Γίνε Το Παραμύθι Μου

Το πραγματικό νόημα της ευτυχίας!

Η ζωή είναι απρόβλεπτη ! 

Σαν έναν αέναο κύκλο που δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου προκύψει. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να φοβόμαστε την δυστυχία. Επικεντρωνόμαστε στον φόβο μας για μια πιθανή ατυχία και απομακρυνόμαστε από την ευτυχία. Και καταλήγουμε , όταν πέφτει το φώς της ημέρας ,να απαριθμούμε όλα τα κακά που μας συνέβησαν αδιαφορώντας για αυτό το ένα καλό που μας προσφέρθηκε απλόχερα.

Γιατί συμβαίνει άραγε αυτό;

Η απάντηση είναι απλή. Γιατί φοβόμαστε το άγνωστο και μαζί όλες τις δυσκολίες που θα φέρει. Καταβάθος όλοι γνωρίζουμε ότι η ευτυχία δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται μέσα από μια σειρά αδιάκοπων προσπαθειών. 

Αυτό ακριβώς φοβάται ο άνθρωπος!

Να προσπαθήσει με κίνδυνο να αποτύχει ή να συναντήσει δυσκολίες. 

Γιατί κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη.

Και τελικά καταλήγουμε δυστυχισμένοι!

Και εμείς αυτό το λάθος κάναμε. 

Εξαιτίας όλων αυτών των εμποδίων που αντιμετωπίσαμε με τον Άρη για να γίνουμε ευτυχισμένοι , εκείνος φοβήθηκε και προτίμησε να αποσυρθεί. Νόμιζε ότι χωρίς εκείνον θα γίνω ευτυχισμένη.

Από την άλλη εγώ βυθίστηκα στην θλίψη μου για την απώλεια του και δεν έδωσα την απαραίτητη σημασία στην ευτυχία που με καλούσε κοντά της.

Στο μωρό μας!

Στάθηκα στα λόγια των υπολοίπων και ξεκίνησα να θρηνώ για μια απώλεια που ουσιαστικά δεν υπήρχε. Και τελικά έθεσα σε κίνδυνο τόσο την ζωή του παιδιού μου όσο και την δική μου.

Οι μήνες περνούσαν και εγώ ήμουν ξαπλωμένη στο άψυχο κρεβάτι του νοσοκομείου περιμένοντας να γεννήσω. Κάθε μέρα οι άνθρωποι που με αγαπούν με συντροφεύουν όμως εγώ βυθίζομαι ολοένα και περισσότερο στην άβυσσο των τύψεων. Θυμώνω με τον εαυτό μου που έθεσα σε κίνδυνο την ζωή του παιδιού μου. 

Πριν δυο ολόκληρους μήνες!

Όπως κάθε μέρα είχα επισκεφθεί τον Άρη και του μιλούσα χωρίς φυσικά να ανταποκρίνεται . Η απελπισία και ο πόνος είχαν κατακλείσει ολόκληρη την ψυχή μου εξαντλώντας και τα τελευταία αποθέματα ψυχραιμίας που διέθετα. Ο πανικός έκλεψε την θέση της λογικής που με κοιτούσε θλιμμένη.