Γίνε Το Παραμύθι Μου

Ανθρώπινες αδυναμίες

Αμέλια

Από την στιγμή που τελείωσε η σύσκεψη δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τον κορυφαίο, πανέμορφο χειρουργό. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα είχε κατακτήσει το μυαλό μου και την ψυχή μου χωρίς όμως στην ουσία να τον έχω γνωρίσει ούτε στο ελάχιστο.

Περπατούσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου πλάι στην Εβελίνα έχοντας ένα ονειροπόλο ύφος. Η Εβελίνα μου μιλούσε ακατάπαυστα για τις πρώτες εντυπώσεις της όμως εγώ δεν την άκουγα. Η σκέψη μου είχε σταματήσει σε ένα μόνο πρόσωπο που εκείνη την στιγμή το έβλεπα να περπατά προς την κατεύθυνση μου με βήμα αποφασιστικό και βλέμμα που σίγουρα μαγνητίζει κάθε γυναίκα. Δίπλα του στεκόταν ο γιατρός που είναι υπεύθυνος για την Εβελίνα. Με σταθερά βήματα μας πλησίαζαν ενώ αυτός με κοιτούσε στα μάτια με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα. Μου φαίνεται ότι δεν γίνεται και τόσο αποδεκτή η παρουσία μου. Ίσως βέβαια φταίει και η πρώτη γνωριμία. Δεν ξέρω....
Έφτασαν μπροστά μας. Πρώτος μίλησε ο Ορέστης.

<<Λοιπόν κορίτσια. Καλώς ήρθατε στο νοσοκομείο. Νομίζω ήρθε η ώρα να σας ξεναγήσουμε>>είπε ο Ορέστης χαμογελαστός. Τον κοίταξα στα μάτια και μπορούσα ξεκάθαρα να δω την θετική του στάση προς εμάς. Με έπιασε να τον κοιτάω και μου χαμογέλασε. Το βλέμμα του καθαρό και φιλικό. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο και γύρισα το βλέμμα μου στον γαλάζιο πρίγκιπα που καθόταν με σοβαρό βλέμμα απέναντι μου και είχε τα χέρια του διπλωμένα κάτω από το στήθος του. Τον παρατηρούσα προσπαθώντας να απορροφήσω την κάθε λεπτομέρεια της μορφής του. με κίνδυνο να γίνω αντιληπτή από τους υπόλοιπους. Για καλή μου τύχη με συνέφερε η φωνή της καλής μου φίλης.

<<Φυσικά. Λοιπόν εμείς σας ξέρουμε εσείς όμως όχι. Εγώ είμαι η Εβελίνα και από εδώ η γλυκιά Αμέλια>> είπε παιχνιδιάρικα και έσπευσα να την κεραυνοβολήσω με το βλέμμα μου. Εκείνη με κοίταξε σκανταλιάρικα. Την προσοχή μου τράβηξε όμως μια φωνή. Μια βαριά αντρική φωνή που έκανε το κορμί μου να ανατριχιάζει.

Δεν ήξερα όμως ότι αυτή η φωνή που θα λάτρευα, αργότερα θα μου έλεγε τα χειρότερα λόγια που θα είχα ακούσει ποτέ στην ζωή μου ! Και εκεί συνειδητοποιείς ότι αυτό που λατρεύεις περισσότερο μπορεί να σε πληγώσει!

<<Ώστε γλυκιά ε; Δεν το είδα βέβαια και πολύ στην πρώτη μας συνάντηση, πιο πολύ για απρόσεκτη μου κάνεις >Η χροιά του άκρως ειρωνική με αποτέλεσμα να κατεβάσω το βλέμμα μου στο πάτωμα. Ένιωθα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά . Είχα ντραπεί τόσο πολύ γιατί μπορούσα να καταλάβω το πόσο θυμωμένος ήταν που τον διέκοψα -λογικά-με την κοπέλα του .