GÖLGEDEKİ IŞIKLAR

BÖLÜM 1

Herkese merhaba :) 

Daha önce yayınlanan ve ikinci baskısı tükenmek üzere olan romanım Gölgedeki Işıklar'ın ilk bölümü :) Umarım beğenirsiniz, yorumlarınızı eksik etmeyin, ikinci bölüm en kısa zamanda gelecek :)

Keyifli okumalar dilerim :)

                                              BÖLÜM 1

Karanlık bir  yerde çığlık çığlığa koşuyordum.  Önümü görmem imkansızdı. Arkamdan ölüm geliyormuş gibi koşuyordum. Sadece çığlıklarım ve nefes seslerim duyuluyordu. Kulaklarıma hücum eden kan gittikçe daha şiddetli uğuldamasına sebep oluyordu.

Ayağım yumuşak kumlara değiyordu. Sanki plajda veya çölde gece koşuyor gibiydim. Deniz sesi gelmiyordu ama kumlar sıcak da değildi. Sadece tenimde yumuşak bir his bırakıyorlardı. Bata çıka yol alıyordum. Bu bacaklarımı oldukça yormuştu. Vücudum iflas etmek üzereydi. O kadar yorulmuştum ki her an takılıp düşebilirdim. Ama tehlike peşimdeydi. Ölüm arkamdaydı. Görmemiştim ama bunu hissetmiştim.

Uzakta iğne başı kadar bir ışık görmeye başladım. Yaklaştıkça ışık büyüyordu.  Sanki gün doğuyor gibiydi. Gece aydınlanıyordu. Uzun zamandır zifiri karanlıktan başka bir şey görmediğimden bir an için gözlerim kamaştı ve elimi gözlerime siper ettim.

Gözüm ışığa biraz daha alıştığında bir çölde olduğumu fark ettim. Etrafta hiçbir şey yoktu. Sadece ışıkta altın gibi parıldayan uçsuz bucaksız kumlar ve ben vardık. Ne zaman buraya gelmiştim? Nasıl gelmiştim? Hiçbir şey hatırlamıyordum.

Uzaktaki aydınlıkta bir karartı belirmeye başladı. Saniyeler içinde karartı bir insan siluetine dönüştü. Ama sadece dış hatlarıyla gözüküyordu. Kim olduğunu göremedim. Olduğum yerde durdum ve onun bana bir tehdit mi yoksa bir yardım mı olduğunu korku dolu bir kaç kalp atımı sürede anlamaya çalıştım. Havada hızlı nefes alış verişlerimin yarattığı buğu saçlarımı havalandıran hafif bir rüzgara karıştı. Ben hala tam olarak içinde bulunduğum durumu anlamamışken siluet bana doğru koşmaya başladı. Ellerini öne doğru uzatmıştı. Sanki beni yakalamak istiyor gibiydi.

Hatları iyice belirginleştiğinde bir erkek olduğunu gördüm. Kıvırcık saçları, belirgin yüz hatları, düzgün biçimli bir burnu, atletik bir vücudu vardı. Şöyle bir tarttım ve yüzünde benim için tehdit oluşturacak hiçbir ifade göremedim. Nedense bana güven veriyordu.

Ayaklarımda artık güç kalmadığını hissettiğimde çoktan yanıma ulaşmıştı. Hem bedensel yorgunluğum hem de zihnimin karmaşıklığından ayağım bir başka kum çukuruna takıldı ve sendeledim. Güçlü kollarıyla ben düşmeden hemen beni yakaladı ve yavaşça dik durmaya zorladı. Bacaklarımdaki kaslar çaresizlikle titriyor ve ayakta durmaya karşı koymaya çalışıyordu. Yüzüne baktım. Gecenin karanlığında birden parlayan ışıkta yemyeşil olduğunu fark ettiğim gözlerini gözlerime dikti ve bir şeyler söylemeye başladı. Başlangıçta kelimelerine hiçbir anlam veremedim. Kulaklarımın uğuldamasından dolayı dikkatimi çeken tek şey dudaklarının kıpırtısıydı. Ancak ben dudak okumayı bilmiyordum. Biraz odaklanınca sesler netleşmeye başladı:

 ‘’Zamanı geldi Mia, artık kaçış yok. Hepimiz tehlikedeyiz.  Bir taraf seçmek zorundasınız ; yoksa..’’

Cümlesini yarıda kesti. Ani bir hareketle arkasını döndü ve ben daha bu adamın kim olduğu ve adımı nereden bildiğini anlamadan gövdesiyle bana siper oldu. Omzundan öne baktığımda başka bir adam gördüm. Onun hakkında ilk söyleyebileceğim şey dikkat çekici biçimde esmer olmasıydı. Şimdiye kadar gördüğüm en güzel ve en sert yüze sahipti. Burnu bir heykeltıraştan çıkmış kadar kusuruz, çıkık elmacık kemikleri, hafif köşelere sahip çenesi ve biçimli dudaklarıyla gerçek değilmiş gibi önümüzde duruyordu. Omuzlarına dökülen siyah saçları rüzgarda hafifçe uçuşuyordu. Gözleri; yağmurlu bir gecedeki gökyüzü gibiydi. Simsiyahtı. Bakanı içeriye doğru çeken uçsuz bucaksız bir girdap gibi tehlikeli parıltılara sahipti. Ve gülüşünü duydum. Filmlerdeki kötü adam tarzındaki gülüşlerden değildi. Kulağa çok hoş gelen gür ve bir o kadar da nazik bir sesti. Birisi kötü bir espri yaptığında nezaketten güldüğünüz tarzdaydı.