Γίνε Το Παραμύθι Μου

Πόνος...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που λες πως όλα τελείωσαν...

Λες πως ο άνθρωπος  που αγαπάς δεν υπάρχει πλέον για εσένα...

Λές πως δεν νοιάζεσαι πλέον γι' αυτόν...

Βρίσκεσαι στο στάδιο της άρνησης...

Γιατί στην πραγματικότητα, ό,τι και να σου έχει κάνει δεν θα πάψεις ποτέ να νοιάζεσαι για εκείνον...

Γιατί είναι η ζωή σου... Εκείνος που σου έδωσε πνοή και μέσα σε δευτερόλεπτα στην πήρε. Όμως όλα αυτά μπορούν να ανατραπούν με ένα και μόνο γεγονός...

Όταν αυτός που αγαπάς βρίσκεται σε κίνδυνο και εσύ παρ'όλη την ταπείνωση που έχεις βιώσει ,θέλεις να θυσιάσεις και την ίδια σου την ζωή προκειμένου να τον δεις να χαμογελάει ξανά...

γιατί σε τέτοιες καταστάσεις ο εγωισμός γκρεμίζεται..

Η επόμενη μέρα έφτασε και με βρήκε με μάτια δακρυσμένα. Όλη την νύχτα έκλαιγα στην αγκαλιά της Εβελίνας.... Είμαι τόσο ευγνώμων που υπάρχει στην ζωή μου. Από μικρή ήταν το στήριγμα μου σε όλες τις δυσκολίες.... Όπως κι εκείνος..

Γιατί δεν είσαι δίπλα μου να με προστατέψεις από όλες τις δυσκολίες;

Γιατί μας άφησες μόνες;

Είπες πως θα με προστατεύεις πάντα όμως με αφήνεις να πληγώνομαι...

Μόλις η Εβελίνα ξύπνησε με βρήκε στο παράθυρο του δωματίου μου με το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό. Με πλησίασε και με αγκάλιασε όμως εγώ δεν αντέδρασα... Ούτε την κοίταξα...

''Κορίτσι μου πρέπει να μιλήσετε... Να σου εξηγήσει ... Κι αν δεν σε πείσει πρέπει επιτέλους να προχωρήσεις. Καταστρέφεις τον εαυτό σου έτσι... Και οι δύο καταστρέφεστε...'' μου ψιθύρισε γλυκά όμως πάλι δεν την κοίταξα.. Δεν ήθελα να δει το σκοτάδι που με έπνιγε...

Γιατί έλειπε το φως από την ζωή μου...

''Δεν νομίζω ότι εκείνος καταστρέφεται... Προχωράει την ζωή του με την Νάντια και ήρθε η στιγμή να το σεβαστώ... Δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι ... Έκανε την επιλογή του και ήρθε η στιγμή να κάνω κι εγώ την δική μου... Να τον διαγράψω από την ζωή μου'' είπα με βραχνή, από το κλάμα , φωνή και την ένοιωσα να δειλιάζει...