I have loved you all the time | Joshifer

-Hoofdstuk 23

Josh POV

We knikken en wachten in spanning tot dat we de hartslag van ons kindje kunnen horen.

Boek. Boem. Boem. Boem.

Ik kijk naar Jennifer en Jennifer kijkt naar mij. Ik weet dat we beide het zelfde horen. Dit is niet 1 hartslag. Maar dit zijn er 2.

"Gefeliciteerd! Het is een tweeling!" glimlacht Laurie.

Ik glimlach en zie dat Jennifer tranen in haar ogen heeft. Snel veeg ik ze weg en druk een kusje op haar mond, "ik hou van je."

"Ik hou ook van jou, Joshy."

---

"Ik kan niet wachten tot ik 12 weken zwanger ben! Dan kunnen we naar de volgende echo en dan nog eens 4 weken wachten en dan krijgen we te weten wat er voor aapjes in mijn buik zitten," lacht Jennifer terwijl ze de auto in stapt.

Ik glimlach. Aapjes. Dat zullen ze zeker zijn.

"Maar Laurie zei toch dat je volgende week of over twee weken al een bollere buik zou gaan kunnen krijgen?" vraag ik.

"Ja, hoezo?"

Ik start de auto en rijd voorzichtig terug naar de set.

"Nou gewoon... Hoe gaan we dit doen met Mockingjay?"

Ik hoor Jennifer schrikken, "ik- uh... Ik heb geen idee? Misschien moeten ze iets met die technologische apparatuur van hun doen?"

"Hmh..." knik ik.

Ik ben erg blij dat onze baby's van 6 weken (eigenlijk kun je het dan niet eens baby's noemen) een goed werkend hartje hebben. Het enige ding is dat het een drama gaat worden met Mockingjay. Achja... Het is maar een film en natuurlijk gaan onze privé levens en kinderen voor.

Zodra we op de set zijn gearriveerd stappen Jen en ik uit en worden gelijk besprongen door Sam, Liam en Willow.

"1, 2, 3, 4 of 5?" vraagt Sam.

Jennifer kijkt verward, "wat?"

"Hoeveel!" Lacht Willow.

"Ooohh...!" lacht Jennifer, "mag ik het ze vertellen Josh?"

Ik kijk haar aan, "tuurlijk, waarom niet?"

"Het is een tweeling!" gilt Jennifer.

En ja hoor. We hebben gelijk de aandacht van iedereen op de set. Hoe kon het ook anders?