Ep 17

3.3K 251 22
                                    

Unicode
ညဘက်အအေးဒဏ်ကအနည်းငယ်အေးလာပြီး
ကောင်းကင်ပေါ်ကလမင်းကြီးက တစ်ဖြည်းဖြည်းဖြင့်
ကြည့်ရတာဝေဝါးလာသလို။

မျက်ရည်တွေကရေစီးနေသည့်အလားကျွန်မပါးပြင်ပေါ်၌
ကျဆင်းနေသည်။ အခုချိန်အလိုအပ်ဆုံးကမမရဲ့ရင်ခွင်
နွေးနွေးတစ်ခုသာ။

အဆင်ပြေသွားမှာပါ ၊ အချိန်တန်အားလုံးပြီးဆုံးသွားမှာပါဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ်အားပေးစကားဆိုကာစိတ်ကိုတင်း
ထားသောငြားလည်း ရင်ဘတ်ထဲကနာကျင်ရသည်။

ချစ်ရသောသူနှင့်ခွဲခွာရမည်ဆိုသည့်အတွေးက ကျွန်မ
ကိုနှိပ်စက်နေသည်။

ပြေးမည့်ပြေးရာပြေးထွက်လာတာ ခြေလှမ်းတွေကမမ
အိမ်ရှေ့အရောက်မှာရပ်တန့်သွားသည်။

~~~~

ကလင်..... ကလင်...... ကလင်

အဆက်မပြတ်မြည်နေသောဖုန်းသံ။ သို့သော်ကိုင်လိုချင်
စိတ်မရှိ။ မမလားဆိုသည့်မျှော်လင့်ချက်ဖြင့်ခေါ်ဆိုသူနာ
မည်ကိုကြည့်လိုက်သောလည်း မမမှမဟုတ်တာ။

မမရောကျွန်မကိုစိတ်ပူနေမလားဆိုသည့်အတွေးက
ခေါင်းထဲမှာပေါ်လာသည်။ သွားမတွေ့ချင်ပါ။
မတွေ့ချင်လို့မဟုတ်။ မမမျက်နှာကိုမြင်လိုက်လျှင်
ကျွန်မတင်းထားသမျှစိတ်တွေအကုန်ပြိုလဲကျကုန်လိမ့်
မည်။

စိတ်ရှုပ်ရှုပ်ဖြင့်သာ အရှေ့မှာချထားသည့်ခွက်ထဲက
အရက်တစ်ချို့မော့သောက်လိုက်သည်။

" လီလီ "

ကျွန်မနာမည်ခေါ်သံကြောင့်လှည့်ကြည့်မိလိုက်တော့မမ....

" မမ "

ကျွန်မတစ်အံ့တစ်သြမမကိုခေါ်လိုက်မိသည်။ ကျွန်မရှိ
နေသည့်နေရာကိုဘယ်လိုများသိ၍ရောက်လာသနည်း။

" လီလီအရက်တွေသောက်နေတယ်။ ဘာလို့သောက်
နေတာလဲ "

" အခုချက်ချင်းထ။ အိမ်ပြန်ရအောင်လာ "

မမကကျွန်မကိုတွဲကာပြန်ရန်တိုက်တွန်းနေသည်။

" ဟင့်အင်းလီလီမပြန်ဘူးမမ။ လီလီအိမ်ကိုမပြန်ဘူး "

Back To YouTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang