Γίνε Το Παραμύθι Μου

Τελειώσαμε ....

Αμέλια

Απογοήτευση!

Ένα συναίσθημα που ριζώνει βαθιά μέσα σου και σε εμποδίζει να προχωρήσεις...Σε κρατά δέσμιο στις επιταγές της ζωής .

Είναι εκεί που παραιτείσαι απ΄ όλους και απ' όλα και απλά...ζεις...

Ένα συναίσθημα τόσο οδυνηρό μα τόσο γνώριμο...

Στον αντίποδα βρίσκεται η ελπίδα!

Εκείνο το μικρό κεράκι που σιγοκαίει παρόλο που έχει φτάσει στο τέλος του ...

Η φλόγα τρεμοπαίζει όπως και οι χτύποι της καρδιάς .

Γιατί ακόμα κι αν αρχίζεις να απογοητεύεσαι πάντα θα υπάρχει αυτό το κεράκι που θα συνεχίσει να σιγοκαίει μέσα σου μέχρι την τελευταία στιγμή.

Μέχρι την στιγμή που η φλόγα θα σβήσει ολοκληρωτικά και σκοτάδι θα απλωθεί στα βάθη της ψυχής σου...

Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα βιώνω κι εγώ τις τελευταίες μέρες... Έχω αρχίσει να απογοητεύομαι μα παράλληλα έχω μια μικρή ελπίδα ότι θα επιστρέψει σε εμένα. 

Ετοιμάζομαι για ένα ακόμη χειρουργείο  και παράλληλα σκέφτομαι όλα όσα έχουν γίνει από τότε που ήρθα εδώ.

Μέσα σε λίγο καιρό απέκτησα τον αδερφό μου, την ευκαιρία να εξασκήσω το επάγγελμα των ονείρων μου, την δυνατότητα να πραγματοποιήσω την υπόσχεση μου σε εκείνον !

Και φυσικά μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναδώ τον πρίγκιπα μου....

Έφτασα μπροστά από το χειρουργικό κρεβάτι και κοίταξα τον αδερφό μου που μου χαμογελούσε περήφανος. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχα σημειώσει σπουδαία πρόοδο στα χειρουργεία . Πλέον δεν εκτελούσα απλώς χρέη βοηθού αλλά συνέβαλα σημαντικά στις εγχειρήσεις χάρις τον γλυκό μου Ορέστη που μου έδωσε την ευκαιρία να αποδείξω τις ικανότητες μου. Πήρα την θέση μου απέναντι του και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα όπως πριν από κάθε χειρουργείο ξεκίνησα να κάνω την τομή στην καρδιά.

Κάθε κίνησή μου και μια σκέψη !

Χιλιάδες ερωτήσεις υπήρχαν στο μυαλό μου;

Γιατί δεν έχει έρθει μια εβδομάδα στο νοσοκομείο ;

Γιατί δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου;

Γιατί με αποφεύγει;

Γιατί;

Τις σκέψεις μου διέκοψε ο αδερφός μου που με κοιτούσε χαμογελαστός .