindi pa siya nakakapagsalita ay agad na akong lumayo. I really needed to visit my mom.

Nakakaramdam siya ng presensiya ng tao kaya tumingin siya sa likuran.

"You s-startled me!" Bat niya ba ako sinusundan?

"Talaga? Parang hindi kapa sanay sa presensiya ko ha?" He snorted.

Ha? Yeah, I know him, but that's a past.
May nararamdaman akong hindi tama sa tyan ko kapag lagi ko siyang kasama but that feeling? Hindi ko na pinapansin yun.

Pero sa ngayong panahon?

Lagi siyang dumidikit, minsan pa nga kinakamusta niya ako. I just have a feeling na may kakaiba. Aish! Scratch that!

"Mr. Park Jimin, bakit kailangan mo pa akong sundan kung may klase ka pang pupuntahan?" Naiiratang tanong ko.

Tumingin ako sa mga mata niya at inantay na sumagot.

"Kailangan pa ba ang permisyo mo para sundan kita? I have the guts to follow you Ms. Kang Hana." He said coolly.

*LA DUB DUB BUD*

Tumingin ako sa iba at naramdaman ko na hinawakan niya ang kamay ko. Puso, wag ganito. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Anong meron sa kanya? Kinabahan ako ehh.

" Stop staring. Halika sasamahan kita sa pupuntahan mo. " Sabi niya at sabay hila sakin.

Nakatitig lang ako sa kamay niya habang naglalakad kami. I can't stop my heart beating. Mamatay naman ako diba kung titigil ng tibok ng puso ko?

Halata naman sigurong palabas na kami ng University namin. Gosh, may feeling ako sa sarili na kinikilig ako na parang ewan. God, please forgive me. Minsan lang ako lumandi.

Walang nagsasalita habang naglalakad. Parang naiilang ako ng kaunti, hindi pa ako sanay sa ganito.

"J-Jimin, yung k-kamay ko." Anito.

Agad niyang binitawan ang kamay ng dalaga at naunang naglakad si Hana. Pansin ni Jimin ang pagmamadali nitong paglakad at tatawa-tawang sumunod naman siya.

Nang huminto si Hana sa paglalakad, huminto din ang binata. Humarap ito kay Jimin at

" Kumain kana ba? Past 12 na pala hindi pa tayo kumakain." Anito nito at tumingin ng diretso sa kanya.

Umiling ang dalaga at hinawakan ang kanang kamay ni Hana. Namula ang pisngi at pagsiklop ng kamay sa kanya at kamay niya.

Tumigil ka puso
Sabi niya sa sarili niya.

She can't resist it.

Parang may nararamdaman siyang iba.

Yeah, she can feel her heart thumping so hard and fast like there's no tomorrow.

Is this feelings?

TO BE CONTINUED

[a/n: sorry for updating so late. spread love no hate! 💜]