Acının Kırık Kızı | Tamamlandı

1.5

Yaşama katlanamadığım için sayfalarından birini daha ödünç alıyorum. Yalnızlık, içimde bastırmaya çalıştığım duyguları tetikliyorken yaşam daha da zorlaşıyor.

Doktorumla olan randevuyu kaçırdım daha doğrusu ilacımın etkisini arttırmasını istemiyorum bu yüzden son randevuma gitmedim.

Yavaş yavaş bütün sonları yaşıyorum. Bugün son kez beni boğan şehre gittim. Bankta oturdum. Bankımızda... Gelir diye bekledim soğuk çökünceye kadar. Yine gelmedi. Ama bu sefer ağlamadım günlük, bu sefer gözyaşlarımı içimde biriktirdim. Çünkü ölürken lazım olacak.

Eski evime gittim son kez. Fotoğraflara bakıp düşündüm. Hiç çocukluk resmim olmadı benim biliyor musun? Hiç düştüğümde beni kaldıracak bir annem olmadı. Ya da büyürken yaptığım tüm hatalara rağmen arkamda olacak bir babam... Derdimi anlatacağım bir kız kardeşim, bana o pis ellerin değmesini engelleyecek bir abim olmadı. Bunun eksikliğini bugün bir kez daha anladım.

Mavi duvarlarda son kez ellerimi gezdirdim. Son kez balkonumda gökyüzünü izledim. Dünyayı ne kadar sevmesem de onun içindeki sevdiğim şeylerle vedalaştım bugün.

Şimdi Barış'ı alan trenlerden birinde seni dolduruyorum. Kısacık hayatımın çiçek açtıran anılarını yazıyorum eski sayfalarına.

Güzeldi. Her şeye rağmen yaşamak güzeldi ancak içimdeki arsız kız çocuğunu susturamıyorum. Evet, o benim ölmek isteyen yanım. Her dileğine ölümü süsleyerek katan küçük kızım.

O günlerde bütün dertlerden kurtulmuştuk, yani öyle düşünüyordum. Bir lunaparka gidip büyük salıncaklarda sallanıyorduk. Arkamı dönüp ikide bir onu ne kadar sevdiğimi söylüyordum. Kısa bir süreliğine özgürlüğü tatmıştım. Uçuyordum resmen.