I have loved you all the time | Joshifer

-Hoofdstuk 22

*1 maand later*

-Josh' POV

"Jennifer, kom op nou!" zeur ik. "Het maakt niets uit of je nou wel of niet gezien word door de paparazzi."

"Voor mij wel, Josh! Niet de hele wereld hoeft gelijk te weten dat ik vandaag samen met jou naar het ziekenhuis ga!" zegt ze geïrriteerd terug en zoekt haar zonnebril.

Vandaag gaan we voor het eerst naar het ziekenhuis voor een echo voor onze baby. Ik ben er enthousiast maar Jennifer heeft zoals gewoonlijk last van een overdosis aan stemmingswisselingen.

En ik word er gek van.

"Moet ik helpen?" vraag ik zo vriendelijk mogelijk, om een boos antwoord te ontkomen.

"Nee, ga alvast in de auto zitten. Dan help je me al goed genoeg."

Goed genoeg.

"Tot zo, schatje," glimlach ik en geef haar een kusje op haar wang.

"Uhgg..."

Ik grinnik en loop haar aanhangwagen uit. Naar mijn auto toe.

-----

-Jennifers POV

Ik wiebel zenuwachtig met mijn been heen en weer.

"Jennifer, kan je daar even mee op houden?" vraagt Josh lief.

Ik kijk hem geïrriteerd aan, "ik ben zenuwachtig. En zwanger. Dus."

"Dus?"

"Dus hou je mond."

"Ik hou ook van jou, lieverd," zegt Josh en kust mijn mond.

Ik glimlach en zoen hem terug.

"Mevrouw Lawrence?"

Ik kijk op en pak Josh zijn hand voor dat ik naar de vrouw loop die waarschijnlijk de verloskundige is.

Ik schud haar hand, "Jennifer."

"Josh," zegt Josh en schud ook haar hand.

"Laurie Adams, ik ben jullie verloskundige tijdens deze zwangerschap en zal jullie natuurlijk helpen," zegt ze terwijl we naar een kamer lopen. "Ga maar vast op het bed zitten, Jennifer."

Ik knik en ga op het bed zitten. Josh pakt een kruk en komt naast me zitten en houd mijn hand vast.

"Laten we gelijk maar met de echo beginnen, dan weten we gelijk hoe het er voor staat. Tenzij een van jullie of beide een hele dringende vraag heeft?" zegt ze.

"Nee hoor," glimlach ik.

"Mooi. Je mag je shirt optillen en gaan liggen."

Ik til mijn shirt op en ga comfortabel liggen en hou nog steeds Josh zijn hand vast. Hij drukt er een zacht kusje op en ik glimlach.

"Dit is een beetje koud maar het zal even moeten," zegt Laurie en smeert een soort gel op mijn buik en gaat er dan met een scanner over heen.

"Zijn jullie klaar?"

We knikken en wachten in spanning tot dat we de hartslag van ons kindje kunnen horen.

----

Heeyy! Hopelijk vonden jullie het hoofdstuk leuk!

Laat alsjeblieft nog steeds even namen achter, dat zou fijn zijn ☺️.

Ohja! Zijn er ook mensen die een 1/2e graads brandwond hebben of gehad hebben? Want ik heb namelijk gister een gloeiend hete soldeerbout tegen mijn arm gehad en nu heb ik een aardig grote 2e graads brandwond op mijn arm en weet nu niet hoe lang dit zichtbaar blijft 😁😁 Voelt trouwens heel lekker, zou iedereen eens moeten uit proberen!

Nou toedeledoki!x 😘