Achter Slot en Grendel {VOLTOOID}

7. Een vermoeiend telefoontje

Als ik de volgende ochtend wakker word ben ik nog steeds moe en zou ik het liefst weer in slaap willen vallen. Het is een rot gevoel om vermoeid wakker te worden. Ik heb deze nacht nauwelijks een oog dicht gedaan. Het harde geluid van de regen was alles behalve geruststellend en ik heb vannacht dus nog uren wakker gelegen terwijl ik alleen maar naar het plafond kon staren. 

Ik loop suf de trap af naar beneden waarbij ik weer bijna struikel over wat prulletjes die op de trap liggen. Beneden zie ik dat mijn moeder en Fred allebei al wakker zijn. Mijn moeder kijkt bezorgd uit het raam en Fred ligt weer op de bank. Ik mompel iets wat lijkt op goedemorgen naar hen en ik krijg twee keer een mompelend antwoord terug. Zo te zien heeft niemand een oog dicht gedaan vannacht. Ik ga naast mijn moeder staan en kijk ook uit het raam. Niet dat het zin heeft, je ziet toch niet veel met al deze regen. Nog steeds is het niet gestopt met regenen en alles staat nog verder onder water dan gisteren. Ik ben blij dat ik de deur niet uit hoef, ik kan me haast niet voorstellen hoe het moet zijn om door deze regen te lopen. Het zou juist fijn moeten zijn dat school niet doorgaat vandaag maar toch kan ik alleen maar denken aan de verveling die me tegemoet komt.

Nadat ik een bord muesli naar binnen heb gewerkt ga ik weer terug naar boven om me aan te kleden. Ik schop mijn pantoffels uit in de hoek van de kamer en hang mijn badjas aan het haakje van de deur. Ik blijf vandaag de hele dag binnen dus kan ik lekker mijn comfortabele kleren aan. Ik ga voor een niet al te strakke spijkerbroek en een los grijs shirt. Ik doe mijn lange, bruine haar in een rommelige knot en vertrek weer naar beneden.

Vandaag is natuurlijk de perfecte dag om wat meer aan ons huis te werken dus wordt ik al snel aan het werk gezet zodra ik mezelf op de bank heb genesteld. Van mijn moeder moet ik in de bijkeuken wat was verzamelen en de kapstok oververven. De was is snel verzameld, ik breng het naar een hokje waar Fred net een poging doet de droger aan te sluiten. 'Moet jij niet rustig aan doen met je arm en been?' vraag ik bezorgd. 'Nah, het gaat wel weer geloof me. Iemand moet toch deze droger aansluiten? Jij en je moeder zijn beide niet zo technisch en ik ben hier toch zeker wel de man in huis?' hij laat een bulderende lach horen terwijl hij met een arm onhandig wat aan de droger prutst. Ik denk terug aan al die keren dat Fred in ons oude huis een poging heeft gedaan tot iets technisch. Het ging bijna altijd fout. Fred kan best iets repareren als het maar niet iets elektronisch is. Ik besluit er niks over te zeggen zodat ik zijn eigenwaarde niet beledig en lach wat onhandig met hem mee.
Dan begin ik aan het oververven van de kapstok, ik vind het een vreemd klusje. Correctie: ik vind het een vervelend klusje.
Onder de kapstok leg ik wat oude kranten voor het geval ik ga knoeien met de verf. Ik wil niet dat ik onze nieuwe vloer verpest. In het begin vind ik het leuk om te verven maar later kom ik er achter dat het echt een rot klus is, vooral als je in de hoekjes moet verven waar je amper bij kan. Aan het einde van de rit zitten heel mijn handen onder de witte verf. Ook mijn broek en shirt zijn helaas niet schoon gebleven. Precies op het midden van mijn shirt zit een gigantische, witte verfvlek omdat ik per ongeluk tegen de nog natte verf leunde toen ik een onbereikbaar hoekje probeerde te schilderen. Ik ben in ieder geval blij dat ik kranten heb neergelegd want ook de kranten zijn besmeurd met verfvlekken. Ik denk niet dat ik ooit moet overwegen om schilder te worden grinnik ik in mezelf. Voorzichtig, zodat ik niet nog meer vies maak, ruim ik de hele smeerboel op en plof dan eindelijk weer op de bank. Het is tijd voor een welverdiende pauze.
Na een paar minuten lekker op de bank gezeten te hebben zonder gestoord te worden, gaat mijn telefoon ineens over. Ik kijk op het schermpje om te zien wie het is. Het is Katy! Ik ben helemaal vergeten haar te bellen sinds ik hier ben aangekomen. 'Mam ik ben even in mijn kamer! Katy belt!' roep ik naar mijn moeder die Fred gezelschap houdt bij de droger en hem helpt waar nodig. 'Echt waar? Wat leuk! Ga maar hoor.' zegt ze en ze klinkt oprecht enthousiast. Dan ren ik met 2 treden tegelijk de trap op, ruk mijn slaapkamerdeur open en dan gooi ik hem met een iets te harde klap weer achter me dicht. Nog buiten adem neem ik op. 'Hey! Katy?' 'Heeyy meid! Jou heb ik al lang niet meer gesproken! Ik ben zo blij dat ik je gebeld heb nu kan ik je eindelijk weer eens horen. Luister eens, het is echt super stil op school zo zonder jou! Ik denk dat de helft van de school al een huilbui of paniekaanval heeft gehad toen ze hoorden dat je weg was. Echt, maar Maggy geniet er te veel van volgens mij, zij krijgt nu de meeste aandacht weet je. Maar in ieder geval, hoe gaat het nu met je? Loopt er daar nog wat interessants rond? En hoe zit het met de winkels? Ik durf te wedden dat je de hele stad al op je duimpje kent! Oooh, hebben ze daar wel een Guess winkel? Als ze daar wel een Guess winkel hebben ga ik echt huilen, ik zweer dat ik dan gelijk jou kant op kom.'  Dan is het stil aan de andere kant van de lijn. Ik ben deels opgelucht en deels overweldigd. Praatte ze altijd al zo veel? Ik kon er gewoon niet tussen komen en ik ben blij dat het even stil is.

