Kırmızı ve Beyaz'ın Çocuklar'ı ('Mesele Vatan!' Serisi 1) TAMAMLANDI

Canım Pahasına

Onur Ayaz 😍❤️

Medya da ki şarkıyı dinleyiniz lütfen 😋🇹🇷

Akşam olur hasret büyür dağ olur, bu dağlar da kurşun atsan çığ olur. Sen oğlunu geri dönmez say annem. Ben ölünce belki vatan sağ olur!

Bir yangın ki kardeş kardeş vurulur. Belki kalbim bir bayrağa kan olur, üzülme annem!

Vücudunu ele geçiren öfke kalbini de ele geçirdi. Bir dağı eritecek olan öfkesini dizginlemeye çalıştı ama nafile! Onca sene kardeş bildiği insanın hain olduğunu öğrenmek deli olmasına yetiyordu. Bir kez daha kalbi sıkıştı, nefes alamadı o an! Durup buz gibi havadan bir nefes çaldı. İşte o zaman hükmü verildi! Hırsız oldu buz gibi havaya karşı! Bir nefes daha çaldı, bir daha ve bir daha! Bu çaldığı nefesler öfkesini iyice harladı!

Aracına doğru fırtına misali giderken arkasından gelen sesle mıh gibi çakıldı yere! Ne gidebildi ne dönebildi! İşte bu ses! Şuan tam da ihtiyacı olan ses!

- Betül, nereye gidiyorsun? İhbar aldık!.

O da bir ihbar almıştı aslında. Gidip kalbini öldürecekti! Sahi kıyar mıydı ona?

Evet kıyardı! Vatanı için her şeyi yapmaya hazır bir ruh vardı onda!

- Kime diyorum!?

Yine ihtiyacı olan sesi işitti! Bu sefer sakince döndü arkasına. Bir çift gökyüzü misali gözlerle karşı karşıya geldi. O gökyüzünde kaybolup yok olmak istedi!

- Her şeyi öğrendim!

Murat şaşkınca baktı sevdiği kadına. Dediklerine bir anlam yüklemek istedi ama ağır geldi! Sevdiği kadına aldırış etmeden söyledi sözlerini.

- Uğur ve Kene, ihbar aldık. Köy merkezine doğru yola çıkmışlar. Hemen oraya gidiyoruz!

Betül işittikleriyle kalbini boş verdi. Murat arkasını dönmüş giderken o da harekete geçip sevdiği adamın arkasından gitti. İçeriye girdiklerinde ikisi de odalarına geçip hazırlanmaya başladılar.

Betül aklındakileri dağıtmaya çalıştı ama olmuyordu! Hâlâ inanmak istemiyordu! Parmak uçlarının olmadığı ve parmak boğumlarının da sert olduğu eldivenlerini takmıştı ki sinirle yumruğunu dolaba geçirdi! Ardı ardına indirdiği yumruklarıyla eli acımıştı, yine de umursamadı ama durdu. İki elini de dolaba yaslayıp kafasını dayadı!

- Olamaz! Yapmaz!

Defalarca tekrarladı bu sözleri. Bu sefer kalbini kırgınlık ele geçirdi aklını da öfke! Kırgınlık ve öfke çatıştı! Galip gelen aklı oldu ama dizginledi. Bu operasyona gidecek, Uğur'u sağ salim buraya getirecek ve gidip Onur'a bunun hesabını soracaktı!

Kendinin öne sürdüğü fikirle sakince doğruldu. Ağır silahını alıp dışarıya doğru yürüdü.

Dışarıya çıktığın da Murat ve Umut timini karşısında gördü, herkes hazırdı. Biraz daha ilerleyip Murat'ın tam yanında durdu.

- Umut timi rahat, hazır ol! (Murat)

Tim hazır ol da durup komutanlarının emrini bekliyordu. Sessizlik hakimdi.

- Şimdi gidip silah arkadaşımızı alıp sağ salim buraya getireceğiz! O alçaklara da haddini bildireceğiz!

Murat sözlerini bitirmiş bekliyordu. Bu sefer sözü Betül aldı.

- Umudunuz eksik olmasın! Allah yar ve yardımcımız olsun!

- Amin!

Bir ağızdan çıkan cümleyle araçlara bindiler. Ağır ağır engebeli yolda ilerlemeye başladılar. Bazen çukura girdiler bazen de küçük taşların üzerinden geçtiler. Hepsinde bir umut vardı, gidecek ve sağ salim kurtarıp gelecekler!