Zakazana Miłość - Everlark

//6//

Boże!
Dlaczego ja jestem taka głupia.
Czemu ja mu dałam tą durną kartkę?!
Szczerze nie myślałam, że on przyjdzie. Myślałam, że wyrzuci tą kartkę. Jako córka Snowa mam wstęp do niektórych miejsc.
Nie za często używam tego przywileju. Tylko garstka ludzi wie kim jest mój ojciec. Innym mówię, że mój ojciec nie żyje. Ponieważ zmarł na jakąś dziwną chorobę.

Ubieram  czarne spodnie i szary swetr.
Biorę swój czarny plecak, klucze i telefon, szybko wychodzę z domu żeby  się znowu nie spóźnić.
Po dziesięciu minutach dotarłam na miejsce. Szybko pokonuje kilka schodków, siadam na ławce pod klasą i czekam na dzwonek. Chce jak najszybciej opuścić to miejsce. Tylko ten rok i koniec szkoły.

Godzina 22.  Dach. Znowu tam siedzę i myślę czy przyjdzie. Minęły trzy dni od jego przyjazdu do Kapitolu. Opieram się o  ścianę i patrzę w niebo.
Jest takie nudne jak moje życie.
- Cześć - słyszę jego głos. Odwracam się w jego stronę.
- Cześć - odzywam się. Chłopak siada obok mnie.  Ściąga z siebie bluzę i kładzie ją na ławce.
- Wszystko okej? - pyta, kiwam twierdząco głową.  - Mi się wydaje, że coś cię dręczy. Nie znam cię zbyt długo... - przerywam mu.
- No właśnie nie znasz! Gówno o mnie wiesz! - wybucham. Zapada cisza. Spuszczam głowę. - Przepraszam nie powinnam. - szepcze i wstaje. W ostatniej chwili chłopak łapię mnie za rękę i ciągnie spowrotem. Ląduje na jego kolanach.
- Zdradzisz mi wreszcie jak masz na imię piękna pani? - pokazuje rządek swoich białych zębów.
- Może zdradzę może nie. - odpowiadam tajemniczo. - Ale najpierw mnie puść. - uśmiecham się, chłopak uwalnia mnie ze swojego uścisku. - A teraz mnie złap - uciekam mu. Chłopak śmieje się i rusza za mną. Ganiamy się dobre kilkanaście minut. Niestety potykam się o wąż ogrodowy przez co blondyn mnie dogania. Szybko wstaje i próbuje uciec dalej ale mi nie wychodzi. Peeta łapię mnie w pasie i nie puszcza. Odwraca mnie w swoją stronę.
Powoli zbliża się do mnie i przyciąga do siebie.