'Jessica, ben je er nog?' klinkt er zenuwachtig giechelend aan de nadere kant van de lijn. 'Nou...' begin ik voorzichtig met praten. 'Met mij gaat het goed. Ik heb nog niet echt rond gekeken naar jongens? Als dat is wat je bedoeld?' vraag ik met een plagende stem. 'En ik ben ook nog niet in de winkels geweest, die zijn te ver weg.' zeg ik om in het kort antwoord op haar vragen te geven. Voordat ik weer verder kan hoor ik haar schrille stem alweer door de telefoon en ik merk dat ik nu al geïrriteerd raak. 'Ooh kom op Jessica, vertel eens iets interessants, ik geloof je niet! Jij kijkt toch altijd naar jongens? En ik durf te wedden dat je al 3 nieuwe broeken gekocht hebt, daar zeurde je in je laatste week hier nog zo over. Ha! Mij houd je niet voor de gek hoor. God, wat heb ik jou gemist zeg! Zal ik je eens vertellen over mijn nieuwste vriend? Hij is echt geweldig! Hij...' Ze begint een lang verhaal over hoe geweldig haar vriendje is, soms met iets te veel onsmakelijke details. Het is iets wat me eigenlijk helemaal niet interesseert. Zo af en toe doe ik een keer 'aha' en 'ooh wat leuk' maar dat is het dan ook wel. Dan geeft ze het woord eindelijk weer aan mij. 'Uhm, nou... Ik heb een auto ongeluk meegemaakt. Niet zelf maar ik keek en...' 'Ooh, jess! Een auto ongeluk? Wat erg! Moet je horen, ik was aan het shoppen toen er bij ons een auto ongeluk was. Ik weet nog wel dat ik er zo gestrest van was dat ik gewoon een jurk had gekocht die ik helemaal niet paste. Moet je na gaan! Gelukkig had ik wel een shirt gekocht die me goed stond. Vanaf nu is dat mijn favoriete shirt. Hij staat waarschijnlijk heel goed met mijn donkerblauwe broek. Weet je die nog? Vast wel. Ik doe dat setje misschien morgen wel aan naar school. Ik...' Ze praat zo ontzettend veel dat ik het gevoel krijg dat ik gek begin te worden. Hoe kan dat mens zo veel praten! En alleen maar over zichzelf ook nog! Ik kan er niet meer naar luisteren. Beseft ze wel dat ik ook nog aan de andere kant van de lijn zit? Voortaan zal ik blij zijn met Veronica, vergeleken met Katy is zij nog een redelijk persoon.
'Hè Katy, hoor eens, ik moet ophangen. Mijn moeder roept dat ik de was moet doen. Sorry.' onderbreek ik haar midden in een verhaal over haar nieuwe dieet dat ik totaal niet heb gevolgd. 'Oh, nou. Oké dan.' Ze lijkt een beetje van streek dat ik haar midden in een verhaal heb onderbroken maar ze herstelt zich snel. 'Zo leuk dat we elkaar weer eens gesproken hebben! Ik bel je nog wel een keer, is dat goed?'  Haar stem klinkt enigszins gemaakt. 'Ja prima. Doeiii!' zeg ik zo enthousiast mogelijk. 'Jaaa, doei hè schat!' Dan wordt de verbinding verbroken. Opgelucht haal ik adem en ik gooi mijn telefoon op bed. Ik snap er niks van. Nog geen twee weken geleden kon ik de beste gesprekken met Katy hebben. Het was altijd gezellig als wij samen waren. Dan dringt het tot me door dat ik precies zoals zij ben geweest. Hoe kan het dan dat ik het nu ineens zo irritant vind? Ben ik zo snel veranderd dan? Of is zij ineens veranderd? Nee, dat kan niet... toch?
Dan wordt ik wel echt geroepen door mijn moeder. Ze vraagt of ik voor haar een lege verhuisdoos van de zolder wil halen, er zijn wat spullen die ze is vergeten weg te zetten. In gedachte verzonken beklim ik de trap naar de zolder. Ik merk niet eens dat de treden kraken onder mijn voeten, iets waar ik normaal gesproken de kriebels van zou krijgen.

