Γίνε Το Παραμύθι Μου

Το πρώτο φιλί

Αμέλια

Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη. Φέρνει αναταραχές την στιγμή που δεν το περιμένεις. Παραφυλάει στην γωνία σαν απλός θεατής και βρίσκει την κατάλληλη στιγμή για να φέρει ανατροπές στην ζωή σου... Είναι το ζάρι σου.. Αυτό που θα σου δείξει τι θα ακολουθήσει αργότερα. Αν θα φέρει δυστυχία ή ευτυχία... Θεωρείς ότι δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Αφήνεις την τύχη να επιλέξει για εσένα. Ωστόσο πάντα το ζάρι θα επηρεάζεται από το χέρι που του δίνει την ώθηση.

Η ημέρα περνούσε  βασανιστικά αργά και ενώ ακόμα δεν είχα πάει στο νοσοκομείο ήθελα κιόλας να φύγω. Ανυπομονούσα να φύγω για να μην τον βλέπω. Η εικόνα του με πλήγωνε. Μου θύμιζε τον τρόπο που μου φέρθηκε και αυτό οδηγούσε σε ένα μόνο αποτέλεσμα. Εμένα να κλαίω σκεπτόμενη πόσο χαζή είμαι που πίστεψα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ότι είναι ο πρίγκιπας μου... Ο ένας και μοναδικός.
Μόλις τελείωσε η βάρδια μου έφυγα με γρήγορα βήματα από εκεί μέσα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου με δάκρυα να με συντροφεύουν κάθε λίγο στα μάτια μου. Ανησυχούσα για την επόμενη ημέρα. Δεν ήθελα καθόλου να τον συναντήσω όμως ήξερα ήδη ότι αυτό είναι αδύνατο. Πίστευα ότι η συμπεριφορά του θα ήταν αισχρή απέναντι μου όμως αυτό που αντίκρισα όταν έφτασα στο νοσοκομείο δεν το φανταζόμουν.

Άνοιξα την πόρτα  του γραφείου μας με διστακτικές κινήσεις. Δεν ήθελα να έρθω αντιμέτωπη με τον πρίγκιπα που είχε μετατραπεί στο τέρας του παραμυθιού μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και την άνοιξα όμως στην εικόνα απέναντι μου μου κόπηκε η ανάσα. Ο Άρης πιο όμορφος από ποτέ καθόταν στην καρέκλα του δικού μου γραφείου με έναν καφέ και ένα κεκάκι στο χέρι. Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου μου χάρισε ένα αστραφτερό χαμόγελο και με γρήγορα βήματα με πλησίασε.

<<Καλημέρα στην καλύτερη ειδικευόμενη του νοσοκομείου. Σου πήρα πρωινό γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν έφαγες >>μου είπε χαμογελαστός και εγώ τον κοιτούσα σαστισμένη. Δεν μπορούσα να καταλάβω την παγίδα στην αλλαγή του. Τον κοιτούσα εξεταστικά όμως το μόνο που έβλεπα ήταν το φωτεινό του χαμόγελο. Πιθανότατα είχε παρατηρήσει την μπερδεμένη μου έκφραση και μου χαμογέλασε γλυκά ,πράγμα ασυνήθιστο για τον Άρη.

<<Κύριε Άρη είστε καλά;>> ψιθύρισα διστακτικά ενώ προσπαθούσα να απομακρυνθώ από κοντά του ,ανεπιτυχώς βέβαια αφού ολοένα και με πλησίαζε περισσότερο. Τα πρόσωπα μας σε απόσταση αναπνοής και εγώ εγκλωβισμένη στον τοίχο .