Γίνε Το Παραμύθι Μου

Ξαφνική είδηση...

Κάθε άνθρωπος καλείται στην ζωή του να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις...

Μπορεί να πονέσει...

Μπορεί να ζήσει με μια απώλεια...

Αναγκάζεται να ζει με αυτή...

Δεν του έχει δώσει η μοίρα άλλη επιλογή . Άλλωστε αυτό δεν πιστεύουν πολλοί ότι είμαστε;

Μαριονέτες στα χέρια της μοίρας και εκείνη μας κινεί με βάση τις διαθέσεις της..

Με μια σημαντική λεπτομέρεια όμως...

Καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν και οι δικές μας κινήσεις....

Εμείς είμαστε εκείνοι που με τις πράξεις μας θα καθοδηγήσουμε την ζωή μας..

Εμείς είμαστε εκείνοι που κάνουμε λάθη αλλά ταυτόχρονα μπορούμε με μια κίνηση να γίνουμε ευτυχισμένοι...

Το σημαντικό είναι να μην παραιτηθείς .Να επιμένεις κάθε μέρα ξανά και ξανά μέχρι να δημιουργήσεις την ζωή που έχεις φανταστεί.Αυτή την ιδανική ζωή φανταζόμουν κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια και τελικά κατέληξα να ζω μόνο όταν ακούω την ανάσα του αγαπημένου μου...

Εκείνος είναι που καθορίζει την ζωή μου..

Μόλις σταματήσει η αναπνοή του θα σταματήσει και η καρδιά μου...

Γιατί είμαστε ένα..

Και τώρα που τον βλέπω σε ένα κρεβάτι ξαπλωμένο πονάω...

     Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και εκείνος ακόμα δεν έχει ξυπνήσει.Κάθε μέρα πηγαίνω και του μιλάω, τον παρακαλάω να ξυπνήσει . Μόνο αυτό ζητάω...

Μετά θα τον αφήσω ήσυχο...

Υπάρχουν φορές που του εξομολογούμαι την αγάπη μου για αυτόν και άλλες φορές  το μίσος που νιώθω γιατί με άφησε μόνη...

Για ακόμη μια φορά προτίμησε να φύγει μακριά μου...

Τελικά δεν ήμουν εγώ η δειλή στην ιστορία μας..

Εκείνος προτιμά να πεθάνει για να ζήσω ευτυχισμένη...

Πώς μπορεί όμως κάποιος να είναι ευτυχισμένος χωρίς την πνοή του;

Πώς μπορεί να επιβιώσει όταν η καρδιά του πάψει να χτυπά;

Φαντάζει αδύνατον...

Όπως και η ζωή μου μακριά του...

Για ακόμη μια φορά κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα του και τον κοιτάζω .  Λησμονώ τα όμορφα του μάτια που έχω να τα αντικρίσω εδώ και ένα μήνα... Τα χαρακτηριστικά του ήρεμα... Εμένα όμως αυτό με φοβίζει . Έπιασα το χέρι του και το έσφιξα. Πήρα μια ανάσα και ξεκίνησα να του μιλάω όπως συνηθίζω .