Achter Slot en Grendel {VOLTOOID}

6. Een hoofdstuk vol ongeluk

Slaperig kijk ik op mijn wekker. Het is 8 uur. Het is 8 uur. Ik schiet overeind en rol bijna uit mijn bed van schrik. Ik heb me verslapen en niet zo'n klein beetje ook, ik moet over een half uur al op school zijn! Ik gris vlug wat kleren bij elkaar die ik zo snel mogelijk probeer aan te doe zonder er in verstrikt te raken. Het is niet mijn beste outfit en ik weet dat ik mezelf daar later vandaag om ga haten maar ik heb nu echt geen tijd om me zorgen te maken over mijn kleding. Voordat ik naar beneden ren pak ik ook nog vlug mijn nieuwe ketting van mijn nachtkastje. Onderweg naar beneden struikel ik over iets dat op de trap ligt waardoor ik bijna naar beneden val. Gelukkig kan ik mezelf overeind houden maar zodra ik benden ben loop ik tegen de deurklink aan. Ik zucht. Wordt het echt zo'n dag? In de keuken smeer ik vlug een broodje aan het aanrecht, prop hem in mijn mond en ga opzoek naar mijn rugzak. Ik prop mijn boeken er in waardoor een van mijn kaften scheurt. Dan poets ik even vlug mijn tanden. Ik durf niet zonder gepoetste tanden de deur uit te gaan, dat kan gewoon echt niet!
Voordat ik de deur achter me dicht trek kijk ik nog een keer op de klok, ik heb er 10 minuten over gedaan. Als de deur in het slot valt bedenk ik me plots dat ik geen lunch klaar heb gemaakt voor in de pauze. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Helaas heb ik geen tijd meer te verliezen en als ik de straat uit loop besluit ik dat ik straks beter een broodje in de aula kan kopen.

Onderweg naar school houd ik de pas er flink in, ik wil niet te laat komen. Zeker niet in de tweede week van school. Terwijl ik loop voel ik dat de sleutel koud tegen mijn huid drukt en onbewust voel ik er even aan. Vreemd genoeg als mijn vingers hem raken voelt hij juist warm. Ik frons en laat de sleutel weer los. Nog een paar passen en dan ben ik op het laatste kruispunt aangekomen. Vanaf daar hoef ik nog maar een minuutje of twee te lopen en dan ben ik al op school. Deze gedachte geeft me rust want dat betekend dat ik op tijd bij mijn eerste les zal zijn.
Ik sta op het punt om het kruispunt over te steken als ik halverwege ineens vanaf twee kanten auto's op elkaar af zie scheuren. Een wil rechtdoor gaan en de ander komt van rechts. Van schrik kan ik me niet meer bewegen, alles speelt zich voor mijn gevoel ineens af in slow-motion. Ik zie hoe twee automobilisten hard richting het kruispunt komen rijden en zo dus ook hard op elkaar af komen. Ze schijnen beide te genieten van de snelheid waarmee ze vooruit gaan. Vanuit mijn ooghoek zie ik midden op de straat een oud vrouwtje met een rollator en een klein hondje staan. Zij realiseert zich ook wat er aan de hand is en krijgt grote ogen van schrik als ze de twee auto's ziet. Haar hondje duikt bibberend ineen terwijl het vrouwtje hem, zo snel als haar oude benen haar kunnen dragen, mee probeert te sleuren naar de stoep. Dan zie ik de automobilisten op het laatste moment nog proberen te remmen zodat ze kunnen zien of er verkeer vanaf de andere kant komt maar tevergeefs, beide raken ze de controle over het stuur kwijt. Het oude vrouwtje bereikt de overkant van de straat precies op tijd want dan botsen de twee auto's vlak voor mijn ogen hard op elkaar. Er klinkt een harde knal als de auto van rechts de andere auto via de zijkant in elkaar beukt. Er blijft niks heel van de auto's, ik zie zelfs ergens een afgevallen bumper liggen en een afgebroken zijspiegel. De auto's komen schuivend mijn richting op en ik maak dat ik weg kom. Rennend steek ik het laatste stukje van de straat over. Dan komen de auto's piepend tot stilstand op de plek waar ikzelf net een paar seconde geleden stond. Bij een van de auto's komt er zelfs rook onder de motorkap vandaan! Trillend zak ik in elkaar op de stoep en dan komen er ineens van alle kanten mensen aan rennen waarvan ik niet eens gemerkt had dat ze er waren. Ze slaan het tafereel met open mond gaande terwijl ze druk met elkaar praten. Deze gebeurtenis zal nieuwe roddels de wereld in helpen. Een auto-ongeluk! En dat terwijl iedereen in dit dorp zich juist zo goed aan de regels houdt!
Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog net hoe het oude vrouwtje bibberend haar hondje heeft opgepakt en hem gestrest aait. Het dier heeft zijn staart tussen zijn benen en blijft maar bibberen. Een paar mensen komen geschrokken haar kant om te vragen of alles wel goed gaat. Het duurt maar enkelen seconden voordat de mensen ook mijn kant op komen, ze hebben bezorgde blikken in hun ogen.