Acının Kırık Kızı | Tamamlandı

1.6

Son,

Acının çıkarttığı kulak tırmalayıcı sesler son bulacaktı. Senin son sayfan benim son günüm olup mürekkeple zehrini akıtacaktı.

Ne gariptir sonlar, bir kitapta okumuştum, her son yeni bir başlangıçtır diyordu. Benim başlangıcım nasıl olacaktı? Ölüm beni içinde kıvrandığım acı bataklığından çıkartmaya yetecek miydi yoksa o da bir dost gibi görünüp derinlere mi itecekti?

Güzel bir gün değil, o gün gibi... Birkaç ay geçmişti. Yeni evimize alışmıştık ve mutluyduk. Hiçbir problemimiz yoktu. Tüm sıkıntılarımız bir daha dönmemek üzere gitmişti. Bırakmışlardı peşimizi. Geçinebilmemiz için Barış çalışmaya başlamıştı. Yeterince iyi olan yabancı diliyle tercümanlık yapıyordu.

O gün, kırılma noktasıydı hayatlarımızın. İşte o merakla beklediğin ana geldik! İkimizin hayatına öyle bir darbe indirmişti ki Barış, bir daha toparlanamamıştık.

Güneşin gözüme yaptığı yakıcı hisle gözlerimi açtım. Yanım boştu. Mutfaktan ses gelmiyordu. Yavaşça doğrulup kaşlarımı çattım. Hiç böyle olmazdı. İçimde değişik bir his vardı. Sanki terk edilmeyi hissetmiş gibiydim.

"Barış!" Ses gelmedi. Ayaklarımı açık kahverengi zemine koyarken elimi saçlarıma attım. Kısa saçımı kendimce gözümün önüne gelmeyecek şekilde sabitledim. Yavaş adımlarla tüm odaları kontrol ederken adım seslerimden başka ses gelmiyordu.

Son olarak mutfağa bastığımda ürkek adımlarımı, hayal kırıklığına uğramıştım, yoktu Barış.

"Belki de alışverişe gitmiştir." Mutfaktan çıkacakken buzdolabına asılan kağıdı görüp gülümsedim. "Keşke birlikte gitseydik."