Het gedoe met Katy kan ik maar niet loslaten. Hoe? Denk ik. Hoe kan dit nou? Misschien zijn we gewoon uit elkaar gegroeid bedenk ik terwijl ik opzoek ben naar een lege doos. Maar zo snel al? Ik zak in een hoopje op de grond. Het enige dat ik nu wil doen is nadenken, ik kan toch nergens een lege doos vinden, de meeste zitten al vol met allemaal troep. Ik leun gefrustreerd met mijn hoofd in mijn handen als ik plotseling merk dat de sleutel die nu al een paar dagen om mijn nek hangt, een vreemde warme temperatuur aanneemt. In het begin is het nog draaglijk, het is een beetje de temperatuur van iets te warm douchewater. Al vlug wordt hij steeds heter, het voelt net alsof ik een heleboel olie spetters tegelijk op mijn huid krijg. Gelukkig heeft het touwtje nog een normale temperatuur dus doe ik de ketting zo vlug mogelijk af zonder de sleutel verder aan te raken. Zelfs zonder sleutel aan te raken voel ik de warmtegolven die het afgeeft en ik laat de ketting verschrikt op de grond vallen en schuif achteruit. Ik wil me er absoluut niet aan bezeren. Ik ken mezelf al langer vandaag, ik ben hartstikke onhandig en ik kan me wel inbeelden dat de sleutel toevallig mijn huid aan zal raken, en is het mijn hand niet, dan zal het mijn been wel zijn.
Ik verwacht dat de sleutel met een plof op de grond zal vallen, dat is tenminste wat er in een normale situatie zou gebeuren, maar nog voor hij de vloer aan kan raken vliegt hij weg. Hij vliegt tussen een paar dozen door, naar het verste hoekje van de zolder waar hij zo te horen tegen de muur aan knalt. Verbaasd kijk ik hem zo ver mogelijk na. Ik gris er zelfs nog naar maar de sleutel is me te snel af. Heb ik net nou serieus een sleutel zien vliegen? Dit is niet goed, volgens mij begin ik gek te worden. Ik loop de sleutel achterna, voorzichtiger dan de meeste mensen op een sleutel af zouden lopen.

Dan zie ik de sleutel, maar hij zit in het sleutelgat van een klein doosje...