Back To You

Ep4

Unicode

အမြဲတွေ့ချင်မိသည်။ သူမမျက်ဝန်းတွေက ကျွန်မတစ်ယောက်ထဲကိုဘဲ သတိပြုမိတဲ့အခိုက်အတန့်လေးကို လိုချင်မိသည်~~~~

မမအိမ်ကပြန်ရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး ညဘက်တွေအိပ်မပျော်နိုင်တာဒီနေ့နဲ့ဆို ၃ ရက်ရှိပြီ။

ကျွန်မရဲ့နေ့ရက်တိုင်းကိုမမကသာစိုးမိုးထားသည်။ညဘက်တွေဆိုလဲ မမအကြောင်းတွေးနေရင်း မနက်မိုးလင်းသွားသည့်နေ့တွေတောင်ရှိသေးတယ်။

ဖုန်းနံပါတ်သာတောင်းခဲ့တာ တကယ်တန်းလက်တွေ့ဆက်ဖို့ကျတော့ ခက်ခဲတယ်။

Contact list က "JenJen😘💕" ဆိုတဲ့နာမည်လေးကိုကြည့်နေတာ ၁နာရီနီးပါးရှိလို့နေပြီ။

'ထမင်းစားပြီးပြီလား'

'မမဘာလုပ်နေလဲ'

'အိပ်နေပြီလား' စသဖြင့်အကြောင်းပြချက်ရေေ
ရရာရာမရှိဘဲခေါ်ရအောင် မမနဲ့ကျွန်မကသိပ်ရင်းနှီးတဲ့ဆက်ဆံရေးလဲမဟုတ်။

ဆက်သင့် မဆက်သင့် စိတ်နှစ်ခွဒွန်တွဲနေရမှ လက်ကမမဖုန်းနံပါတ်ကိုနှိပ်လိုက်မိသည်။

တီ.... တီ.... ဖုန်းမြည်သံကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနားထောင်နေရင်း

"ဟယ်လို"

မမအသံကိုကြားလိုက်တာနဲ့ ထခုန်မတက်တောင်ပျော်မိသွားတယ်။

"ဟယ်လို....

အခုချိန်ထိကျွန်မဘာမှပြန်မပြောနိုင်သေး ခုန်နေတဲ့ကိုယ့်နှလုံးသားလေးကိုသာ အမြန်တည်ငြိမ်အောင်လုပ်နေရသည်။

"လီဆာလား"

မမဘက်ကစကာမေးခွန်းမေးလာတယ်။ မမကကျွန်မဖုန်းနံပါတ်ကိုသိနေခဲ့တာလား။

"မမ"

"အင်းလီလီပြော"

နားကြားမမှားဘူးဆိုရင် မမကကျွန်မကို 'လီလီ' လို့ခေါ်လိုက်သလားဘဲ။ မမကကျွန်မကို nick name လေးပေးလိုက်တာပေါ့။

'လီလီ' လို့ခေါ်တာအထူးအဆန်းမဟုတ်။ ကိုကိုလဲခေါ်ဖူးတာဘဲ။ ဒါပင်မဲ့ ကိုကိုခေါ်တုန်းကကိုယ့်အတွက်ဘာမှမထူးခြားခဲ့။

ဒီလိုပါဘဲ မမနဲ့ပတ်သတ်တိုင်းဘာမဟုတ်တဲ့အသေးအဖွဲ့ကိစ္စလေးတွေကအစ မမပြုမူလိုက်သမျှတိုင်းကို ကျွန်မရင်ခုန်ရပါသည်။