Yakışıklı Lordlar, sosyetenin hiç bitmeyen baloları, dedikodunun dibine vurulan çay partileri ve bunların içinde Hazel'ı gerçek dünya ile acı bir şekilde tanıştıran Winston Dükü Stephan. Kendisini ordusuna adamış, yaptığı canilikler yüzünden Tanrın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İçimde nelerin olup bittiğini,neler hissettiğimi açıklayamam size .Kendime bile."
Franz kafka
"Sür"
Stephan'ın komutuyla Hazel atı hızlandırdı. Stephan nefes nefeseydi .Sesi boğuk ve acılıydı
"Sakın durma " diyerek sözüne devam etti . Hazel endişeliydi. Neredeyse güneş doğmuştu ve geceden beri at üzerinde durmaksızın sürüyorlardı Kadının uyluğu ve bacakları uyuşmuştu. Rahatsızlığını belli etmek istercesine sürekli sağa sola kayıyordu. Stephan'ın durumu ise içler acısıydı .Belli etmemeye çalışsa da omzunun acısıyla yüzünü buruşturmasından Hazel anlıyordu.
Adamları atlatmışlardı ,en azından Hazel böyle düşünüyordu. Stephan'ın düşüncesine göre ise cesedi bırakan iki adam ile Frank peşlerindeydi .
Hazel tekrar söylenerek
"Stephan bu kadar yeter. Dinlenmeliyiz "
Stephan başını olumsuz anlamında salladı
"Devam et "
Hazel sinirle başını arkasına çevirdi. Yüzü Stephanla aynı hizadaydı .
"Bana emir verme Stephan " başını geri önüne çevirdi. Kaşlarını çatarak . "Dinlenmeliyiz .... Yorgunluktan öleceğim... " kadının mide gurultusunu duyabiliyordu. Hazel üzülerek midesine baktı. Dudaklarını büküp somurtarak "... ve ya açlıktan "
Hazel atın iplerini durdurmak için çekeceği vakit Stephan kolundan çekerek durdurdu. Ne olduğunu şaşıran at huysuzca kişnedi. Hayvan oldukça bitkin görünüyordu. Hazel atın yelesini okşadı.
"Lütfen devam et Hazel " Hazel dinlemeyerek atı tekrar durdurdu . Soluk soluğa başını tekrar Stephandan yana çevirdi . Durumu hiç iyi görünmüyordu. Koca gözleriyle Stephan'ın yüzüne baktı. Hazel böyle bakmaya devam ederse Stephan kararından vazgeçeceğini anladı. Kadının mavi gözlerine bakmamak için özel çaba sarfediyordu. Ancak Hazel dahada göze sokmak istercesine gözlerini açtıkça açıyordu. Endişeli bir ifadesi vardı. Stephan'ın benzi solmuş elmacık kemikleri soğuktan kızarmıştı. Kırmızılaşan dudakları ile adeta yunan heykellerine benziyordu. Acı çeken bir heykel .
"Derdin ne senin ? Ölmek mi istiyorsun!"
Stephan cevap vermedi .Dudaklarını sıkarak omuzlarını dikleştirdi .
"Sadece sürmeye devam et " Hazel gözlerini büyüterek
"Sürmeyeceğim .Nereye gittiğimizi söyleyene dek durmaya devam edeceğim"
