Yakışıklı Lordlar, sosyetenin hiç bitmeyen baloları, dedikodunun dibine vurulan çay partileri ve bunların içinde Hazel'ı gerçek dünya ile acı bir şekilde tanıştıran Winston Dükü Stephan. Kendisini ordusuna adamış, yaptığı canilikler yüzünden Tanrın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tehlikeden kaçamayan onun karşısında cesaretle durmayı bilmelidir.
-jean de la fontaine-
Güneş batmaya yüz tutmuş , karanlık ;bulutları griye çeviriyordu. Ormanda böcek sesleri ve yanan ateşten çıkan har sesi duyulurken yanan ateş aynı zamanda yüzleri aydınlatan tek şeydi . Soğuğun hınzır uğultusu çalıların içinden geçiyordu. Bir grup silahlı adam, yanan ateşin uzağında tutsakları napacakları konusunda tartışıyor, bazısı ise atlarını ağaca bağlıyordu. Aralarında elleri birbirlerine bağlı ,sırt sırta vermiş; baygın bir kadın ve durumundan oldukça rahatsız görünen bir adam vardı . Winston Dükü Stephan...
Hazel işte o an zor da olsa kendine gelmeyi başarmıştı. Neredeyse günün yarısını baygın geçirmişti. Gözlerini yavaşça araladı . Ensesinde bir acı hakimdi. İlk baş yüzünü buruşturdu. Kısık gözleriyle etrafını inceledi .Yanan ateş gözlerinde büyüdü. Ellerini kaldırmak istedi fakat bağlanmış ellerini ayıramadı. Hareketlenmeyi hisseden Stephan başını yavaşça Hazel'a çevirdi.
"Hazel iyi misin?" diyerek fısıldadı. Hazel algılama yetisini kaybetmişti. Önünde siyah insan siluetleri vardı . Yüzlerini seçemiyordu.
Yutkunup derin bir nefes aldı .
"İyi olmam mı gerekiyor ?" dediğinde Stephan yarım ağız gülümsedi . Hazel kaşlarını çatarak önünde bir konu hakkında tartışan siyah bedenlere baktı .
İstemsizce aklındaki soruları dışarı vurdu
"Orada neler dönüyor öyle ?" Fısıltıyla sorduğu bu soruya Stephan çok basit bir soruymuşçasına cevap verdi .
"Bizi öldürüp öldürmeyeceklerini tartışıyorlar veya ne şekilde öldüreceklerini"
Hazel şaşkınlıkla açtığı ağzından bir inilti kopardı
"Gerçekten çok rahatlatıcısın. İçime su serpildi ." Derin bir nefes alarak başını önüne eğdi .
Stephan yerinde kıpırdanarak ağırlığını Hazel'ın sırtına verdi. Hazel rahatsızca yerinde kıpırdandı.
Stephan gülerek
"Sana kaçmanı söylemiştim . "
Hazel homurtuyla güldü
"Endişelendim , Stephan! Seni kurtarmayı düşünüyordum ..."
Stephan kaçırılmalarının aksine oldukça rahat bir şekilde kahkaha attı.
