Γίνε Το Παραμύθι Μου

Όλα τελείωσαν ....

Επιμονή...

Μια λέξη με τόσο μεγάλη σημασία ..

Απαραίτητο αγαθό για την ζωή...

Ωστόσο, κάποιες φορές σε κάνει να πληγώνεσαι ακόμη περισσότερο...

Σου δίνει ελπίδες και τελικά με ένα μαγικό τρόπο στις παίρνει πίσω ...

Γιατί έτσι είναι η ζωή...

Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα ...

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να προσπαθείς ...

Ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα πληγωθείς...

Το φεγγάρι λάμβανε την θέση του στον ουρανό και εγώ μόλις είχα τελειώσει ακόμη ένα πολύωρο χειρουργείο.
Σκεφτόμουν την πορεία της καριέρας μου μέσα σε κάποιο διάστημα...

Στην αρχή δεν είχα την ευκαιρία ούτε να παρακολουθήσω χειρουργείο..

Ωστόσο χάρις τον Ορέστη ,όχι μόνο παρακολούθησα αλλά απέκτησα τέτοια εμπειρία ώστε να μπορώ να εκτελώ μόνη  μου  κάποια,τα πιο ακίνδυνα ...

Μα δεν με πειράζει...

Γιατί χρειάζεται χρόνος για να αποδείξω την έκταση  των  δυνάμεων μου ...

Περπατούσα στον διάδρομο προς  την έξοδο μέχρι που συνάντησα τον Ορέστη και την Εβελίνα. Τους πλησίασα χαμογελαστή ενω εκείνοι με κοιτούσαν περίεργα .

" Ήρθα κι εγώ .Που είναι ο Άρης; " Τους ρώτησα χαμογελαστή και εκείνοι κοιταχτήκανε μεταξύ τους . Το βλέμμα τους με φόβισε ωστόσο αποφάσισα να συνεχίσω να προσποιούμαι την χαρούμενη .

"Εεε έφυγε ... Ήταν λίγο κουρασμένος. "είπε ο Ορέστης ενώ απέφευγε να με κοιτάξει . Είχα ήδη καταλάβει πολλά...

Ακόμα κι αν δεν μίλαγα...

"Ααα ωραία.  Τότε λέω να περάσω από το σπίτι του να πιούμε ένα κρασί . Θα έρθετε ;"τους ρώτησα χαμογελαστή και εκείνοι με κοίταξαν αγχωμένοι.

"Βρε κορίτσι μου είναι κουρασμένος ο άνθρωπος . Θα θέλει να κοιμηθεί. Μην τον κουράζουμε τώρα ."προσπάθησε να με πείσει η Εβελίνα όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη .

Θα έσπαγα τον πάγο ανάμεσα μας ...

Θα τον ανάγκαζα να μου πει την αλήθεια..

Ακόμη κι αν πονάμε και οι δύο με τον τρόπο αυτό ..