Acının Kırık Kızı | Tamamlandı

0.2

Sevgili Deryâdil,

Yeni ismini beğenmişsindir umarım, bir yerde okumuştum, anlayışlı demekmiş. Beni anlayan tek şey sen olduğun için isminin bu olmasına karar verdim.

O sabah daha farklı uyanmıştım, uzun zaman sonra gülümsemiştim mesela. Uyandığımda daha öğle vakti olduğu için biraz kendi kendime konuştum, isimsiz olmasına rağmen tutulduğum onu düşündüm. Uzun zamandır bitiremediğim kitabın son sayfasına ulaştım. Camımın önüne kuş kondu, belki de perdeyi açtığımdan dolayıydı bilmiyorum.

Kuşa daha yakın olabilmek için camı açtığımda yolun karşısında oturup apartmana bakan onu gördüm. Yüzümdeki gülücük genişlerken göz göze geldik, o da sırıtmıştı bana. El salladım o ise kulaklığını gösterdi. Hâlâ anımsadıkça gülümserim.

Çocuksu bir sevinçle evden çıktığımı anımsıyorum. O merdivenleri koşarken ona değil de aşka koşuyordum sanki. O zamana kadar da bilmezdim zaten aşkın sonunun acı olduğunu.

Beni apartman kapısının önünde bekliyordu. Dedim ya, filmlerdeki aşklardan daha güzeldi bizimki, hangi filmde sabaha kadar esas kızı evinin önünde bekleyen bir adam görmüştünüz ki?

Yüzüme düşen saç tutamını kulağımın arkasına atıp kulaklığın ucunu bedenimle buluşturdu. Birbiri ardına çalan şarkılarda adımlarımızı bilmediğimiz sokaklara çeviriyor ve biraz daha yan yana olabilmek için kaybolmuş gibi yapıyorduk. Oysa her sokak aynı caddeye çıkıyordu.

Bir süre sonra kulaklığın düşmesini bahane edip kafamı omzuna yasladım. Sesini çıkarmadı, bir şey dememesi hoşuma giderken bir yanım deli gibi konuşmasını ve o güzel sesini tekrar duymayı istiyordu.