Γίνε Το Παραμύθι Μου

Οι λεπτές αποχρώσεις του μίσους

Αμέλια

Μερικές μέρες πέρασαν από την πρώτη μου μέρα στην δουλειά και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η δουλειά δύσκολη, ο Άρης δύστροπος και εγώ κάθε μέρα και πιο κουρασμένη. Η συμπεριφορά του;   Συνέχεια ειρωνική... Οι προσβολές είναι συνεχόμενες προς το πρόσωπό μου... Προσπαθεί κάθε μέρα να μου αναθέτει εργασία που δεν αρμόζει στον τομέα μου μόνο και μόνο για να με βασανίζει. Θέλει να με σπάσει... Να τα παρατήσω για να  μπορεί να τονίσει για ακόμη μια φορά την ανικανότητα μου. Δεν πρόκειται όμως αυτό να συμβεί. Θα υπομείνω όλα όσα μου βάζει μέχρι την στιγμή που θα παρακολουθήσω χειρουργείο.

Θα φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στην επίτευξη του στόχου μου...

Έτσι πίστευα!!! Δυστυχώς όμως το μυαλό μου είχε αλλά σχέδια. Κάθε φορά που αντικρίζω το όμορφο του πρόσωπο τα χάνω.. Κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που μου φωνάζει ,εγώ σκέφτομαι πόσο όμορφος είναι... Η συμπεριφορά του είναι άθλια και όμως εγώ δεν παύω να τον σκέφτομαι συνέχεια. Όταν τον κοιτάζω κοκκινίζω τόσο πολύ.. Νιώθω σαν μικρό παιδάκι.. Έτσι έγινε και τώρα που ενώ μου ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετάσχω  στο χειρουργείο εγώ όχι μόνο δεν του ήμουν θυμωμένη αλλά τον κοιτούσα με θαυμασμό για την γοητεία που εξέπεμπε. Παρακολουθούσα τα σαρκώδη χείλη του που κινούνταν με χάρη, τα όμορφα του μάτια.... Το γυμνασμένο σώμα του... Όλα πάνω του είναι αξιοθαύμαστα... Αμέσως στις σκέψεις αυτές ένιωσα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά... Το χειρότερο;  Δεν είχα καταλάβει ότι μου μιλούσε..

<<θα με κοιτάς για πολύ ώρα ακόμα;>> είπε με αυτόν τον καυστικό τόνο στην φωνή του κάνοντας με να ντραπώ και να κοκκινίσω. Αμέσως έσκυψα  το κεφάλι όμως δεν είχε σκοπό να το τελειώσει εκεί.

Ήθελε να με ταπεινώσει ακόμη περισσότερο...

Έσκυψε μαζί μου και έφτασε σε απόσταση αναπνοής. Τα χείλη μας σχεδόν ακουμπούσαν κάνοντας την ανάσα μου να κοπεί. Το βλέμμα του λάγνο κοιτούσε βαθιά στα μάτια μου. Το χέρι του είχε κλειδώσει γύρω από την μέση μου. Με κρατούσε σφιχτά χωρίς όμως να με πονάει. Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στα σαρκώδη χείλη του και η καρδιά μου ούρλιαζε για να γευτεί το φιλί του. Διψούσα για εκείνον χωρίς να τον γνωρίζω σχεδόν καθόλου. Δεν χρειάζονται πολλά για να ποθείς κάποιον... Μόνο να μπορέσει να κάνει την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά μόνο και σε ένα του άγγιγμα. Η απόσταση συνέχεια μηδενιζόταν μέχρι να φτάσουμε εκατοστά μακριά. Τότε σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα με πόθο. Όμως η σκηνή αμέσως άλλαξε... Με κοιτούσε με σκούρα  πλέον μάτια και με ένα μοχθηρό χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο του. Η έκφραση του με φόβιζε. Όλη η μαγεία είχε χαθεί... Πλησίασε το πρόσωπο του στο αυτί μου ενώ εγώ πλέον προσπαθούσα να απομακρυνθώ.