waiting for emotions; shawn mendes

C̶z̶t̶e̶r̶n̶a̶ś̶c̶i̶e̶

Shawn

Chyba pierwszy raz jestem tak niepewny i zmieszany, wchodząc do własnego mieszkania.

Wiem, że wciąż czeka tam na mnie Darcy. Na pewno będzie żądać wyjaśnień, dlaczego wracam tak późno, ale nie zgadzałem się na żadne zobowiązania i nie jestem jej niczego winien.

Mam na głowie ważniejsze sprawy niż to, że nudziło się jej bycie samej w dużym apartamencie i to, że tęskniła. Naprawdę mnie to nie obchodzi. Chyba nigdy nie obchodziło, tyle, że tym razem mam do tego świetny powód.

Wciąż jestem zły i rozkojarzony, kiedy podejmuję szybką decyzję i zamiast windy wybieram schody. Jest to błąd, bo w drodze do moich drzwi, przez niepotrzebny pośpiech, kilka razy niemal gubię schodki. Na szczęście długie nogi tym razem wydają się przydatne i mogę przeskakiwać kilka schodów na raz.

Nie mogłem się skupić nawet na tak prostej czynności, jak wchodzenie po schodach.

Widok Claude, leżącej w szpitalnym łóżku, podłączonej mnóstwem kabelków do różnych maszyn, i takiej bezbronnej, był bardzo niecodzienny.

Niecodzienne też dowiadujesz się, że twoja była dziewczyna jest w ciąży.

A ojcem jesteś ty.

Na samym początku nie wierzyłem, że to, co usłyszałem jest prawdą. Mam dwadzieścia lat, rozwijającą się karierę, całe życie i mnóstwo nowych doświadczeń przede mną, a ona nagle zrzuca na mnie taką bombę.

Tak się nie robi. Nie załatwia się takich poważnych spraw w taki sposób.

Miałem prawo być zły. Miałem do tego zarówno święte, jak i cholerne prawo.

Czy gdybym nie poszedł do niej tamtej nocy, w ogóle dowiedziałbym się prawdy?

Nie mogłem przewidzieć tego, że zareaguje w taki, a nie inny sposób. Zawsze była twarda, pewna siebie i tak naprawdę mało co bardzo ją ruszało.

Co się stało z dawną Claude?

Słyszałem kiedyś, że kobiety w ciąży są bardziej emocjonalne. Wydaję mi się, że dziś miałem okazję spotkać się z tego żywym dowodem.

Kolejnym zaskoczeniem było to, że moja mama doskonale o wszystkim wiedziała. Ten temat jak na chwilę obecną wolę przemilczeć, ale będę musiał z nią porozmawiać.

Racja, może i nie planowałem i nie chciałem dziecka w tak młodym wieku, a tym bardziej w takiej sytuacji, ale gdzieś w środku czuję ciepło na samą myśl o tej małej istocie.

Jakiś długo skrywany odruch bezwarunkowy każe mi zająć się tą dwójką i nie pozwolić Claude znów odejść, radzić samej ze wszystkimi problemami.

I tu pojawia się kolejne pytanie.

Czy będzie chciała, żebym się nimi zaopiekował?

Nie będę potrafił zachować się jak jej ojciec. Nie ucieknę od przerastającej mnie odpowiedzialności, bo nagle zabawa w dom zaczęła mi się nudzić.

Mam dwadzieścia lat, niewiele wiem o życiu, ale jestem pewnien tego, że żadne dziecko nie powinno wychować się bez ojca.

Czy Claude nie była tego świadoma?

Wciąż jestem na nią okropnie zły, ale dokładnie zdaję sobie sprawę z tego, że to nie jest zabawa, tylko czysta odpowiedzialność.

Wiem, że nowe życie nie będzie łatwe. Mam karierę, czy będę w stanie pogodzić to z odpowiedzialnością, jaką ciąży i obarcza się rodzica?